Vol goede moed ging ik naar de termijnecho van onze tweede kindje. De verloskundige viel het op dat ons kindje een grote blaas had. Dit was iets wat zij wilde nakijken in de boeken, omdat ze de marges niet precies uit haar hoofd wist. “Oké”, zei ik koeltjes. Ik hoefde mij geen zorgen te maken volgens haar, maar dat deed ik natuurlijk wel. De bezorgdheid vulde al snel heel mijn hoofd en ik besloot na twee dagen te bellen voor verduidelijking. Gelukkig was er goed nieuws, want de blaas van mijn dochter viel binnen de marges. Een pak van mijn hart! Maar toch bleef er ergens wat knagen, al kon ik niet goed verwoorden waarom.
Met 16 weken op controle
Omdat ik vorige keer zo bezorgd was en de verloskundige dit vervelend vond, wilde ze voor mij nog een echo maken, ook al was dit niet gebruikelijk. En bij het eerste beeld zakte de wereld onder mijn voeten vandaan. Het rompje van ons kleintje leek wel een gatenkaas! “Dit is niet goed”, zei de verloskundige direct. Al kon zij niet goed zien of de afwijking in haar blaas of nieren zat. Hier moest op korte termijn naar gekeken worden. De verloskundige maakte een afspraak bij een echocentrum om een vervroegde 20-wekenecho in te plannen. Ze vroeg wat ik vandaag nog allemaal van plan was en ik vertelde haar dat ik als afleiding met mijn dochtertje naar het strand zou gaan. In de auto naar huis brak ik. Ik had het gevoel dat ik ons kindje zou gaan verliezen na het zien van de beelden. Gelukkig belde de verloskundige na een uurtje al terug dat we over 1,5 uur al terecht konden voor een echo.
De uitgebreide echo
Kapot van de zenuwen gingen mijn man en ik naar deze afspraak. Mijn man wat optimistischer dan ik. Hij wilde het eerst allemaal zelf zien, voordat hij conclusies ging trekken. Ik was daarentegen ontzettend bang voor wat er komen zou. De ervaren echoscopist legde ons uit dat hij ons hele kindje ging bekijken zoals bij een 20-wekenecho. Dit betekende eerst het hoofdje, dan het hartje en als laatste het rompje met niertjes en blaas. Mijn gevoel werd optimistischer toen bleek dat het hoofdje, hartje en bovenkant van haar buikje er gezond uitzagen. Maar toen kwamen haar niertjes. En zelfs wij als leken konden zien dat haar linkerniertje dubbel zo groot was als haar rechterniertje. Het linkerniertje leek daarbij net een druiventros. De echoscopist vertelde dat de linkernier niet werkte, maar eigenlijk een verzameling van cystes was. Dit niertje zou ook nooit gaan werken. Het is verkeerd gegaan in de aanleg. De vraag was of haar rechterniertje wel echt werkte, ook al zag deze er normaal uit. Het was nog te vroeg om conclusies te kunnen trekken. De echoscopist bleef verder zoeken of de rest van haar onderbuik nog afwijkingen had, toen hij plots zei: “Dit zijn haar eierstokken”.
Eierstokken
We hoorden dus direct dat wij een meisje zouden krijgen, iets waar wij mee werden overvallen, omdat wij er nog niet uit waren of we het geslacht wilden weten. Helemaal verward, maar toch optimistischer stapten wij weer in de auto naar huis. Hier moesten we op een belletje van het Erasmus MC wachten. Zij zouden aankomende week een nog uitgebreidere echo gaan uitvoeren: een GUO.
De GUO met 17 weken
Vijf dagen na het bericht gingen wij naar het Erasmus MC, vijf dagen waar mijn gevoel en gedachtes alle kanten op ging. Van optimisme en hoop naar verdriet en angst. De gynaecoloog voerde zelf de GUO uit waarbij onze dochter wederom van top tot teen bekeken werd. Het werd nogmaals bevestigd: haar linkernier was een multicysteuze nier en haar rechternier iets vergroot. Links zou nooit gaan werken. Het zou langzaam door haar lichaam worden opgeruimd, een schrompelniertje. Rechts moest gemonitord worden. Vanaf 17 weken gaat het kindje vruchtwater drinken, wat wordt verwerkt in het lijfje, en uiteindelijk weer wordt uitgeplast. Over twee weken moesten wij terug komen om te zien of het rechterniertje dit zou gaan oppakken. En zo gingen wij weer twee weken onzekerheid in.
