Het jaar 2017 begon voor mij net iets anders dan verwacht. Ik zat in mijn eerste jaar van het MBO, ik was net 20 geworden, ik had een nieuw kamertje van 25 vierkante gehuurd en ging veel uit. Op één van die avonden, eind december, leerde ik een jongen kennen. We hadden het leuk en zagen elkaar vaak, maar het was geen echte liefde. Hij werd na een aantal weken dat we elkaar zagen op training gestuurd naar de UK en ik ging verder met mijn leventje. Tot ik 30 januari in de tram zat en me besefte dat het echt al een hele tijd geleden was dat ik mijn menstruatie had gehad. De paniek sloeg nog niet echt toe ‘Want ik zou toch echt niet zwanger zijn’. Tot de test die avond het tegendeel bewees. Daar stond ik dan, in mijn kamertje, met een positieve test in mijn handen. Hoe ga ik dit doen?!
Nadat ik deels van de schrik was bekomen, moest ik van mezelf al plannen opstellen. Verhuizen stond bovenaan, gevolgd door een rijbewijs halen en veel werken, zodat ik mijn nieuwe leven met een kindje zou kunnen bekostigen. De zwangerschap heb ik vrijwel alleen gedaan. Uiteraard met heel veel liefde en steun van de mensen om mij heen, maar ’s avonds lag ik alleen in bed en ’s ochtends kwam ik er ook weer alleen uit. Niet iemand waar je even tegenaan kan huilen als je je om de kleinste dingen zorgen maakt en niet iemand waar je tegen uit kan vallen als je hormonen je in de weg zitten. Gelukkig ging de zwangerschap perfect en had ik geen kwaaltjes. Hoe de situatie ook was, ik was enorm trots op mijn groeiende buik en nog trotser op het kleine meisje dat daar in groeide.
Op het feit na dat ik moeder zou worden, veranderde er verder ook veel in mijn leven. Ik stopte met mijn opleiding, ging fulltime werken en met 36 weken zwangerschap kreeg ik een echt huisje. Nog op de valreep ben ik verhuisd en met 40 weken en een dag werd mijn eerste grote liefde, Edinn, geboren. Alle clichés zijn waar: wanneer je zo’n klein mensje vasthoudt weet je dat alles goed komt. De eerste week viel mij erg zwaar. Ik wilde aan alles en iedereen bewijzen dat ik echt een goede moeder was en alles zelf kon doen. Hierdoor nam ik absoluut geen rust en stond ik per direct schoon te maken, te koken en op te ruimen. De kraamhulp had ik maar voor drie uurtjes per dag aangevraagd en de rest van de dag was bezaaid met kraambezoek. Vrijwel al het bezoek dat die week kwam, kende ik niet. Ik liet alle familie en alle vrienden van Edinn’s vader voor gaan omdat ik dacht dat ik zo beter overkwam voor iedereen. Maar na vier dagen brak ik en zei ik dat ik even geen bezoek meer wilde en heel graag wilde slapen. Gelukkig had Edinn’s vader hier respect voor en hij luisterde naar me, maar helaas hield ik dit één dag vol en de drang om mezelf te bewijzen kwam weer opspelen. Vele bezoekjes, nachten in mijn eentje en huilbuien verder begon ik eindelijk een beetje te landen. Het was enorm zwaar, maar gelukkig kreeg ik genoeg support van iedereen om mij heen. Hoewel ik net moeder was geworden en riep dat ik ‘echt nog niet klaar was voor de liefde’, ontmoette ik toch mijn huidige vriend. Hij had sinds 1 september een kaaswinkel overgenomen op het winkelcentrum waar ik, per 1 september, vlakbij ging wonen. Ik zag hem staan en wist dat ik er iets mee moest doen. Maar hoe?! Ik liep met een kinderwagen en echt tegen hem praten durfde ik absoluut niet. In plaats van een praatje aan te knopen, besloot ik om (bijna) elke dag een stukje brie te halen.
Een goede 1,5 maand later, een portemonnee leger en een koelkast voller, voegde een vriendin van mij hem toe via mijn Facebook. Binnen vijf minuten had hij het verzoek geaccepteerd en begonnen we te praten. Het bleek dat hij mij ook zag zitten, maar óók niet durfde te praten, omdat ik met een kinderwagen liep. Een paar dagen later hadden we onze eerste date en hij kwam aan met een grote bos rozen en een goed gevuld tasje met kaas, nootjes en zoutjes. Tja, what can I say? Zo’n vent kan je natuurlijk niet laten lopen. Al vrij snel kwam hij bij ons inwonen. Hij was (en is) een enorme hulp voor mij met Edinn. Ze hebben vanaf dag 1 een hele bijzondere band en het voelde per direct zó goed met hem, dat we ook vrij snel besloten om echt samen te gaan wonen. Na vijf maanden hadden we ons nieuwe huisje gevonden en wilden we ook graag een kindje samen. Ondanks dat we wisten hoe de meningen hierover zijn, besloten we te kiezen voor onszelf. Wij weten hoe ons leven samen is en wij weten of dit een goede keuze is. En wauw, wat zijn we blij met onze keuze. Na vier maanden raakte ik zwanger en 13 juni 2019 werden wij papa en mama van ons tweede wondertje, Lizzy. Hoewel alles heel snel is gegaan, zou ik nooit anders willen. Ik ben trots op hoe alles is gegaan en hoe we ons leven leiden.
Edinn is ondertussen een ontzettend ondeugende, lieve, grappige 2-jarige. Soms is het heel lastig om haar een weekend te moeten missen of om haar niet elke nacht thuis te hebben. Ik denk ook dat dit nooit zal wennen, maar dat het wel makkelijker wordt, door de jaren heen. Elke dag is nieuw, elke dag leert ze nieuwe dingen en elke dag opnieuw wil ik haar al mijn liefde geven. Helaas kan dit niet altijd en daar voel ik me regelmatig erg schuldig over. Ik wil haar óók alles kunnen geven. Een papa en mama die van elkaar houden, een huisje waar ze elke nacht kan slapen en niet altijd maar het heen en weer gesleept wordt tussen huizen. Gelukkig houdt ze zich heel goed en is ze niet anders gewend. Ik weet dat ze enorm veel liefde van heel veel mensen krijgt. Iedereen is gek op haar en zij is ook gek op iedereen. Het contact met haar vader gaat op en af. Edinn ziet hem regelmatig en ze zijn dol op elkaar. Maar voor mij is het soms lastig. We hebben beiden andere ideeën over opvoeden en het contact loop niet altijd even soepel. Hoe dan ook proberen we het altijd goed te doen en zorgen we dat Edinn er zo min mogelijk last van ondervindt.
Niemand heeft gezegd dat mijn leven simpel zou zijn. Diepe dalen en hoge pieken zijn langsgekomen, maar ik blijf altijd trots op wat ik nu heb. Ik heb twee prachtige dochters, de liefde van mijn leven ontmoet, een heerlijk huis, mijn rijbewijs en we hebben genoeg te eten. Mijn levensles? Heel simpel. Alles komt op zijn pootjes terecht. Hoe hard je er ook voor vecht of hoe lang het ook duurt.
Liefs,
ESTHER
