In mijn vorige blog hier vertelde ik dat ik twee jaar geleden naar Ivoorkust verhuisde in verband met het werk van mijn man. Tijdens de voorbereidingen van deze verhuizing, kwam ik erachter dat ik – niet geheel gepland – zwanger bleek te zijn. Allemaal leuk en aardig, maar eerst moest er even een knop om worden gezet. En daarna besloten we dat ik iets eerder naar Ivoorkust zou vertrekken (manlief zat er al) om op zoek te gaan naar alles wat er komt kijken bij een zwangerschap en bevalling. De keuze om in Ivoorkust te bevallen was snel gemaakt. Het target ziekenhuis was spiksplinternieuw en zag er prima uit. Ook kreeg ik kreeg een goede indruk van de vaardigheden daar. Bovendien mag je vier weken voor de uitgerekende datum niet vliegen en heb je meestal geen zin om meteen na de bevalling weer het vliegtuig in te duiken. Dit zou neerkomen op zo’n twee maanden niet op het werk verschijnen voor Stefan. En dat zou niet erg handig zijn.
De checks die je in Nederland bij de verloskundigenpraktijk laat doen, vonden in Ivoorkust plaats bij de gynaecoloog. In hetzelfde ziekenhuis waar ik m’n bevalling wilde doen. In principe waren deze controles prima, als in: wat we wilden weten, kwamen we te weten (groeit ‘ie goed, zitten de armen en benen op de juiste plek, heeft ‘ie nog genoeg te eten). Maar echt gezellig was het niet. De gynaecoloog leek van nature wat knorrig te zijn en zei weinig tot niets (kan ook te maken hebben gehad met mijn gebrek aan Frans en zijn gebrek aan Engels). Daarbij kreeg ik na elke maandelijkse check een hele waslijst aan medicijnen voorgeschreven. Via Whatsapp trok ik steeds bij de verloskundigenkliniek in Nederland na of het nodig was om die pillen te kopen, wat altijd resulteerde in een volmondig: ‘Wat een onzin!’. Ik kocht dus niets van de voorgeschreven medicatie, maar uit angst voor de gynaecoloog loog ik tijdens de volgende afspraak dat ik alles braaf innam. Op de vraag op welke signalen we moesten letten om naar het ziekenhuis te gaan om te bevallen (er komt namelijk geen verloskundige aan huis), kreeg ik de instructie om medicijn X te nemen wanneer ik dacht weeën te hebben. Had ik nog steeds pijn na inname van dat medicijn, dan was het waarschijnlijk een echte wee en mocht ik rechtstreeks naar de bevallingsafdeling.
Na 41 weken zwangerschap was het zover: weeën alom! In eerste instantie had ik trouwens niet eens in de gaten dat het weeën waren. Ik had die dag wel last van kramp-achtige gevoelens, maar het was niet zo intens dat ik het een wee durfde te noemen. Dus wat deed ik? Ik ging heerlijk buiten de deur zitten lunchen (volle bak: pizza, taartje, cola: ergens in m’n achterhoofd zei een stemmetje namelijk toch dat ik deze calorieën waarschijnlijk op zeer korte termijn wel ging verbranden) samen met Steef. Af en toe een wegtrekkertje, maar dat waren dan misschien wel die ‘harde buiken’ waar iedereen het altijd over had. Steef zei opeens: “Ik heb even zitten tellen en er zitten steeds drie minuten tussen je pijnscheuten. Misschien is het een goed idee om even de status te checken in het ziekenhuis?” Prima plan, maar eerst nog even een Ivoriaanse tompouce en een espresso’tje wegtikken. Daarna plankgas naar ‘l’hôpital’.
