De bevalling kwam niet vanzelf
Ik had een heerlijke zwangerschap. Tegen de uitgerekende datum aan was er nog geen enkel teken van een naderende bevalling. Ik heb in die dagen vaak voor de grap uitgesproken dat ons meisje uit zichzelf niet zou komen, niet wetende dat ik daar gelijk in zou krijgen. De dagen na de uitgerekende datum sukkelden voorbij en ik kreeg veel appjes of er al iets gaande was. “Helaas, helemaal niks!”, antwoordde ik naar iedereen. Ik hield flink wat vocht vast en zag soms sterretjes, maar mijn bloeddruk werd regelmatig gecontroleerd en deze was prima. Ik naderde week 41, en nog steeds gebeurde er niets. Ik sprak naar de verloskundige uit dat ik wat onrustig begon te worden, omdat ik liever niet tot week 42 wilde afwachten. Ik voelde ons meisje namelijk regelmatig wat minder en daarnaast kreeg ik ondertussen toch wel last van het vocht dat ik vasthield. Ik werd voor een serotiniteitscontrole naar het ziekenhuis doorverwezen. Hier bleek mijn bloeddruk torenhoog (168/96). Na het controleren van mijn urine kreeg ik gelukkig te horen dat er geen sprake was van zwangerschapsvergiftiging. Ik mocht me de volgende ochtend om 07:00 melden op de afdeling om ingeleid te worden. Ik had zo gehoopt dat het vanzelf zou beginnen, maar helaas, het was niet anders.
Het bevalbad stond klaar
De volgende ochtend werd er een ballonkatheter ingebracht. Ik moest in het ziekenhuis blijven, wegens mijn hoge bloeddruk. Ik had de hele dag wat lichte krampen. In de nacht namen de krampen toe, maar het was goed te verdragen. De volgende ochtend bleek ik al 4 cm ontsluiting te hebben, wat een fijn nieuws. De verpleegkundige die erbij stond zei: “Vanavond heb jij je kindje in je armen!”. Zo’n raar en bijzonder idee vonden we dat. Ik mocht naar de verloskamer, waar mijn vliezen werden gebroken. Vervolgens werd er een infuus ingebracht en werden er weeënopwekkers toegediend. Ik merkte het gelijk: de pijn nam langzaam toe. Ik wilde graag in bad. Zo fijn dat dit kon, ondanks het infuus en de CTG-banden die ik om mijn buik had.
Mijn ontsluiting stagneerde
Er gingen wat uren voorbij. De weeën begon ik ook in mijn rug en benen te voelen. Bij de eerste controle bleek ik helaas nog steeds op 4 cm ontsluiting te zitten. Omdat door mijn bewegingen de hartslag van de baby niet goed meer te meten was, werd er inwendig een meter ingebracht in haar hoofdje van ons kindje. Ik stapte het bad uit en ving de weeën op onder de douche. Er gingen weer wat uren voorbij. Ik wist me op een gegeven moment geen houding meer te geven door de hevige weeën. Ik vertelde de verpleegkundige dat ik dit niet lang meer vol kon houden. Ze gaf aan dat ik het erg goed deed en misschien al flink was opgeschoten. Even later kwam de verloskundige weer de ontsluiting meten. Ik bleek zat nog steeds op 4 cm. Er ging toen een knop in mij om. Ik wilde pijnstilling en wel zo snel mogelijk. Voor mijn gevoel deed ik het op dat moment allemaal voor niks, aangezien de ontsluiting niet wilde vorderen. Mijn vraag om pijnstilling werd gelukkig heel serieus genomen. Door drukte bij de anesthesist kreeg ik eerst morfine toegediend via een infuus. Dit werkte erg goed voor mij. Ik was duizelig en helemaal van de wereld, maar de pijn was te dragen. Na een tijdje kon ik naar de OK voor de ruggenprik. Ze koppelden me los van de morfine op de verloskamer. Dit was heftig, want de pijn kwam direct in alle hevigheid terug. Nadat de ruggenprik gezet en ingewerkt was, kon ik eindelijk even bijkomen.
Toch een keizersnede
De late dienst nam het ondertussen over en ik werd weer gecheckt. Ik zat nu op een kleine 5 cm. Weer een tegenvaller. Ik zei tegen mijn vriend dat hij ook even kon slapen. Ik zag dat hij moe was van alle indrukken. Een paar uur later kwam de gynaecoloog langs om mijn ontsluiting te controleren. Het was intussen al 20:00 uur en ik was al vanaf 08:00 uur bezig en in al die uren had ik er nauwelijks 1 cm ontsluiting bij. Na het controleren was de boodschap duidelijk: het wordt een keizersnede. De gynaecoloog zei: “Het gaat nu nog goed met jou en de baby en dat willen we graag zou houden. We willen niet zolang wachten dat er een gevaarlijke situatie ontstaat”. Hij riep direct het OK-team op. We reden al snel daar naar toe. Omdat ik al een ruggenprik had, werd ik bijverdoofd. Daarna kon de keizersnede direct uitgevoerd worden. Op 26 september 2020 om 21:34 uur is onze lieve dochter Sofie ter wereld gekomen. Ze maakte een goede start. Wij zijn enorm trotse ouders!
LARA
