Mijn eerste blog voor Kids & Kurken, eigenlijk is het nog steeds niet helemaal goed doorgedrongen dat ik nu ga schrijven voor Kids & Kurken. Blogmagazine voor ouders, om ervoor te schrijven ben je een professional die in zijn of haar beroepsveld te maken heeft met kinderen en daar dus over kan schrijven of je bent vader of moeder, met je voeten in de modder schrijvend vanuit de dagelijkse realiteit van het ouderschap in alle vormen en maten.
Een professional ben ik niet, twee jaar geleden ben ik immers gestopt met werken. Dus ik ga schrijven als moeder, over mijn leven en ervaring als móeder. Op de één of andere manier is dat voor mij super bijzonder, want zonder al te dramatisch te doen, aan het begin van het vorige decennium huilde ik dagen achter elkaar omdat we vermoedden dat ik onvruchtbaar zou blijken. Weken, maanden, jaren aan ellende, ongewild kinderloos dát waren wij! Nu ga ik als moeder schrijven voor andere ouders, had ik toen maar geweten hoe mijn leven er nu uit zou zien! Ik ben Pleegmoeder, mijn échte naam kan ik helaas niet opschrijven in verband met de veiligheid en privacy van de kinderen die in ons gezin voor korte of langere periode wonen. Pleegmoeder dus, na jaren van uitzichtloosheid, onderzoeken in het ziekenhuis en hartverscheurende berichten, hebben mijn man en ik ervoor gekozen om het traject van IVF niet in te gaan en om ons aan te melden als pleegouders. Op dat moment hadden we géén idee waar we ons voor aanmeldden. We hadden het ook onmogelijk kunnen weten want pleegouderschap daar kun je je niet écht op voorbereiden. Je hebt géén idee wat je te wachten staat en alles wat je kunt doen is samen besluiten dat je ervoor gaat. Of alleen natuurlijk… Wij deden het samen en op dit moment telt ons gezin vijf leden. We mogen zorgen voor drie prachtige kinderen allemaal met hun eigen rugzakje, maar ook met hun eigen talenten, karaktertjes en families. Want hoewel het in pleegzorg natuurlijk draait om de kinderen, heeft ieder pleegkind ook zijn of haar eigen biologische familie en deze familie dáár krijg je als pleegouders ook veel mee te maken. De papa en mama van een pleegkind zijn (meestal) geen onbekenden, zij blijven altijd de papa en mama en zien hun kind, bouwen een band op en maken zo actief mogelijk deel uit van het leven van het kind.
Onze kinderen zijn 11, 3 en 0 jaar en alle drie hebben ze andere biologische ouders, zoals ons pleegdochtertje laatst zei: “Jullie zijn voor altijd mijn broertjes, maar jullie hebben andere buiken”. Geboren uit verschillende buiken en geliefd door hetzelfde hart, mijn moederhart. Alle drie de biologische gezinnen zijn anders, de problematiek is anders en ook de relatie met het kind dat bij ons woont is anders en soms is dat best ingewikkeld. Eén van de kinderen krijgt maandelijks tassen vol cadeautjes, snoepgoed en veel persoonlijke aandacht. Een moment waar iedere maand weer reikhalzend naar wordt uitgekeken en waar met volle teugen van wordt genoten. Een ander kind heeft amper contact met ouders, krijgt meestal niet eens een kaartje voor kerst of verjaardagen en voelt zich daardoor enorm in de steek gelaten. Iedere maand als de tas vol cadeautjes binnenkomt voor het ene kind, zijn er dus tranen bij het andere kind en dat doet pijn… Gelukkig kunnen de kinderen onderling erg goed delen en zijn ze gék op elkaar, maar ingewikkeld is het wel. Ons leven is dus anders dan de levens van andere ouders, anders omdat ik nooit een zwangerschap heb voldragen en nooit borstvoeding heb gegeven. Anders omdat wij nooit een geboortekaartje hebben mogen versturen en vaak (nog) niet zeker weten of onze kinderen bij ons volwassen zullen worden. Maar ook hetzelfde. Ook wij hebben de eerste maandag na de kerstvakantie moeite om weer op te starten en we zijn net als veel andere ouders blij als de kinderen na zo’n vakantie weer naar school of de peuterspeelzaal gaan. Hetzelfde omdat we weten wat slapeloze nachten zijn, tandenleed of spuitluiers en omdat we onwaarschijnlijk veel houden van deze kinderen. We zorgen dag en nacht als papa en mama voor onze kinderen. En nu mag ik dus mijn leven met jullie gaan delen via deze blog, ik heb er zin in! Ik kan niet wachten om jullie te vertellen over de uitspraken van ons meisje, hoe ze zó snel groot wordt en steeds meer zelfstandig gaat doen. Of over onze grote jongen die zó enorm muzikaal is, behulpzaam en eigenlijk áltijd zijn best wil doen. En dan de baby, sprongetjes, tanden en leren kruipen en lopen, ik zal het met jullie gaan delen. Ons leven is misschien soms een beetje anders, maar ik ben net als andere moeders soms een leeuwin en soms een emotionele tijdbom. Zoals ik al vertelde ben ik gestopt met werken om ervoor te zorgen dat onze oudste pleegzoon bij ons kan blijven wonen. Een heftige beslissing die ik vol liefde heb genomen, maar waar ik soms ook écht wel eens moeite mee heb. Ik ben gek op dingen maken, met én zonder de kinderen, ik hou van leuke dingen doen en erop uit gaan met de kindjes. Ik ben ook een echte huismus die gék is op thee en koekjes als de kinderen thuiskomen, voorleest met het liefst zoveel mogelijk kinderen op schoot en graag spelletjes speelt.
PLEEGMOEDER
