Jeetje, is dit nou verborgen reflux!?

In 2012 vond ik de liefde. Na een rondreis door Amerika in september 2018 besloten we er samen voor te gaan. In oktober 2018 kwamen we er al achter dat ik zwanger was. Wat een geluk dat het ons (al zo snel) gegeven was! Ik kon nergens anders meer aan denken, nergens anders meer over praten. Het liefst wilde ik het van de daken schreeuwen. Dat deden we nog maar niet. Wel spraken we er samen veel over en droomden we samen van ons leven mét kind. Wat een gek idee was dat eigenlijk. Vaak hoor je toch alleen maar de positieve verhalen. Een geweldige zwangerschap, een voorspoedige bevalling, een super kalme tevreden baby en oh wat prachtig, dat borst voeden… Wij zijn allebei heel nuchter en hebben vaker uitgesproken dat we niet van de meest ideale situatie uit moesten gaan. Dat we niet moeten denken dat alles leuk en gemakkelijk zou verlopen, dan kon het alleen maar meevallen. Toch ga je er stiekem niet vanuit dat het ook daadwerkelijk moeilijk gaat zijn. Mijn zwangerschap verliep eigenlijk prima. Op behoorlijk wat bekkenpijn na had ik eigenlijk nergens last van. Ik was enorm trots op mijn buik en voelde me daardoor mooier dan ooit. Dat mijn gezicht door alle hormonen net een Himalaya gebergte was geworden nam ik voor lief.

Vier dagen voor mijn uitgerekende datum ben ik binnen vijf uur bevallen van Jake. De bevalling verliep eigenlijk precies zoals ik dat voor ogen had gehad. Ontspannen (ja, toch wel) in het bevalbad is hij ter wereld gekomen. Ik was sowieso heel ontspannen naar de bevalling toe en maakte me nergens druk om. Dat het ook daadwerkelijk zo zou lopen als ik wilde had ik alleen maar durven dromen. Belachelijk vond ik het, maar dankbaar was ik. Dat ben ik nog steeds. Jake is krijsend geboren. Mij werd nog gezegd dat ik niet moest schrikken als hij niet meteen zou huilen, omdat baby’s in bad meestal heel rustig geboren worden. Meestal, ja.. Hij bleef maar krijsen, ook toen we daarna in bed lagen. Hij leek helemaal niet op zijn gemak bij me. Een mix van emoties overviel me. Intens geluk, maar ook verdriet. Eenmaal in de auto op weg naar huis besloot ik het van me af te zetten. Het zal wel goedkomen. Het is ook allemaal zo snel gegaan, hij zal wel moeten wennen. Met die gedachte kon ik toch op die roze wolk klimmen. Daar viel ik alleen vrij snel weer af. De eerste nacht was vreselijk. Jake heeft alleen maar liggen krijsen (huilen sloeg hij over). Hij was na lang troosten alleen stil als hij bij één van ons op de borst in slaap viel. Als we hem weglegden, dan begon hij direct weer te krijsen. Ik wilde borstvoeding proberen te geven, maar Jake dronk dus ook niet. We zijn hem de eerste dag gaan ‘finger feeden’. Dan kreeg hij colostrum via een pipetje. Dat ging wel, maar was ook niet veel. Ons was verteld dat het niet zo erg was als een baby de eerste dag niet dronk, omdat hij nog wel reserves had van het vruchtwater. De tweede dag werd Jake gewogen en bleek hij al 10,8% van zijn geboortegewicht te zijn afgevallen! Ik zei dat ik niet geschrokken was en ik het vertrouwen had dat het wel goed kwam, maar dat zei ik alleen maar in de hoop dat ik het zelf zou gaan geloven. Natuurlijk was ik geschrokken en voelde ik me na de eerste dag al incapabel als moeder. We zijn hem met kunstvoeding gaan bijvoeden. De dagen daaropvolgend bleef Jake maar krijsen, overstrekken en slecht drinken. Hartverscheurend en ontzettend vermoeiend. Borstvoeding wilde ik echt niet al opgeven. Ik was vastberaden alles eraan te doen om het te laten slagen. Wij konden dit! Met behulp van een lactatiekundige dronk Jake na vijf dagen dan eindelijk goed aan de borst. Wat was ik trots! Helaas bleef hij wel erg onrustig, ook tijdens het drinken. Veel loslaten, veel krijsen en dan na alle inspanningen in slaap vallen, terwijl hij amper gedronken had. Elke dag zat ik als een gek met mijn telefoon in één hand online te zoeken naar antwoorden die ons uit dit lijden konden verlossen. Elke dag huilde ik met Jake mee. Ik voelde me helemaal niet gelukkig, was bang dat Jake alleen maar pijn had en ik had al helemaal geen zin in bezoek. Ik had geen zin te horen dat het allemaal wel een fase was, dat alle baby’s huilen, dat we hem ‘gewoon’ moesten laten huilen. Om het maar niet over de 1001 goedbedoelde tips en adviezen te hebben. Het enige dat ik wilde was dit team van drie op de rit krijgen en samen gelukkig zijn. Ik wist alleen niet hoe.

