De stilgeboorte van Pippa-Louise

Lees voordat je verder leest het vorige deel hieronder:

Deel 1: Een te stille echo

Op 9 september 2021 ben ik ingeleid en bevallen. De laatste foto’s zijn nog gemaakt. We probeerden zelfs tussendoor een serie te kijken om te “ontspannen”, wat natuurlijk echt totaal lukte. Wat zag ik hier tegenop: de bevalling. Het was een bumpy ride. Ik wilde geen pijnstilling, omdat ik er bewust bij wilde zijn, maar ook omdat ik vond dat ik dat verdiende. Op een gegeven moment waren de weeën, die waren veranderd in een weeënstorm, echt niet meer op te vangen, terwijl ik potdicht bleef. Er werd besloten dat er alsnog een ruggenprik gezet moest worden. Iedereen was zo ontzettend lief: de gynaecoloog, artsen, verloskundige en zelfs de mensen op de OK. Ik ben ze achteraf dankbaar dat ze hebben ingegrepen. Zodra de ruggenprik erin zat, braken mijn vliezen, alsof mijn lichaam zich ontspande. Met alles wat ik in me had hield ik de bevalling tegen. 

Een stukje uit mijn dagboek over die dag:

“Ook op de OK waren ze super lief. Volgens papa sloeg ik wartaal uit. Daar weet ik zelf niets meer van. Zodra de ruggenprik werkte, was ik bang. Ik hoorde een plop en ik vloeide. Ik dacht dat jij geboren was, maar gelukkig waren het mijn vliezen. Het vruchtwater en bloed bleef stromen. Gelukkig werkte de ruggenprik snel. Ik was zo bang dat ik daar van jou zou bevallen en papa en M. ook. Er werd spoed achter gezet om mij zo snel mogelijk terug op de kamer te krijgen. Dit was geen fijne omgeving. Het was er heel wit, de lampen stonden fel en er was heel veel drukte om ons heen. Bovendien lag de camera op de kamer. De fotograaf was er nog niet. Gelukkig mochten papa en M. mij snel terug naar de kamer rijden. De arts toucheerde me. Ze zei dat het moeilijk te beoordelen was, maar het leek alsof er vordering in zat. Ik mocht proberen om mee te persen. Terwijl dat gezegd werd, klopte onze lieve fotograaf op de deur. Wat fijn, goede timing. Ik ging weer mijn bubbel in. Ik durfde niet te persen, maar ik was tegelijkertijd ook mega nieuwsgierig naar jou. Na drie keer flink persen werd jij geboren, onze Pippa-Louise!”

Daar was onze Pippa-Louise

Om 17:44 u was onze prachtige dochter geboren. In het begin durfde ik niet te kijken. Ik was zo bang, want ik had al wat foto’s op Google gezien waar ik een beetje van was geschrokken. Mijn partner gaf gelijk aan dat ik echt kon kijken en dat ze prachtig was. Zodra ik keek, had ik een fijn gevoel. Ze was inderdaad prachtig. We waren zo trots, euforisch, we vergaten even dat ze veel te klein en stil geboren was. Ze was 20 cm lang. Ik heb pas naar haar gekeken nadat de navelstreng van haar nekje afgewikkeld was, deze zat vier keer heel strak om haar nek. Pippa-Louise werd in het water gelegd en wat deed dat haar goed. We zagen gelijk overeenkomsten met haar grote zus, bizar. 

We reden de duisternis in

We wilden zo snel mogelijk naar huis. Hier hadden we ons achteraf op verkeken. Om 09:00 uur waren we binnen en om 22:00 uur waren we buiten. Niemand waarschuwde ons hoe de weg uit het ziekenhuis naar huis zou zijn. Gelukkig was het later op de avond en was het ziekenhuis leeg en stil. Pippa-Louise lag in een bak water, ingepakt met een molton lakentje. Ik wilde lopen, maar dat mocht niet omdat ik veel bloed was verloren. Ik zat in een rolstoel met een ingepakte bak klotsend water op mijn schoot. Ik hoorde met een maxicosi op schoot te zitten. Dit deed zoveel pijn. De weg naar huis was zenuwslopend. We waren zo bang dat er iets met ons meisje zou gebeuren. Wat een stress. Wat hebben we tegen elkaar gevloekt. Waar we een paar uur daarvoor nog overliepen van liefde en trots, waren we nu zo bang. Bang om letterlijk de duisternis in te rijden. Wat stond ons te wachten? Thuis vielen we in een gat, stilte, leegte en verdriet. “Dit kan toch niet echt gebeurd zijn?”, vroeg ik me af.

Een week lang is Pippa-Louise bij ons thuis geweest

Wat was dit fijn! De kinderen waren trots op hun zusje. Wij konden haar verzorgen, knuffelen, kussen, goedemorgen en welterusten wensen en foto’s maken. Nog net geen 18 weken, maar toch leek ze al sprekend op haar grote zus. Elke dag werd ze mooier in het water. Echt, wat raad ik de watermethode aan. Pippa was nog heel mooi en we konden haar daarom ook goed in en uit het water halen. Waar ik eerst nog bang was, was het na twee keer al heel normaal om Pippa-Louise uit het water te tillen en te knuffelen. Even in het babynestje naast ons, knuffelen met haar wikkelcapeje om of gewoon zo, alles was mogelijk en heel normaal. Ook haar grote broer en zus hebben haar regelmatig vastgehouden. We waren van te voren zo bang voor hun reactie en de impact, maar het was gelijk zo “normaal”. Ze verschoonden het water mee, maakten tekeningen terwijl Pip bij hun op tafel stond en ze zongen liedjes. Ze wilden haar elke dag vasthouden, gaven haar kusjes en schreven briefjes. Hier verbaas ik me achteraf nog steeds over. Al snel werd “de baby”, Pippa-Louise, Pippa, Pip, Pipje, minizus en babyzusje. Ze kreeg bijnamen, zoals ze ook voor elkaar bijnamen hebben. 