Eenmaal binnen werd ik eerst in de wachtkamer gezet bij de gynaecoloog, maar na een tijdje begon ik toch echt last te krijgen en verzocht ik met klem om naar de bevallingsafdeling te worden verwezen. De vrouw achter de balie keek verward, ik kwam daar toch voor een echo? Maar gelukkig mocht ik doorlopen naar de vierde verdieping, waar we rechtstreeks de operatiekamer inliepen. Ik legde de situatie uit aan de zusters en vroeg ze of ze wilden controleren of ik weeën had. En godzijdank, ik had het me niet ingebeeld: 9 centimeter ontsluiting! Ik mocht meteen blijven. Aangezien het zaterdagavond was, had de gynaecoloog vrij. Maar hij had beloofd dat hij degene was die de bevalling ging begeleiden, of het nou dag of nacht, weekend of vakantie was. Dus werd de beste man uit de kroeg vandaan gebeld, omdat er weer zo nodig eentje geen keizersnede wilde en het uitmikte om op zaterdagavond te gaan werpen. In de tussentijd was ik alvast begonnen, samen met zo’n vijf Ivoriaanse zusters die ik voor geen meter verstond. Stefan was de vluchtkoffer uit de auto gaan halen, maar het duurde erg lang voordat hij terugkwam. Achteraf bleek dat hij niet terug mocht naar mijn kamer, voordat hij de bevalling had betaald. Vrij hilarisch, maar hij was uiteraard ontzettend kwaad. Ik lag vier verdiepingen boven hem te creperen op een bevallingsbed en hij moest het eerst afrekenen?! Gelukkig kwam hij even later toch binnengewandeld, van top tot teen gehuld in een steriel pak. We konden beginnen. Niet veel later arriveerde ook de gynaecoloog, dus ik voelde me helemaal in goede handen.
De weeën heb ik dus amper gevoeld, waarmee we kunnen concluderen dat het grootste deel van de bevalling soepel verliep. Het laatste stukje daarentegen vond ik knap pittig. Ik had werkelijk geen idéé hoe ik moest persen, hoe gek dit ook klinkt. Daarnaast stonden de voetsteunen waarop je afzet niet helemaal goed afgesteld, waardoor mijn lange stelten in de lucht bungelden. Werkt ook niet helemaal in je voordeel, weet ik nu. Waarschijnlijk vonden de vroedvrouwen het ook wat lang duren (of ze wilden weekend vieren), want op een gegeven moment klom één van hen op het trapje om vervolgens met haar volle gewicht (en ja, het was een big momma) op mijn buik te duwen in de hoop dat de beeb er eerder uit zou komen. Het leek wel of ik gereanimeerd werd. Of: ‘Net de martelkamer’, aldus Stefan. Uiteindelijk kwam de baby er anderhalf uur na aankomst uit, zij het met enige hulp van de bromsnor en de dames. Maar in plaats van ons te feliciteren, kregen we eerst een soort van op onze flikker van de gynaecoloog. De reden? Ons kind had de navelstreng in de hand vast, maar het had helemaal verkeerd kunnen aflopen als deze om zijn hoofd zat. Grote onzin natuurlijk, perfecter dan dit had het kind er niet uit kunnen komen. We negeerden de beste man ten volle en wat er daarna gebeurde ben ik vergeten. Volgens bronnen ben ik een kwartiertje out gegaan. Dirk werd intussen weggehaald en schoongemaakt en toen ik weer bij zinnen was, konden we gaan skypen met het thuisfront!
In Ivoorkust heb je niet zoiets als kraamhulp. Je blijft standaard twee nachten in het ziekenhuis. Het kind ligt op een aparte kamer met allerlei andere baby’s. Ik had een eigen kamer met badkamer en kreeg ontbijt op bed: geweldig! Daarbij bleek dat bevallen in Ivoorkust prima te betalen is (voor onze verzekeraar dan): omgerekend 750 euro all inclusive. Da’s een koopje, toch?! Toen we na twee nachten naar huis gingen, was het wel even wennen geblazen. We hadden werkelijk géén idee. We hadden nog nooit een luier aangeraakt, bij wijze van. Dus dat was een uitdaging. Hoe dit uiteindelijk afliep? Lees het de volgende keer!
MARIANNE
Blijft bijzonder in het buitenland bevallen. mijn schoonzus is vier keer in Bolivia bevallen, zij heeft ook vaak alles meegemaakt. Gelukkig altijd normale bevallingen gehad. Haar eerste was een gevecht om natuurlijk te mogen bevallen, de gynaecoloog in kwestie had erg weinig ervaring met natuurlijke betalingen aangezien Zuid Amerikaanse vrouwen graag met een keizersnede bevallen. Ze vinden een natuurlijke bevalling dierlijk. De gynaecoloog wilde steeds ingrijpen en op een Keizersnee overgaan. Een Nederlandse vriendin (verpleegkundige) die erbij was wist beter hoe het werkte dan hij een moedigde mijn schoonzus steeds aan… Blijft een hele ervaring. Dubbel respect hoor!