“Mijn zoon heeft last van Somnambulisme. De manifeste vorm.” Als ik dat tegen iemand zeg, kijkt diegene me waarschijnlijk verschrikt aan. Wat voor enge ziekte is dat in godshemelsnaam?! Maar het valt mee hoor mensen, het betekent gewoon dat Sid slaapwandelt. Nouja, gewoon, het is eigenlijk niet zo gewoon. Maar hij doet het dus wel. Dat betekent dat we weer iets nieuws erbij hebben op slaapgebied. Of eigenlijk op niet-slaapgebied. Alsof we het nog niet zwaar genoeg hadden met al 6,5 jaar gebroken nachten …
Maar goed, voordat ik doorga over het slaapwandelen even terug naar de afgelopen maanden. Want die zijn wel de oorzaak. Afgelopen juli zijn wij in ons nieuwe huis getrokken. Een supertoffe woning, zelf ontworpen en gebouwd. Wel met een aannemer, maar ik heb het idee dat vriendlief meer heeft gedaan dan zij. Over die bouw kan ik ook nog wel een boek schrijven trouwens, maar dat is een ander verhaal. De afgelopen twee jaar, maar vooral het laatste half jaar, waren dus druk en stressvol. Er moesten gruwelijk veel keuzes worden gemaakt en M. bouwde zelf mee, dus die was heel vaak op de bouwplaats te vinden. Vrijwel al zijn vrije tijd ging daar naartoe. En in zijn niet-vrije tijd moest hij twee bedrijven runnen. Ikzelf runde één bedrijf, het huishouden en een gezin. Dat hakt erin. Zowel bij hem als bij mij, maar ook bij de kindjes. Liv heeft er niet zoveel last van gehad, die walst overal wel doorheen. Maar voor Sid was het allemaal heftig. Natuurlijk vond hij de bouw en het nieuwe huis ook leuk, maar naarmate de verhuizing dichterbij kwam, begon hij dat gedeelte moeilijker te vinden. Hij wilde niet weg uit zijn oude, vertrouwde huis en van zijn school en vriendjes. Tuurlijk probeer je je kind dan gerust te stellen en op te vrolijken, maar het bleef hem wel bezighouden. Sid is namelijk een gevoelig ventje en een enorme denker.
De eerste keer dat hij ’s nachts uit bed kwam, was op Hemelvaartsdag. Midden in de nacht begon hij ineens te gillen en hoorden we gestommel. M. schoot uit bed en kon Sid op de overloop tegenhouden. Ik schrok me rot! Voor hetzelfde geld was hij zo naar beneden gedonderd! M. heeft hem kunnen sussen en terug in bed gelegd. De volgende ochtend wist Sid nergens wat van … Dit was het begin van een periode waarin Sid herhaaldelijk van dit soort ‘aanvallen’ had. Dan begon hij ineens te schreeuwen en rende hij een paar tellen later zijn kamer uit. Niet alleen thuis, maar ook bij mijn ouders. Gelukkig was er iedere keer op tijd iemand bij en is er verder niks gebeurd, maar het was wel telkens weer schrikken. En de ochtend erna had hij telkens geen idee wat er was gebeurd.
