Kanker,
Ik las ooit een brief die me raakte met aanhef ‘lieve kanker’ en ik begrijp zelfs wat de boodschap was van die brief. Geconfronteerd worden met dood, kwetsbaarheid van leven, laat je anders naar dingen kijken en ook intenser leven. Het laat je bewuster genieten als je jezelf goed voelt. Daarbij ben ik overdonderd door het medeleven van mensen om me heen en heel vaak positief, en weinig negatief verrast. Ik kan ook over mezelf zeggen dat ik bijzonder ben, en sterk, waar ik hiervoor te bescheiden voor was of me misschien onvoldoende realiseerde. Dat zijn mooie dingen.
Maar…
Je bent al een tijd bij me, in ieder geval volledig tijdens één zwangerschap, misschien zelfs twee, en ik vind het gek te beseffen dat er in mijn lijf tegelijk iets prachtigs en iets lelijks groeide. Ook een valse timing van je, want moe ben je als werkende moeder met kleine kindjes, en tijdens en na zwangerschappen veranderen borsten voortdurend en heb ik je niet eerder ontdekt. Dat is toch gemeen. Valse kanker.
Ik ben een jonge vrouw, met een lieve man en twee heerlijke kleine kindjes en ik vind dat je me nu al meer afgenomen hebt dan dat je me gegeven hebt. Ik ben mijn onbevangenheid kwijt, ik kan niet meer onbezorgd dromen en plannen voor de toekomst. Ik ben mijn haren, mijn klieren, mijn gène en intussen mijn borst verloren. Ik heb overgegeven, en ben ziek geweest om te overleven. Ik moest het werk neerleggen dat ik zo leuk vond om te doen en verlies kostbare tijd om bij te komen van behandelingen. Onverzadigbare kanker.
Behandelingen die ik allemaal heb aangegrepen. Ik heb alles gedaan, elke chemokuur, elke operatie, elke bestraling en daarbij ben ik blijven sporten, werken, eten, genieten om er steeds krachtig bovenop te komen, zodat ik op tijd en schema elke behandeling kon doen en ik heb dingen zelfs opgeschroefd, als ik kon. Ik heb zelfs volop proberen te leren in dit traject. Gevoelloze kanker.
En toch trek jij je hier niets van aan, niet van hoe ik knok en positief blijf, jij gunt me blijkbaar het leven niet. En wil me alles afnemen. Ik mocht niet eens denken aan leven na mijn behandelingen die al 14 maanden duren, want voor de eindstreep steek jij alweer de kop op. En daardoor geven de artsen aan dat ik moet beseffen dat ik je niet kan overleven. En dat mijn kindjes hun moeder verliezen, mijn man zijn vrouw, mijn ouders hun dochter, en iedereen om mij heen. En ik moet accepteren dat mijn kinderen mij alleen herinneren van foto, film en verhalen en dat ik er niet voor ze kan zijn in hun weg naar volwassen worden en ik kan je vertellen dat ik dat gewoon stom en vreselijk oneerlijk vind. Oneerlijke kanker.
Dus vergeef me dat ik jou niet lief vind, niet best vind, maar vals, oneerlijk, gevoelloos en onverzadigbaar. En weet dat ik naast regelen wat ik kan en moet, naast genieten van de tijd die ik nog heb, hoe treurig de realiteit is, en hoe minimaal de kans is, toch tegen je zal blijven knokken, en zal blijven hopen dat je mijn lijf verlaat en mij in leven laat. Misschien dat ik je dan nog lief kan gaan vinden.
YVONNE (klik hier voor haar Instagram)
