Ik had een mooi gezin, maar zat toch in een zware depressie met suïcidale gedachten

Wat ben ik een gelukkig mens zo met mijn prachtige gezin. Zoveel liefde van mijn man en twee mooie en lieve jongens. Ik ben enorm gezegend, maar toch heb ik hele donkere en moeilijke maanden gehad. Zo omringd met liefde en je dan nog zo eenzaam en alleen voelen. Wat is het een heftige tijd geweest met veel verdriet en angst. Want ik wist het allemaal even niet meer. Ik voelde het leven beetje bij beetje uit mij verdwijnen door een zware depressie…

Chronisch ziek

Ik heb pijn, 24/7 veel pijn, door hyper mobilteitssyndroom (HMS) en fibromyalgie. Pijn die mijn leven bepaalt sinds de bevalling van mijn eerste zoon. Daarvoor had ik wel af en toe pijn en een blessure door HMS. Maar die pijn van fibro dat is echt van een ander niveau. Ik was mezelf kwijtgeraakt, mijn zelfvertrouwen, mijn energie, mijn passie. Beetje bij beetje leverde ik alles in. Jarenlang heb ik keihard geknokt voor een HBO-studie, en uiteindelijk ook geslaagd. Maar ik kon niet het werk doen wat ik altijd had gedacht door mijn lichamelijke gesteldheid. Falen na falen, teleurstelling na teleurstelling. Het werd steeds zwaarder.

Depressief

In mijn leven heb ik al meerdere depressies gehad en ben ik één keer eerder suïcidaal geweest. Ik heb PTSS en een aardig rugzakje met verschillende trauma’s. Gevoelig voor een depressie ben ik wel en ik herken ook de signalen. Daardoor kan ik op tijd aan de bel trekken. Het gaat nooit van het ene op het andere moment mis. Beetje bij beetje trek ik mij terug, voel ik mij somber, gaan de gordijnen de hele dag dicht, word ik stil, ga ik niet meer naar buiten en zo verder.

Nare gedachtes

Begin november kwam ik weer thuis te zitten, in de ziektewet. Eind november ging het echt al niet goed en had ik eens in de zoveel tijd een nare gedachte. Maar in december kwam dit steeds vaker voor. In het begin was het nog redelijk oppervlakkig van: “Ik ben ze alleen maar tot last. Ze hebben niks aan mij. Misschien zijn ze beter af”. Naar: “Wat als ik een mes pak. Waar moet ik snijden? Of zal ik al mijn pillen in één keer innemen?”. Het ging van kwaad tot erger. Ik werd er bang van. Waar ik in mijn tienerjaren niet meer wilde leven, was dat nu anders. Ik had zoveel om voor te leven en wilde niet eruit stappen. Maar mijn gedachten gingen volledig met mij aan de haal.

Bang voor mezelf

Mijn hoofd sloeg op hol en ik was regelmatig overprikkeld. Mijn hoofd was een grote chaos. Alsof er 100 treinen als een gek kriskras door mijn hoofd reden. Dit gevoel, de onmacht, die gedachten, wilde ik overstemmen met iets anders. Soms had ik de neiging om mijn hoofd tegen de muur aan te bonken. Soms zette ik muziek zo mega hard aan (oortjes in), dat ik gewoon verdoofd raakte door het harde geluid. Ik liet mijn emoties even gaan en na een tijd zakte het meestal weer. Maar soms stond ik daar in de keuken ook wel eens, met een mes. “Zou het misschien over gaan als… Wat als… Maar nee! Ik kan mijn gezin niet achterlaten. Ik kan ze niet missen. Ik wil ze niet missen”. Wat was het dagelijks een gevecht. Continu de strijd om in het hier en nu te blijven, niet op te geven en ergens aan vast te houden. Ik bleef vechten. Ik gaf niet op.