Ik begon mezelf in te lezen in het slaapwandelen. Zo kwam ik erachter dat dit geregeld voorkomt bij kinderen tussen de vier en twaalf jaar oud (Sid is zes jaar). De oorzaak is niet echt bekend las ik, maar erfelijke aanleg kan een rol spelen. M. en ik hebben vroeger echter niet geslaapwandeld, dus door ons kan het niet komen (Hij heeft uiteraard alleen alle goede dingen van ons …). Mijn zus zei laatst echter dat zij vroeger ook last had van praten in haar slaap en slaapwandelen, dus ik wijs haar aan als de boosdoener. Dat heb ik haar overigens nog niet gezegd, dus zus, bij deze: Bedankt hè. Ik las ook dat slaapwandelen vaak in de eerste slaapcyclus ontstaat. Wanneer kinderen in slaap vallen, komen ze eerst in een lichte slaap terecht, dan in een diepe slaap om vervolgens kortdurend wakker te worden. Het slaapwandelen ontstaat op het moment dat een kind vanuit zijn diepe slaap overgaat in dat kortdurend wakker worden. Daar gaat dan dus iets niet helemaal lekker. Joh, je meent het …
Leuk wat hierboven staat uitgelegd en uiteraard zal dit wel kloppen, ware het niet dat Sid ook vaker midden in de nacht of juist aan het einde van de nacht ‘wakker’ schiet. Dan gaat de schuingedrukte zin van de bovenstaande alinea dus niet op. Maar geen idee wat dat dan betekent … Ik zeg overigens wel dat hij wakker schiet, maar dat is dus niet zo. Hij lijkt wel wakker, heeft zijn ogen open en reageert zelfs op wat je zegt. Maar dat hoort er ook bij blijkbaar. Wat mij er echter van overtuigde dat zijn slaapwandelen door de bouw en verhuizing is gekomen, is het feit dat slaapwandelen dus ook kan ontstaan door vermoeidheid, spanning, angst, drukte en/of stress. Joe! Bingo! Dit is dus ALLEMAAL aan de orde bij Sid. Vermoeidheid doordat hij in (en eigenlijk ook al voor) de vakantie vaker laat naar bed ging en ook slecht(er) sliep, spanning doordat hij niet wist wat er komen ging, angst om vrienden te verliezen en angst voor het onbekende. Drukte en stress door de bouw (vooral bij M. en mij, maar dat voelt ons gevoelige ventje haarfijn aan), en stress over het feit dat hij naar een ander huis en andere school moest, in een ander dorp. Zonder bekenden en vriendjes. God, wat kun je je dan soms een loedermoeder voelen, dat je je kind dit allemaal aandoet …
Toen Sid kleiner was, had hij ook al last van ‘pavor nocturnus’. Weer zulke chique woorden, maar het betekent gewoonweg nachtangsten. Dan werd hij ook gillend en panisch wakker, terwijl hij niet wakker was. Lag te krijsen en te schoppen met z’n ogen wagenwijd open. Dat is inmiddels over, maar wat denk je: een groot deel van de kinderen die slaapwandelt, heeft op jongere leeftijd last gehad van nachtangsten. And again, check! Het gaat nu wel beter trouwens, dus ik hoop dat hij wat meer gewend is aan de nieuwe situatie en dus wat meer rust in zijn koppie heeft. We gaan het zien. Heb ik wel nog een paar tips voor andere ouders met slaapwandelende koters:
– Doe oordoppen in en laat ze maar lopen
– Doe de deur op slot en gooi de sleutel weg
– Stuur je kind uit logeren. Heel lang. Bijvoorbeeld tot zijn twaalfde
Of doe dit toch maar niet en doe het volgende:
– Zorg voor een veilige omgeving. Kinderen die slaapwandelen kunnen ook de trap aflopen of een raam openmaken. Er bestaat ook de kans dat ze zich ergens aan bezeren. Plaats een traphekje (hebben wij ook een paar keer gedaan voor de zekerheid!) en sluit ramen extra goed. Een vloer waar niet van alles rondslingert waarover je kind kan struikelen, is ook geen overbodige luxe (dat betekent dus opruimen mensen!).
– Je kunt eventueel een belletje aan de deur van de slaapkamer hangen zodat je hoort wanneer je kind uit bed komt en meteen even polshoogte kunt gaan nemen.
– Maak je kind niet wakker, maar begeleid hem rustig terug naar bed. Meestal gaat hij dan weer liggen en slaapt hij of zij verder. Is bij ons ook altijd zo gegaan, echt wonderbaarlijk aangezien hij een minuut daarvoor nog in complete paniek leek te zijn!
– Zorg voor ritme. Vind ik nog vrij lastig soms eerlijk gezegd, maar het schijnt (en dat geloof ik best) dat een vast slaapritueel om te ontspannen en een vaste slaaptijd wel kunnen helpen. Dat slaapritueel hebben we overigens wel ingevoerd. Na het lezen van een boekje slaapt Sid sinds een paar weken met meditatiemuziek in en dat gaat verrassend goed. Die muziek gaat via een app en blijft de hele nacht aan, maar als meneer er goed op slaapt, hoor je mij nergens over!
Kids groeien er meestal wel overheen blijkbaar. Daar hopen we dan maar op. Tot die tijd ben ik extra alert of Sid zich ergens druk over maakt. Dan probeer ik dat voordat hij naar bed gaat al getackeld te hebben. Zodat hij rustig kan slapen. En wij dus ook …
-x-
MANON (klik hier voor haar Instagram)
