Wil je mijn vorige blog lezen? Klik dan hier.
November 2018
En toen waren we al bijna 33 weken en is het hier flink onrustig. Maar ik heb nog steeds een bolle buik. Op de dag dat ik de 30 weken aantikte, kreeg ik erg last van veel harde buiken en pijn bij de cerclage. Toch maar even een check in het ziekenhuis. Op de CTG waren de harde buiken goed te zien, ook was te zien dat de kleine meid hier goed op reageerde, dus dat was een geruststelling. Toch moest ik blijven en ik moet eerlijk zeggen dat mijn voorkeur hier ook naar uit ging aangezien ik echt last had. Mijn situatie is zooooo moeilijk voor mijzelf, maar ook echt voor de artsen. Het ‘probleem’ is dat ik geen ontsluiting meer kan krijgen, simpelweg omdat het dicht zit door de cerclage. Er kan dus niet ‘gevoeld’ worden of de bevalling eventueel begonnen is. Ook kan de cerclage niet doorgeknipt worden zoals bij een lage vaginale cerclage. Bij mij is ingrijpen direct rigoureus. Het is dus afgaan op wat ik voel of ervaar en ik kan je zeggen dat is echt ellendig, aangezien mijn lichaam me vaak genoeg heeft voorgelogen. Ik moet proberen zo specifiek mogelijk aan te geven wat ik voel, wat ik ervaar en ook wanneer het voor mij genoeg is qua pijn. Het gevaar is dat de cerclage gaat scheuren door de contracties, en hier zit niemand op te wachten en vooral ik niet. Maar pfff, wanneer is nou het moment… en eerlijk, hoelang houd ik dit vol.
Er werd besloten mij weeënremming te geven en ook longrijping injecties. Op dat moment dacht ik zelf echt dat ik zeker binnen twee dagen zou bevallen. De longrijping moest 48 uur intrekken voordat het zijn werking optimaal deed en werkte dan vervolgens maar twee weken. En oh ja, je mag maar twee keer deze shots hebben in de zwangerschap. Ik had er dus nog meer eentje over. Dit geeft aan hoe lastig de inschatting ook hiervan is wanneer je er voor kiest dit te geven. Maar ik dacht alleen maar: “Volhouden tot sowieso die 48 uur!” Het werden gelukkig heel wat meer uurtjes. Na en paar dagen bleef de pijn en de harde buiken (om de 5 a 10 minuten) op hetzelfde niveau. Het werd gelukkig niet erger. En hoe gek dit nu ook klinkt, je went aan de nieuwe situatie. Ik kreeg weer wat vertrouwen, omdat het niveau niet opgevoerd werd. Maar heel eerlijk, als ik 36 weken zwanger was geweest, had ik gezegd: “Haal haar maar, want dit is fysiek én ook mentaal mega zwaar.” Helaas is 30 weken echt nog veel te vroeg. Ik hoopte het nog even uit te houden. En nu zit ik achter mijn laptop en ben ik bijna 33 weken zwanger!
Na een week in het ziekenhuis heb ik zelf gevraagd of ik naar huis mocht, omdat de situatie stabiel was gebleven en na overleg mocht dit. Wel met strikte instructies. Mocht er ook maar iets veranderen dan moest ik direct terugkomen. Het ziekenhuis is voor mij zo’n dubbele plek. Ik merkte daar dat er allemaal verschillende emoties en flashbacks teug kwamen. Ook had ik de hele dag geen fuck te doen, dus ja, wat wil je. Het is een hele waardevolle plek, maar ook een ellendige plek. Onze vier kindjes zijn er geboren en drie hebben gevochten als leeuwen. Uiteindelijk zijn ze daar toch overleden. En ondertussen lag ik daar tot voor kort in de hoop dat de vijgde nog even zou blijven zitten. Toen ik daar lag kwam de neonatoloog nog langs en stelde me gerust dat 30 weken echt een verschil is met 24 en 27 weken. En natuurlijk weet ik dat, maar die angst zit zo diep. Het liefst wil ik dit keer ook de afdeling neonatologie overslaan en daar zijn we al hard naar op weg. Maar de moodswings dat zo’n weekje ziekenhuis met zich mee brengt in combinatie met een bak hormonen, is best wel pittig. Al ben ik goed in relativeren en deurtjes dicht doen, toch kwamen sommige mooie en minder mooie herinneringen scherp naar voren. En wat kan je anders dan het maar gewoon te omarmen? Thuis de harde buiken weg puffen is dan toch wel wat fijner.
Een paar dagen later
Daar is ze dan….Mexx Davies! En wat zijn we verliefd. Man, man, wat is ze perfect! Het streven was natuurlijk die 36 weken te halen. Maar ik heb kinderen met een eigen willetje of beter gezegd: “Ze zijn nieuwsgierig.” Mexx is geboren op 7 november met 33 weken en een beetje. Waar zal ik beginnen? De bevalling is zo snel gegaan, bizar.
Op 7 november had ik in de middag controle in het AMC. Ik had veel harde buiken, maar die had ik vorige week ook. Voor mijn gevoel (op dat moment) waren het er niet meer geworden. Ondertussen weet ik dat lichaam en geest elkaar behoorlijk in de maling kunnen nemen. Tay wilde kijken of hij in de middag vrij kon krijgen, omdat auto rijden niet echt handig was voor mij. Maar ik wuifde alles weg, zonde van de dagen, want die hebben we straks misschien nog wel hard nodig. Ik had Djazz nog zelf naar de opvang gebracht en omdat ik te vroeg was bij het ziekenhuis sjokte ik ook nog even de bouwmarkt (die er praktische naast zit) in. Ik moest nog gordijnen hebben. Wat denk je? Uitverkocht! Online gekeken, en ja hoor in Zaandam was nog voorraad. “Na de controle maar even snel daar heen”, dacht ik. Ik moest lang wachten en zat in de wachtruimte mijn harde buiken weg te puffen, wat voor mij al heel normaal was geworden. Toen ik eindelijk aan de beurt was, werd ik geholpen door een gynaecoloog in opleiding. Pffff, ik merkte dat ik hier zwaar geïrriteerd van werd. Ik moest al lang wachten, werd ik ook nog eens geholpen door een student. Mijn hele verhaal moest ik opnieuw doen, en zij moet dat dan weer bespreken met de gynaecoloog zelf. Al met al ben je dan weer een uur verder en ik zat totaal niet rustig. Niets tegen studenten overigens, maar als je je al niet top voelt, wil je gewoon snel geholpen worden. Dus na mijn verhaal en ondertussen weer allemaal harde buiken, ging ze in overleg. Dit ging verbazend snel. Ze kwam terug met de mededeling dat ik naar de spoedeisende moest voor zwangeren om toch een CTG te laten maken. Ik baalde enorm en achteraf misschien ook wel omdat ik onderbewust wist dat ik niet meer thuis zou komen (en mijn gordijnen wel gedag kon zeggen).
WORDT VERVOLGD…
GABY (klik hier voor haar Instagram)
