Toen mijn man Hans en ik besloten in 2014 te gaan voor een kindje, was ik binnen twee weken zwanger. Het was best spannend, want we zaten in een immense verbouwing en woonden tijdelijk ergens anders. Maar na een goede zwangerschap (ik was zó trots op mijn dikke buik!) en bevalling werd onze mooie dochter Fiene geboren. We genoten (en genieten nog steeds) intens van haar. Het is een heel lief meisje. Onze grootste wens was haar een broertje of zusje geven. Dan zou ze nooit alleen zijn en altijd met iemand kunnen spelen. Toen Fiene één jaar werd, besloten we er voor te gaan.
Zwanger van de tweede
Ik was weer snel zwanger. Omdat de zwangerschap bij Fiene zo voorspoedig verlopen was, heb ik nooit gedacht dat het ook weleens mis zou kunnen gaan. De eerste echo zag er goed uit. We zagen een mooi kloppend hartje en waren dolgelukkig! Ik vond het voor Fiene fijn dat zij een broertje of zusje zou krijgen wat weinig scheelt qua leeftijd. We zaten nog middenin de luiers, dus daar kon prima nog een kindje bij. We vertelden na die eerste echo aan iedereen dat we weer een kindje kregen. We gingen op wintersportvakantie. Een vakantie die voor mij in het teken stond van vermoeidheid en misselijkheid, zonder apres ski.
Geen hartactiviteit
Meteen na de wintersportvakantie stond de 12-wekenecho en daar gingen we vol vertrouwen heen. Omdat we geen oppas voor Fiene hadden, namen we haar mee naar de verloskundige. Achteraf gezien was het handiger geweest als zij er niet bij was. Zij kroop en brabbelde vrolijk de hele praktijk rond. Helaas kon de verloskundige geen hartactiviteit vinden. Ik vergeet nooit meer wat de verloskundige zei: “Helaas, heb ik slecht nieuws voor jullie. Het hartje is gestopt.” We kregen een heleboel informatie te verwerken en de keuze tussen twee opties: afwachten tot de miskraam vanzelf op gang kwam of een curettage. Afwachten wilde ik niet. Diezelfde middag mochten we al naar de gynaecoloog om de curettage in te plannen. Twee dagen later konden we al terecht. Het was erg onwerkelijk. De dagen na dit verdrietige bericht, ben ik gewoon doorgegaan met alles, ook met mijn werk. Ik moest iets te doen hebben om niet alleen maar aan mijn buik te denken. Achteraf gezien had ik het best wat rustiger aan kunnen doen.
Gemengde gevoelens
Het ziekenhuis, de operatiekamer, ik vond het eenzaam en treurig. Vlak voordat ik onder narcose ging zei ik tegen de arts: “Doe voorzichtig alsjeblieft. Ik wil zó graag nog een kindje”. Dat beloofde ze me. Ik werd wakker en voelde me meteen niet meer zwanger. Ik mocht naar huis, was lijkbleek van de narcose en intens verdrietig. Maar ik voelde me ook opgelucht. “Dit kindje was niet goed en eruit. Nu op naar de volgende kans”, dacht ik. Het duurde enkele maanden voor mijn cyclus weer op gang kwam. Ik vond dat erg frustrerend, want ik wilde deze miskraam vergeten en snel weer doorgaan. Helaas werkt een lijf anders. Zeker na een curettage is alles een beetje in de war. Ik heb die maanden en jaren erna vijf keer een positieve test gehad, maar werd steeds na 6 a 8 weken ongesteld.