Mijn gezin

Ik heb vaak huilend filmpjes en foto’s bekeken van mijn gezin, om maar bij het leven hier te blijven. Om mezelf daaraan vast te houden. Niet te luisteren naar die gedachten, de ideeën over een einde. Ik heb uiteindelijk mijn man en een vriendin verteld wat er in mij omging. Want ik wist niet hoe lang ik die gedachtes nog kon tegenhouden. Ik vertrouwde mezelf niet meer en dat was eng. Ik begon in januari aan een revalidatietraject om te leren leven met de pijn. Daar had ik een team van twee psychologen, twee fysiotherapeuten en een coördinator die met mij gingen werken aan een beter leven. Uiteindelijk kwam het op het juiste moment, toen ik in mijn diepste dal zat. We zijn vooral bezig geweest met het leven weer terug vinden. Beetje bij beetje weer alles opbouwen en voorzichtig aan uitdagingen aangaan.

Schuldgevoel

Wat heb ik mij enorm schuldig gevoeld de afgelopen maanden. Wat heb ik mijn man een verdriet gedaan. Wat was het moeilijk om erover te praten, want ik wilde hem geen pijn doen. Ik wilde niet uit het leven stappen, maar werd zo gek van de gedachten en was zo ontzettend moe van al het vechten. Het was voor hem heel heftig om te zien en te horen hoe ik eraan toe was. Ik was fysiek en mentaal helemaal op. We hebben alles even opzij gezet. In de weekenden vooral tijd met elkaar doorgebracht en rustig aan steeds meer opgepakt. Mijn man is zo sterk en ontzettend lief. Hij heeft mij er echt doorheen gesleept, geholpen en geluisterd. Wat ben ik dankbaar voor mijn gezin en mijn lieve zoontjes die mij ook weer laten lachen en een knuffel en kus geven als ik dat nodig heb. Ze zijn mijn alles, mijn leven en alles waarvoor ik vecht.

Ik heb het leven weer gevonden

Beetje bij beetje klim ik nog steeds uit dat diepe en donkere dal, krijg ik meer energie en zelfvertrouwen. Ik voel met iedere stap mijn kracht weer terugkomen. Kracht dat diep van binnen zit, waar ik meer naar moet gaan luisteren en naar moet handelen. Het leven komt weer terug in mij. Het komt binnen. Ik laat emoties weer toe. Mijn hoofd is rustig en de gedachten zijn weg. Ik ben er nog niet, maar ik ben een heel eind op weg. Stap voor stap. Dag voor dag.

Kracht

Ik heb een tatoeage op mijn onderarm laten zetten. Mijn symbool voor kracht. Mijn reminder, mijn leven om voor te vechten. Ik ben een vechter en heb niet opgegeven. Ondanks mijn donkerste gedachten en periode heb ik ervoor gekozen om door te gaan. Mijn grootste gevecht. Ik heb gekozen voor het leven. Ondanks alles had ik nog zoveel kracht in mij en daar ben ik trots op. Ik kom er wel weer en ik vind een nieuwe weg die ik ga bewandelen. Ik ben dankbaar dat er nog ben, want ik wil het leven vieren en beleven. Samen met mijn gezin op avontuur.

Praat en schrijf

Lieve jij, als je het ook moeilijk hebt, weet dat je niet alleen bent. Een depressie en suïcidale gedachten, dat is niet iets waar je voor kiest. Het overkomt je. Het is een ziekte. Weet dat er mensen zijn die er voor je zijn, die naar je luisteren, waar je naartoe kunt gaan. Als je geen familie of vrienden hebt, bel dan 113 (zelfmoordpreventie), de huisarts of iemand anders die jou kan helpen. Schrijven heeft mij geholpen. Het helpt mij iedere keer om mijn gevoel te uiten, alles een plek te geven en het uit mijn hoofd te krijgen. Je bent niet alleen en het is oké om erover te praten. Schaam je absoluut niet! Je bent het waard. En weet dat de zon altijd wel weer opkomt, hoe donker de nacht ook is geweest.

MONIEK