Oke, ik schreef een paar maanden geleden nog in een blog dat ik mijn bevalling voor mezelf hield, omdat ik het niet als leuk heb ervaren. Maar de tijd doet zijn werk en ik kan er inmiddels zelfs grapjes over maken.
25-03-2018
OMG! De laatste dagen van mijn “normale” leven waren aangebroken. Ik wist dat Mila over twee dagen geboren zou worden omdat ik ingeleid werd. Dit in verband met zwangerschapscholestase (heh, wah is dah? Dat lees je hier). Ik wilde nog perse naar een museum in Rotterdam, uit eten en wat andere dingen doen.
26-03-2018
Hmm, ik voelde me niet zo lekker. Ik ging naar mijn ouders, want zij hadden een bad. In bad werd ik écht niet lekker. Ik wilde eruit stappen. Toen ik eruit stapte, moest ik erg overgeven en viel ik hard op mijn rug. Mijn moeder en zusje schrokken enorm van de gil (en bonk van de inmiddels dikke zeekoe) en troffen mij in mijn nakie aan op de grond in mijn eigen kots. Top. Ik had pijn aan mijn rug en had een behoorijke smak gemaakt. Ik moest op controle in het ziekenhuis om te kijken of de baby in orde was. Mila was net zo druk als anders en maakte het goed. Zelf bleef ik maar overgeven, zelfs op de parkeerplaats daar. Ik voelde me echt enorm klote zo aan het eind van de zwangerschap.
27-03-2018
Ik voelde me ietsje beter, maar ik kon nog steeds niet goed mijn eten binnenhouden. Ik heb getwijfeld om het ziekenhuis te bellen en de afspraak voor het inleiden te verplaatsen, maar ik wilde dat niet. Ik had zo enorm naar 28 maart toe geleefd.
28-03-2018 6.00-8.00 uur
Daar gingen we! Rond 6.00 stond mijn moeder voor mijn deur om mij met mijn koffertje en maxi-cosi op te halen om naar het ziekenhuis te gaan. Zo’n bizar idee dat ze vandaag geboren zou worden! Ik wist niet goed wat ik ervan moest verwachten en liet het over me heen komen. We konden vrijwel direct “mijn” kamer binnen en er werd gecheckt of ik al ontsluiting had. Dat was het geval, maar niet zoveel. Mijn water werd gebroken (mega veel by the way) en er werd een infuus aangebracht met weeenopwekkers. Nog steeds was ik in shock hoeveel water er uit mij bleef komen en mijn buik slonk ongeveer naar de helft van de enorme bal die hij was.
9.00 uur
Inmiddels was mijn zusje ook gearriveerd. Het team red-Eveline-de-bevalling-door was nu compleet. Ik was nog een beetje aan het lachen om mijn hoeveelheid vruchtwater, maar ineens sloegen de weeën toe. Mijn hemel, DIT DOET ZEER. Met name in mijn rug en ze bleven maar achter elkaar komen. De opwekkers werden nog wat bijgesteld. Ik kon niet meer en vroeg om een ruggenprik. Dit was eigenlijk niet volgens mijn plan, want ik wilde het gewoon op de natuurlijke manier doen zonder pijnstilling. Die natuurlijke manier was al een tikkeltje verbroken aangezien ik al aan een infuus hing, maar goed. “Oke mevrouw, we komen zo terug. We gaan even overleggen”. Ik had het gevoel dat ik doodging. Ben ik dan zo kleinzerig? Het is nog niet eens écht begonnen.
10.30 uur
inmiddels was ik half overleden en werd ik naar de kamer voor een ruggenprik gereden. De weeen bleven maar komen en die kerel begon een hele uitleg te geven. Normaal heb ik veel geduld maar…. GEEF NOU MAAR DIE PRIK! Prik gezet. Hoppa, binnen één minuut kon ik weer normaal ademen en kreeg ik weer wat mee van de omgeving. Het was echt een enorme verlichting en ik ben er nog steeds blij mee. Ik voelde wel de hele vloeistof door mijn bloed lopen wat ik best een vreemd gevoel vond.