Een molazwangerschap
Mijn zesde zwangerschap bleek een molazwangerschap. Dat was pas echt ellende. Op de echo was er een soort druiventros te zien. Een heleboel blaasjes zonder een embryo. Bij een molazwangerschap groeit doorgaans alleen de placenta in een razend tempo door en is er geen embryo. Ik voelde me wel heel erg zwanger, dus ook dit was een enorme teleurstelling. Molazwangerschappen komen niet veel voor. Het is noodzakelijk dat de curettage snel in gang gezet wordt. Ik werd door de arts gebeld dat ik diezelfde dag nog naar het ziekenhuis moest komen. We schrokken enorm. De curettage was snel ingepland. Daarbij kreeg ik te horen dat ik maandenlang iedere week naar het ziekenhuis moest komen om bloed te prikken om het HCG-gehalte in mijn bloed in de gaten te houden. Het hormoon wat ik zó graag wilde voor een kindje in mijn buik kon nu voor foute cellen zorgen in mijn baarmoeder. Het HCG moest iedere week zakken. Deze curettage was nog verdrietiger en eenzamer dan mijn eerste curettage. Ik wist wat me te wachten stond. Vlak voordat ik onder narcose ging vertelde ik weer dat ik graag nog een kindje wilde en dat ze echt voorzichtig moesten zijn. Dit werd me weer beloofd. Ik ging verdrietig onder narcose en kwam er ook heel verdrietig uit. Nadat ik bijgekomen was van deze curettage, op weg naar huis, overviel mij het gevoel dat een tweede kindje ons niet gegund was. Het werd ons afgeraden om zwanger te raken tijdens de maanden dat ik werd geprikt op HCG, en dat gaf ons wat lucht. We konden baby’s en zwanger raken eventjes loslaten. Het HCG-hormoon zakte gelukkig vrij snel en na een half jaar werd dit proces afgesloten. Daarnaast kregen we te horen dat we ook weer mochten proberen om zwanger te raken.
Mijn kinderwens was ontzettend groot
Inmiddels probeerde ik de wens voor een tweede kindje wat los te laten. Dit vond ik het allermoeilijkst van dit alles. Ik probeer het, maar de wens was zó groot. Veel mensen om ons heen wisten van de wens (logisch met zoveel miskramen). Er werd vaak gezegd: “Gelukkig hebben jullie Fiene” of “Je bent al eens zwanger geweest, dus je kunt het wel”. Eigenlijk werd er verder weinig over gesproken. Ik was echt teleurgesteld in mijzelf en in mijn buik. Iedere maand kreeg ik weer opnieuw een klap. Jarenlang. Ineens was daar een sprankje hoop, want dan was ik overtijd of ik had een positieve. Mij kun je alles vragen over zwangerschapstesten, tuurstreepjes, ineens aflopende testen, early testen (nooit doen!) en zwangerschapskwaaltjes. Naar babyshowers van vriendinnen ging ik met goede moed. Slechts één keer ben ik niet gegaan. Dat was vlak na mijn curettage van mijn molazwangerschap. Ik kon het gewoon niet. Mijn vriendin was lief en begreep het heel goed. Positieve zwangerschapstesten van vriendinnen of collega’s deden natuurlijk pijn, maar ik was wél blij voor hen! Ik wilde het alleen zelf ook zó graag.
Een wonder
Natuurlijk gaven we niet op. Afgelopen zomer gingen we met z’n drieën voor vier weken op vakantie. Die weken waren heerlijk. We genoten van Fiene en van elkaar. Er kwam rust in mijn hoofd en in mijn lijf. Ik voelde dat het goed was en dat het me goed deed. Samen met Hans heb ik uren gepraat en geprobeerd alles een plek te geven. “We hebben het samen goed. We zijn gek op onze lieve Fiene en genieten van alles wat we wel hebben”, spraken we uit. Maar bij terugkomst van vakantie werd ik niet ongesteld en had ik een positieve test in handen. En wat voor één! Er was een hele duidelijke, dikke streep. Iedere dag werd die streep duidelijker en duidelijker. Geen aflopende strepen, maar ècht zwanger. Ik kon het bijna niet geloven. Omdat ik na mijn molazwangerschap werd gecontroleerd door een gynaecoloog in het UMC, kon ik bij haar terecht voor een eerste echo, met zes weken zwangerschap al. Er volgden twee lange en spannende weken wachten. Ik ben na vijf dagen gestopt met testen, want ik moest vertrouwen in mezelf.
Dit meisje bleef
De echoscopiste was een hele lieve vrouw. Ze bood ons aan om iedere week een echo te gaan maken. Dit kindje bleef zitten en groeide prachtig. Ik heb wel 100 controles en echo’s gehad, maar dit meisje bleef. En dat doet ze vanaf nu voor altijd. Op Koningsdag werd ons mooie meisje en zusje Guusje geboren. Ons gezin is compleet. Na al die ellende ben ik opgelucht en klaar. Het grote genieten gaat nu verder. En voor iedereen: “Houdt hoop. Het kan echt. Wonderen bestaan”. En Fiene? Zij is de allerliefste grote zus.
LOTTE