Ik mis zoveel

Haar afscheid was klein, maar wat was het mooi en fijn, precies zoals we zelf in gedachten hadden. Ik wilde een perfect afscheid neerzetten. Ik kon dit namelijk maar één keer doen. Na haar afscheid op 16 september 2021 begon de leegte. Normaal gesproken ben ik de persoon die haar masker op zet en doorgaat. Dit keer lukte dat niet. Nooit zal ik haar zien opgroeien. Ik zal nooit een levend kusje krijgen. Ik mis haar eerste lachje. Ze zal nooit twinnen met haar zus. Ze zal nooit aan de hand van grote broer lopen. Ik mis haar in de draagzak, maxicosi of kinderwagen. Zo zijn er nog miljoenen dingen die ik zal missen. Zodra ik Pippa-Louise voor de eerste keer zag, voelde dit direct hetzelfde voor mij als mijn gevoel voor haar grote broer en zus. Direct zag en voelde ik dat zij mijn dochter was. En nu zal ik haar voor altijd moeten missen. Bestond die toverstaf maar. Na alle uitslagen en gesprekken is de navelstreng de boosdoener geweest voor onze Pippa-Louise. Zo oneerlijk. We waren beide kerngezond, maar die stomme navelstreng zat vier keer zo strak om haar nek, dat ze geen enkele kans had.

Steun van anderen

Waar we op het begin ontzettend veel liefde en steun kregen, voel je al heel snel dat aan alle kanten de wereld door raast. Dat is heel confronterend en moeilijk, maar ook heel logisch. Wanneer je dit niet meemaakt, weet je niet hoe het voelt. Het is geen onwil van de mensen, ze bedoelen alles goed. Mocht iemand dit in je omgeving meemaken; stuur dat kaartje, die bloemen, dat cadeautje waar je over twijfelt of zet die pan eten voor de deur. Het geeft troost en doet een mens goed. Weet je niks te zeggen? Benoem dat dan eerlijk, stuur desnoods alleen een kus, hartje of sterretje. Blijf dat ook doen na een tijd en niet alleen die eerste twee weken. Het geeft warmte en is welkom. Houdt opmerkingen als “Je bent nog jong”, “Je hebt in ieder geval al kinderen”, “Het had zo moeten zijn”, “Oh, dan rij je weer naar België” of “Je bent in ieder geval weer zwanger geweest” voor je. Het is niet gepast en maakt het verdriet niet minder. 

Mocht je dit lezen, omdat je zoiets soortgelijks overkomen is, weet dat je niet alleen bent. Samen met ons zijn er helaas nog vele lotgenoten. Weet dat het normaal is hoe je je voelt, of dit nou gelijk oke of gitzwart is, iedereen doet het op z’n eigen manier. Hoe leeg en zwart het ook is, ik hoop dat het licht ooit weer gaat schijnen. Ook wil ik je meegeven om bewust over kraamzorg na te denken. Ook in deze tijd zijn die mooie mensen er voor je en heb je hier gewoon recht op. Wij hebben dit afgewezen, maar achteraf was dit zo welkom en fijn geweest. Voor jezelf, voor eventuele broertjes en zusjes, voor vragen, voor zorgen en nog zoveel meer. Je hebt het die periode heel druk met van alles regelen, iemand extra in huis is dan heel welkom. Sommige kraamzorg is gespecialiseerd om te begeleiden bij stilgeboortes. En daarbij ben jij ook echt een kraamvrouw met alles erop en eraan.

Nu

Op dit moment probeer ik weer op te krabbelen, mee te doen met het “normale” leven, ook al valt dat niet mee. We zijn vier maanden verder, maar ons leven zal nooit meer normaal zijn. Hier zijn we achteraf wel naïef in geweest. Beiden hebben we hulp en proberen we uit het diepe dal van rouw op te klimmen. Wat je niet altijd aan de buitenkant ziet, schuilt er van binnen wel degelijk: onmacht, verdriet, frustratie en woede. Maar we doen ons best. Wij zullen altijd onze jongste dochter moeten missen. We zitten met de vraag “wat als”, ook al weten we dat dat geen enkel zin heeft. Elke avond blazen de kinderen wolkenkusjes de lucht in, ze knuffelen met hun Pippa knuffeltjes en pakken elkaar nog steviger vast. Sinds de geboorte van Pip vallen ze elke avond samen in het grote bed in slaap en sus ik ze totdat ze rustig worden. In de avond zitten ze vol verdriet en vragen. Wat zou ik hun verdriet graag willen overnemen. Ik ben zo ontzettend trots op mijn gezin, op Pippa-Louise, hoeveel liefde ze ons heeft gegeven, op haar grote broer en zus, hoe knap ze het doen en op mijn rots, hun papa. Waar ik niet meer overeind kon staan, heeft hij alles overgenomen, terwijl ook hij een zwaar verdriet met zich meedraagt. We vloeken, tieren en huilen samen heel wat af (als de kids slapen), maar we doen het wel samen. Als je zoiets als gezin meemaakt, heeft dat zo’n impact, dat weten we ondertussen wel. 

Samen voor altijd 

KIKI (klik hier voor haar Instagram)