Mike en Kay schrijven een reeks over hun papaproject: de weg van het krijgen van een kind als twee mannen. Lees hier deel 1: Deze twee jonge mannen hebben een enorme kinderwens.
Iets langer dan een jaar geleden zijn wij naar buiten getreden met onze wens. Wij willen het allerliefst papa’s worden door middel van hoogtechnologisch draagmoederschap. Nu een jaar later, is het een mooi moment om op ons traject tot nu toe terug te kijken. Tot nu toe is het verloop al heel bijzonder.
Draagmoeder
Toen wij onze zoektocht begonnen, dachten we dat een draagmoeder vinden de grootste uitdaging zou zijn. We deelden met onze omgeving en via Instagram dat wij een kinderwens hebben. En dat wij hiervoor opzoek zijn naar een draagmoeder. Op Instagram mochten wij dit volgens de wet alleen niet letterlijk zo ‘oproepen’. Aan de mensen om ons heen gelukkig wel. We waren ons ervan bewust van het feit dat dit een jarenlange zoektocht kon worden. Desondanks begonnen we vol positiviteit en goede moed. Al vrij snel hoorden we via via wat verhalen die hoop ons gaven. Ook kwamen wij er al snel achter dat er best wel wat vrouwen zijn die het zouden willen overwegen. Dat gaf ons veel moed. Als deze (ontzettend liefdevolle) vrouwen bestaan, dan zullen we er toch ook ooit eentje vinden die ons wil helpen?
De collega van een vriendin
Zo kwamen wij na een paar maanden al in contact met een collega van een vriendin. Zij zou nog wel een keertje zwanger willen zijn. En heeft zelf geen kinderwens meer. Dit is een belangrijke voorwaarde voor het ziekenhuis. Zij en haar man zijn gelukkig met het kind dat ze hebben. Zo perfect als het klonk, werden we natuurlijk meteen enthousiast. We besloten om haar een berichtje te sturen. Al snel zeiden we dat we moesten afspreken. Alleen dan leer je elkaar echt kennen. En zo geschiedde. Kay en ik spraken met haar en haar man af op een terrasje. Dit was heel bijzonder en ook enorm spannend. Wanneer spreek je nou met iemand af, als een soort van date, met als uiteindelijke doel: een kind op de wereld zetten?
Gelukstreffer
We hadden een leuk gesprek. Het bleek dat onze wensen en gedachten bijna naadloos op elkaar aansloten. Wat een geluk dat wij dit mochten treffen. We spraken af dat we alle indrukken en spanningen even op ons zouden in laten werken. Later zouden we weer contact te hebben. Ons enthousiasme groeide vervolgens met de dag. Gelukkig voelden onze potentiële draagmoeder en haar man deze connectie ook.
Een go
Een tijdje van kennismaken ging voorbij. Op een gegeven moment toen we weer samen op het terras zaten, vertelden zij ons dat we door konden gaan met de volgende stap. Een eiceldonor zoeken, want deze vrouw wil ons wel helpen als draagmoeder. Wauw! Dit was zo bijzonder. Wat een prachtig moment. We konden het nauwelijks geloven. En tegelijkertijd konden we ook niet wachten om verder te gaan met de nieuwe zoektocht.
Eiceldonor
Ok, daar gaan we: op zoek naar een eiceldonor. Op onze Instagram pagina postten we een foto met de tekst waar we nu stonden. We hadden een draagmoeder en nu opzoek naar een eiceldonor. Er volgde een zee aan liefdevolle berichtjes en felicitaties voor het feit dat we in ieder geval al een draagmoeder hadden gevonden. En heel veel succeswensen voor de volgende stap. Uiteraard allemaal onwijs lief. Maar stiekem niet de insteek van onze post. Nadatdat de eerste reacties geweest waren, volgeden er ook andere berichten. Blijkbaar hadden we een paar vrouwen met onze informatie aan het denken gezet. Het bleek dat ook hier, net als voor het draagmoederschap, best wat vrouwen voor open staan. Zou een van deze vrouwen onze droom waar kunnen maken?
Een positief bericht
We kregen op een gegeven moment een super lief berichtje van een vriendin van ons. Zij had veel over onze post had nagedacht en zei: “Ik denk dat ik dit wil en kan”. Wow, zou het dan nu echt gaan gebeuren? Wederom zo snel en zo bijzonder dat zij nu al op ons pad komt. Ook dit hadden wij natuurlijk niet durven hopen en dromen. We prikten meteen een datum om af te spreken. Elkaar echt leren kennen was natuurlijk niet meer nodig. Dat maakte het een heel ander gesprek dan met de draagmoeder. Ook dit voelde direct heel goed aan.
Zou het allemaal lukken?
Is het ons dan zo gegund dat we beide vrouwen binnen een jaar hebben gevonden? Hier zijn we natuurlijk ontzettend blij mee. Toch ben je af en toe nog een beetje bang. Het gaat tot nu toe zo soepel, dit overtreft onze verwachtingen. Het moet toch nog een keertje ergens ‘fout’ gaan? Maar ja, aan die gedachten hebben we niets. Het is ook goed dat we ons beseffen dat er nog van alles anders kan gaan dan je hoopt. Laten we er vooral positief in blijven staan. En zo gaan we dus ook gewoon door.
We zijn van start
Nadat deze twee (veel te) lieve vrouwen op onze trein zijn gestapt op reis naar een fantastisch avontuur, hebben we meteen het ziekenhuis ingelicht. Wat fantastisch om uit te kunnen spreken: we zijn compleet, we kunnen beginnen. Het ziekenhuis reageerde enthousiast. Inmiddels zijn we met z’n tweetjes al bij onze eerste afspraken geweest. Dat ging vooral nog om het vertellen van ons verhaal. Ook is er een vruchtbaarheidstest afgenomen en wat andere lichamelijke testjes.
Eerste stappen in het ziekenhuis
De testen waren allemaal goed. Dat is toch weer een geruststelling, we kunnen door. Gewoon door, het voelt als onwerkelijk. Volgende maand is het aan de draagmoeder om kennis te maken met het ziekenhuis en weer een poosje daarna de eiceldonor. Nog steeds zullen we wat geduld moeten hebben, maar wat een heerlijke vooruitzichten. Het zou toch wat zijn als onze droom ooit echt uitkomt?!
Als onze reis weer een stapje verder is, houden we jullie natuurlijk op de hoogte.
Lees HIER het vervolg.
Mike & Kay