Een echo met 19 weken
Terug in het ziekenhuis, dit keer zeer gespannen. Mijn buik was wel degelijk gegroeid, maar hield dit ook in dat haar rechternier werkte? Daar gingen we weer van top tot teen. En wat zagen we gebeuren?! Precies toen we bij haar urinewegen aankwamen tijdens de echo, plaste zij zich helemaal leeg! Haar rechternier werkte. De gynaecoloog was optimistisch en gaf aan dat wanneer er een enkelvoudig multicysteuze nier aanwezig was, er vaak geen ander syndroom als oorzaak was. Het zag er dus naar uit dat wij een gezond kindje zouden krijgen met één nier. Een vruchtwaterpunctie was niet nodig, maar mocht wel. Wel wilden zij benadrukken dat het leven in de buik anders is dan daarbuiten. Onze dochter moest na mijn bevalling door een kinderarts beoordeeld worden. Dit betekende dat ik in het ziekenhuis moest bevallen. Dit mocht gewoon een streekziekenhuis zijn in de buurt. Ook mocht ik verder begeleid worden door de verloskundige, iets waar ik heel blij mee was. Zo min mogelijk ziekenhuis, zodat het allemaal zo min mogelijk medisch zou voelen. Met 30 weken wilden ze nogmaals een echo maken in het Erasmus MC, maar dit was meer voor de vorm. Huilend liep ik de kamer uit, pure opluchting. Ons kindje had levensverwachting! Er viel heel veel spanning van mij af.
Haar bloeddruk was belangrijk
De weken verstreken. Mijn gevoel ging heen en weer. De verdere zwangerschap voelde goed, maar ook onzeker. We hadden een verwijzing naar de kinderarts gekregen om de follow up na de bevalling te bespreken. Met name haar bloeddruk was belangrijk, omdat een mononier een verhoogde bloeddruk kon veroorzaken. Verder zou zij na twee weken een echo krijgen om haar niertjes te beoordelen en haar nierfunctie zal dan gecontroleerd worden. Voor de toekomst zou zij het eerste jaar wat vaker gecontroleerd worden waarna de controles daarna elk jaar zouden gaan plaatsvinden. Het was dus afwachten hoe haar niertjes het zouden gaan doen.
GUO met 30 weken
Met de echo zagen we dat onze dochter goed groeide. Haar linker cysteuze nier was al een stuk kleiner dan bij voorgaande echo’s. Wat bijzonder dat haar lichaam dit zelf opruimde. Wel was er zichtbaar dat haar linker urineleider urine uit de blaas liet teruglopen. Dit was dus ook iets waar na de geboorte naar gekeken moest worden. Verder waren er gelukkig alleen maar positieve berichten en kon ik mij focussen op de bevalling. Want wat wilde ik dit kleintje met al die onzekerheid graag vasthouden.
De bevalling
Het ging snel, erg snel. Het ziekenhuisbed werd gehaald en daar was ze dan. Ze woog 3795 gram, dus erg slecht had ze het niet daar binnen. De kinderarts kwam haar bloeddruk meten. Die was netjes. Nu was het wachten op haar eerste plasje. Die kwam maar niet. Na lang wachten, besloot de kinderarts ons naar huis te sturen met instructies. Zodra we thuis waren, zat er een vers plasje in haar luier. Pfffff, wat een opluchting.
De angst rondom haar gezondheid bleef helaas na mijn bevalling. Onze dochter viel 10% af, ondanks het toevoegen van flesvoeding. Elke keer legde ik de link met dat niertje. Na twee weken moesten wij weer terug naar het ziekenhuis. De radioloog vond het moeilijk om alles in beeld te brengen en de vraagstelling van de kinderarts was haar ook onduidelijk. Ze wist niet waar ze nou specifiek naar moest kijken. We moesten later nogmaals terugkomen. De tweede keer was er een radioloog die wat gespecialiseerder was in kinderen. Hij kon alles goed in beeld brengen en vertelde ons dat links steeds meer verschrompelde en dat er inderdaad een volgelopen urineleider te zien was. Rechts zagen ze een goed werkende vergrote nier. De kinderarts vertelde dat we alert moesten zijn op onverklaarbare koorts. Dan moesten we contact opnemen met een arts. Dit kon namelijk op een urineweginfectie wijzen, iets wat met één niertje bij een baby’tje niet gewenst is.
Hoe gaat het nu?
Onze dochter is nu bijna 1 jaar oud. Het spannendste jaar met betrekking tot de ontwikkeling van haar rechternier, omdat ze dit jaar het hardste groeit en hierdoor meer afvalstoffen aanmaakt. Ondertussen hoeven wij nog maar één keer per jaar terug te komen voor controle. En wat heb ik in dit jaar leren loslaten en vertrouwen. Onze dochter is een gezond klein kindje. Ze eet, lacht, ontwikkelt en plast. En dat is waar mijn focust ligt. Elk kindje is anders.
MILLA
