Ik neem jullie mee terug in de tijd, zo’n acht tot negen jaar geleden. Mijn vriend leerde ik kennen in de kroeg. Even daarna kwamen wij elkaar weer tegen op een festival. Deze jongen had iets, ik was meteen verliefd op hem. Hij had iets speciaals. Dat hij daarna zo belangrijk in mijn leven zou worden, en dat wij zoveel samen mee zouden maken en zouden bereiken, had ik toen echt niet verwacht.
Onvruchtbaarheid?
Wij stonden op het festival uren samen te praten en te drinken. Hij zei ineens: “Ik weet trouwens niet eens of ik kinderen kan krijgen. Ik denk namelijk dat ik onvruchtbaar ben”. Hoe we hierop kwamen weet ik niet meer. Ik weet alleen dat ik deze zin nooit meer ben vergeten. Hij vertelde dat hij al vaak was geopereerd en dacht dat dit zijn vruchtbaarheid kon beïnvloeden. Of hij zelf kinderen wilde, wist hij eigenlijk ook niet. Ik was 18 jaar en het maakte mij echt niets uit op dat moment. Dat zou uiteindelijk wel goed komen. Voorop stond dat ik hem helemaal geweldig vond.
Ik zat in een zware tijd
Mijn leven was nogal heftig geweest de afgelopen tijd. Mijn lange relatie ging uit en mijn ouders gingen uit elkaar. Alles wat belangrijk was in mijn leven viel weg. Ik wist lang niet wat ik met mezelf aan moest en raakte mezelf echt helemaal kwijt. Totdat ik hem tegen kwam, want ja hij had echt iets speciaals. Wij kregen een relatie.
Onverwacht zwanger
De relatie werd al snel serieus en wij gingen samenwonen. Even daarna kwam ik erachter dat ik zwanger was. Ik huilde en veel ook. Mijn leven was nog best een puinhoop en zo lang waren we niet samen. Op de dag dat ik de test deed, kreeg ik ook te horen dat mijn contract niet verlengd kon worden. Ik was 19, zwanger en werkloos. Toen ik mijn vriend vertelde dat ik zwanger was, gaf hij een reactie die ik niet verwachtte. Hij was niet blij en vooral erg geschrokken, ook gezien zijn medische verleden. Ik slikte gewoon de pil. Hoe kon ik nou zwanger zijn?
Abortus
Na veel huilen en veel praten, kozen wij voor abortus. Achteraf had ik een andere keuze moeten maken want tot op de dag van vandaag heb ik hier veel spijt van. Soms huil ik hier nog om. Hoe kon ik dit doen? Waarom was ik op dat moment niet sterk genoeg om te zeggen: “Oke, als jij het niet wil, doe ik het wel alleen”.
Te jong
Terug naar dat moment. We hebben veel gepraat met familieleden en met dokters. Mijn vriend zei dat we nog veel te jong waren. Dit was echt de beste keuze. “Ik trek dit echt niet en jij ook niet”. Hij had gelijk. Ik wist dat als ik geen abortus zou kiezen, ik een alleenstaande moeder zou worden die terug kon gaan wonen bij haar moeder. Bij een moeder die in een vechtscheiding lag. En wie neemt nu iemand aan die zwanger is? Ik was smoorverliefd op deze jongen, dus kozen wij voor abortus.
Spijt
Ik had en heb spijt. Zo’n spijt dat ik voor abortus koos. Ook al weet ik dat het op dat moment de beste keuze was. We zijn nu negen jaar verder. We zijn nog samen en hebben inmiddels twee kinderen. Het kwam goed, maar dit heeft lang geduurd. Ik belandde na de abortus in een negatieve spiraal. Als ik kinderen zag, moest ik huilen. Als iemand vertelde dat zij zwanger was, moest ik nog harder huilen. Ik nam en neem het mezelf nog steeds kwalijk.
Pijn
Vaak denk ik terug aan dat moment. Hij of zij zou dit jaar gewoon acht jaar oud zijn. Zo bizar. En dat doet pijn. Pijn omdat ik die dag nooit zal vergeten. Pijn omdat ik weet dat er genoeg mensen in mijn omgeving zijn die geen kinderen kunnen krijgen, maar het zo graag willen. Pijn omdat ik er met niemand over kan praten, omdat er nog steeds een groot taboe op heerst. Er zijn immers heel veel mensen flink tegen abortus. Pijn omdat ik die abortus zou willen terug draaien. Pijn omdat ik het mensje nooit heb leren kennen. Pijn doet het zeker, want de echo die toen gemaakt is, heb ik nu nog in mijn nachtkasje liggen. Ik kijk er nog vaak naar. Eigenlijk te vaak. Weg gooien wil en kan ik niet.
De ‘beste’ keuze
Waarom ik voor abortus koos? Omdat ik wist dat dat “het beste” was, op dat moment. Mijn leven was echt een grote puinhoop. Het ging langzaam aan beter, maar dit heeft lang geduurd. Voordat ik mijn vriend leerde kennen zat ik in een diepe zwarte put, waar ik alleen niet uitkwam. Samen met mijn vriend was ik hier sterk uitgekomen. Hij had mij ondanks alles veel gesteund. Het was niet makkelijk en het is nu nog steeds niet makkelijk, maar samen kunnen wij alles aan.
Boos en verdrietig
Heb ik hem de keuze kwalijk genomen, die wij toen maakten? Ja. Was en is dit eerlijk? Nee. Want ondanks dat ik wist dat hij gelijk had, was en ben ik na al die jaren nog steeds verdrietig en boos. Ik kon de abortus geen plekje geven. Ik snapte niet hoe ik toen deze keuze had kunnen maken. Hier vecht ik nu soms nog steeds mee. Als ik terug kon in de tijd, zou ik het terug willen draaien. Ik zou willen zeggen: “Nee, ik doe het niet”. Maar als ik dan nu naar mijn twee kinderen kijk, denk ik: “Ja, ik maakte de juiste keuze, want anders had ik jullie nu niet gehad. Dan had ik mijn vriend niet meer en stonden we niet waar we nu staan”.
Deed het hem echt wat?
Uiteindelijk hebben wij samen veel bereikt, maar ook erg veel verdriet gekend. Hier zijn wij alle twee anders mee om gegaan. Hij snapte dat het voor mij zwaar was. Van hem daarentegen, kreeg ik de indruk alsof hij uiteindelijk erg blij was met de keuze. Twee jaar geleden zei hij ineens: “Denk jij echt dat die keuze makkelijk was voor mij? Denk jij echt dat ik er geen verdriet van heb gehad, alsof ik er niks omgaf?”. Ik schrok nogal, want voor mij kwam het al die tijd niet zo over. Hij gaf destijds aan het vooral te willen vergeten. En nu weet ik pas dat hij het wilde vergeten met als reden dat het hem ook veel pijn deed.
Onbeantwoorde vragen
Vooral als we nu naar onze twee kinderen kijken, dan vragen we onszelf af: “Hoe zou jullie broer of zus eruit hebben gezien? Zouden wij echt uit elkaar zijn gegaan als wij niet voor abortus hadden gekozen? Wat als…Wat als…Wat als…?”. Ja, wat als we toen een ander besluit genomen zouden hebben. Daar heeft niemand antwoord op, wij helaas ook niet. En dat is iets wat erg pijn doet, ondanks dat ik weet dat het op dat moment de juiste keuze was. Voor ons, voor mezelf en voor onze toekomst.
Ilse*
*Dit is een fictieve naam, de schrijfster wil graag anoniem blijven