De weken daarna waren slopend! Jake was alleen rustig bij ons op de borst en in de draagdoek. Alleen dan sliep hij ook. Gezellig wandelen met de wagen zat er niet in. We konden hem ook niet aan het bezoek overhandigen. Dat wilden we eigenlijk ook helemaal niet. Op advies van de verloskundige heb ik een osteopaat gespecialiseerd in baby’s aan huis laten komen. Op basis van zijn kundigheid concludeerde hij dat Jake last had van zijn nekwervels en darmen. Na vijf behandelingen merkten we verschil. Jake kon zich eindelijk wat meer ontspannen als hij op zijn rugje lag en zelfs lachen. Overigens niet langer dan 20 minuten. Tijdens het voeden bleef hij ook krijsen en overstrekken. Soms eens een voeding niet, dan weer wel. Ik snapte er niks van. Het was alleen maar ellende. Ruim zeven weken waren verstreken en nog steeds zat ik elke dag met Jake samen te huilen. In de tussentijd was hij gelukkig wel weer op gewicht gekomen. Dat gaf een korte boost, waardoor ik weer even het vertrouwen had teruggekregen. Helaas bleef elke dag een struggle en was het voor iedere voeding de vraag hoe het zou verlopen. Soms had ik het gevoel alsof de grond onder mijn voeten wegzakte. Volgens de verpleegkundigen en arts op het consultatiebureau was er niets aan de hand. Ook volgens de huisarts niets (daar had ik mee gebeld). Jake zou een wat onrustige baby zijn en nog moeten wennen aan de grote wijde wereld. Een allergie of reflux zou het niet zijn. Hij had immers geen uitslag of dergelijke en spugen deed hij vrijwel nooit. Als hij krijste voelde ik zijn pijn dwars door mijn hart gaan. Ik kon niet geloven dat er niets aan de hand was.

Lees ook:

Cato heeft veel pijn en moet per ambulance naar het ziekenhuis

Halverwege de zevende week besloot ik borstvoeding af te bouwen. Het werd me echt teveel! Het voelde als een vreselijke kwelling om elke dag 6 tot 10 keer dit gevecht aan te gaan en mijn ventje verdriet te zien hebben. De maandag in de achtste week was zo’n ongelooflijk helse dag! Jake krijste van ’s ochtends 10:30 uur tot ’s avonds 23:00 uur. Daartussenin sliep hij helemaal niet, ook niet in de draagdoek. Voedingen waren zowel aan de borst als aan de fles drama! Mijn vriend en ik konden er allebei niet meer tegen. Gevoelens van radeloosheid, machteloosheid, verdriet, spanning en helaas ook woede schoten door ons heen. Ja, woede. Begrijp me niet verkeerd, wij zouden Jake NOOIT pijn kunnen doen! Maar als je dag in dag uit zoveel gekrijs hoort en dan ook nog eens een dag of meer met alléén maar gekrijs, dan raakt je geduld wel op, hoor. Soms legde ik Jake even in de box of in zijn bedje en ging ik naar een andere kamer om daar heel hard te schreeuwen of ergens tegenaan te slaan. Gelukkig hadden wij elkaar en deden we het echt samen. Het werd op een gegeven moment echt elkaar aflossen als mijn vriend thuis was. We deden alles met zoveel liefde, maar zo voelde dat af en toe niet meer. Omdat je gewoon helemaal op bent. Na die helse maandag was ik er klaar mee. Ik was er echt van overtuigd dat mijn kleintje pijn had. Dinsdagochtend zijn we met hem naar de (vervangend) huisarts gegaan. Daar hebben we ons verhaal gedaan en de huisarts kwam al gauw tot de conclusie dat het verborgen reflux moest zijn. Ik had zelf al dat vermoeden en volgens de huisarts kon het bijna niet anders. We kregen het advies de flesvoeding in te dikken met Johannesbroodpitmeel. Als dit niet zou helpen, zouden we voor medicatie kunnen gaan. Direct bij de eerstvolgende voeding hebben we het toegepast. Meteen verschil! De voedingen verliepen ontspannen, voor iedereen. Na de voedingen was Jake vrolijk, echt een ander baby’tje! Sindsdien slaapt hij overdag in zijn eigen bedje. Wel alleen op zijn buik. Zijn ze op het consultatiebureau heel blij mee. ’s Nachts slaapt hij nog lekker bij mij in bed. Yes, deze loedermoeder slaapt vanaf dag één met haar baby in het grote bed. Nee, ik ben nog nooit op hem gaan liggen, heb hem nog nooit uit bed laten vallen en ben dit alles ook niet van plan.

Een gezond kindje is het allerbelangrijkst en laat ik vooropstellen dat ik onwijs dankbaar ben dat het ons gegeven is. Wel vind ik dat we het taboe moeten doorbreken. Dat we ons allemaal vrij kunnen voelen uit te spreken wanneer we niet op een roze wolk zitten, dat we ons af en toe kapot ergeren. Dat we foute grapjes kunnen maken zonder dat we daarop worden afgekeurd. Het leven, met of zonder baby, is immers geen ponykamp. We houden geen haar minder van ze als we af en toe liever in een hutje op de hei zitten met alleen een goede fles wijn en kaas (of chocolade als je geen kaastypje bent), zonder partner en zonder baby. Daarnaast vind ik dat er veel te weinig informatie beschikbaar is over (verborgen) reflux. Ik weet nu dat het heel veel voorkomt, maar vooral verborgen reflux is lastig te achterhalen. Hierover zou op voorhand informatie beschikbaar moeten zijn bij verloskundigenpraktijken, gynaecologen en huisartsen.

Mocht een tweede kindje ons ooit gegeven zijn, dan weet ik nu dat ik altijd mijn moedergevoel moet volgen. Voor alle mama’s en mama’s to be: volg dat gevoel, echt. Vanaf het moment één ken jij je kindje het best. Laat je niets anders wijsmaken door professionals en door je omgeving. Mijn vriend en ik zullen in elk geval niet meer op de befaamde roze wolk terechtkomen en dat is helemaal niet erg. Onze Jake is het mooiste dat ons is overkomen en ik zou die heftige eerste acht weken zo weer overdoen. Wel alleen als ik een nacht in dat hutje op de hei mag zitten… . ……

LAURA