11.00 uur
Terug op mijn kamer. De catheter was ook ingebracht. Mijn zusje bleef die zak in de gaten houden. Blijkbaar plaste ik heel veel, wat ze abnormaal vond, haha (ik dronk ook best veel colaatjes). Nou ik voelde me eigenlijk wel prima. Lekker ijsje gegeten, mijn misselijkheid was ook wat minder had ik het idee. TOP. Zo hield ik het wel vol. Tuurlijk voelde ik de weeën nog wel, maar dit was een fractie van een paar uur geleden. Mijn benen trilden wel enorm. Dit had ik totaal niet in bedwang, wat ook zoiets geks was.
12.00-16.00 uur
Ik had koorts gekregen. Ik had dit niet direct in de gaten. Ik voelde me toch al niet helemaal fit door de dagen ervoor dat ik ziek. De koorts kon door de weeënopwekkers of ruggenprik komen. Ik had een Calippo op en nog steeds als ik nu een Calippo ijsje zie, noem ik dat mijn “bevallingsijsje”. Gek hoe je dat soort kleine dingen de rest van je leven aan iets kan linken.
17.00-18.00 uur
De onsluiting was bijna 10 centimeter! Genoeg om bijna te beginnen met persen. Mijn vader en andere zus waren ook in het ziekenhuis aangekomen en ze kwamen nog even binnen voor het “echt” ging beginnen. Inmiddels kwam het gevoel weer terug (de ruggeprik was eruit) en werd ik ook misselijk. Mijn oudere zus kwam binnen met krokketten en nog meer eten. Ook dat vergeet ik nooit meer, haha. Ik had het allemaal half meegekregen, maar die lucht en misselijkheid kan ik nog goed voor me halen. De pijn werd iets te erg en ik vond het te druk in de kamer. De bevalling kon beginnen! Mijn zus en vader gingen naar de gang. Dit was het laatste stukje, zo gepiept werd mij verteld. Ook mijn zusje en moeder hadden de ervaring dat de baby’s dan binnen 30 minuten geboren zouden worden. WHOOHOOO
18.00-19.00 uur
Ik voelde de persweeën niet heel goed. De gewone weeën wel. Enorme pijn had ik aan mijn rug (combinatie van de val van een paar dagen geleden en de weeën). Ik heb alle liggende houdingen geprobeerd, maar niks verlichtte ook maar iets van die rugpijn. Toch ging ik persen toen de gyneacoloog dit aangaf. Na een uur zat er nog geen beweging in. Ik dacht: “Dit lukt me nooit… HOE DOEN MENSEN DIT?” Ik was echt nu al uitgeput.
19.00-19.50 uur
Na nog bijna een uur persen zonder resultaat. Er werd af en toe geroepen: “Aaah we zien de haartjes” of “We zien het hoofdje”, waardoor ik wel hoop bleef houden dat er vooruitgang in kwam. Maar nee, groothoofd Mila zat klem (nee hoor Mila, je moeder is gewoon te klein). Er werd een prikje in haar hoofd gezet om het zuurstofgehalte te checken. Ondanks dat ik zelf ook verging van de pijn, vond ik dit echt zo zielig voor haar. Zit ze al klem, zette ook nog iemand een prik in haar hoofd. Er werd besloten een knip te zetten. Ik riep volgens mij zelfs ja, want ik wilde gewoon dat het klaar was. In het hoogtepunt van de wee zetten ze de knip en ik heb het, zoals ze zeggen, niet gevoeld. Aan het hoofd van mijn zusje te zien zag het er alleen niet zo fraai uit .
19.53 uur
Binnen een paar seconden deed de knip wel zijn werk en was Mila Rosa van Gils geboren. Ik heb me (volgens mijn moeder) 80 keer verontschuldigd omdat ik het zo zielig vond dat zij het ook zwaar heeft gehad. Hoe cliché het ook klinkt, het maakte alles weer helemaal goed. Wat een mooi poppetje! En wat leek ze veel op haar papa, bizar om te zien hoe de natuur in elkaar zit. Daarna nog de placenta en hechten. Niet een feestje, maar het interesseerde me allemaal niet meer. Het enige wat nog telde was het mooie meisje op mijn borst.
EVELINE (klik hier voor haar Instagram)
