14 keer ben ik zwanger geweest, 3 keer mocht ik bevallen. Bij alle 3 de geboortes voelde ik hetzelfde; euforie, trots, liefde, een band voor altijd. Mijn kinderen, mijn grootste liefdes. Wij zijn een samengesteld gezin, maar zo voelt dat niet. Toen mijn zoon 1 jaar was, kwam mijn partner in beeld. De oudste was een waar cadeau door de anticonceptie heen, daarentegen heeft onze dochter 3,5 jaar op zich laten wachten. Wij zijn na een fertiliteitstraject in Tilburg overgestapt naar het UZ Gent. Dit was de beste beslissing ooit. Uiteindelijk was onze dochter, na het opnieuw opstarten van het traject, alsnog een cadeautje. Zo zie je maar weer, hoe bizar het kan lopen. Niets is vanzelfsprekend en wonderen bestaan.
De wens naar een derde
Een week na de geboorte van onze dochter zeiden we tegen elkaar: “Er is nog meer liefde en ruimte in ons gezin”. We hadden nog vijf embryo’s in de vriezer en konden het niet over ons hart verkrijgen om die zomaar weg te laten spoelen. Geen één zwangerschap was voorspoedig verlopen. Ik wilde graag nog een zwangerschap ervaren. Ik had gezien en gevoeld dat mijn lichaam wel te vertrouwen was. We wisten dat er opnieuw een wachtlijst zou zijn. Er was toen duidelijk gezegd dat de kans dat ik natuurlijk zwanger zou raken nihil was. Het was zeer waarschijnlijk dat het veel tijd zou kosten, maar toch bleven we het traject elke keer opschuiven. We genoten zo samen. Ook was ik bang dat ik tijd zou missen. Door tegenslagen tijdens het traject heb ik vaak op de bank of in bed moeten liggen. En daar heb ik me altijd, nu nog steeds, schuldig om gevoeld. Dit wilde ik niet nog een keer.
We gingen er voor
Tot oktober 2020. Het was een nu-of-nooit-gevoel. Vele gesprekken kwamen continu op hetzelfde neer: we waren er klaar mee om ons te verstoppen achter onze angsten. Wanneer je het niet probeert, zul je het nooit weten. We wilden de embryo’s een kans geven. Een broertje of zusje was zo welkom! We konden eind april 2021 terecht, fijn. En nog fijner was het gesprek. Alles was goed en ik mocht direct starten. De terugplaatsing zou volgen als de hormonen goed aansloegen en de dikte van het baarmoederslijmvlies voldoende was. Eind mei voelde ik me al snel anders. We grapten naar elkaar: “Het kan toch niet dat we in verwachting zijn? Zal het dan toch?” Ik deed een test om te bewijzen dat ik niet zwanger was. Maar de test was positief! Wat een geluk, blijdschap, maar ook gelijk weer die spanning en stress. Ik dacht dat ik het dit keer niet zou hebben, maar bij alles wat ik voelde rende ik naar het toilet om te checken of er geen bloed te zien was. Ik deed dit zo onopvallend mogelijk en met m’n masker op. Niemand hoefde van mijn zorgen te weten. Ik deelde dit met bijna niemand. Behalve met mijn partner natuurlijk. Ik wil het taboe doorbreken door ons verhaal te vertellen, maar weet tegelijkertijd dat ik zelf net zo hard mee doe om het taboe in stand te houden. Waarschijnlijk uit zelfbescherming en schaamte.
Ik zag onze drie kinderen al helemaal voor me
We kregen extra controles en echo’s om alles goed op te volgen. Het zag er telkens goed uit. Ondanks de extreme misselijkheid, vanaf de eerste dag, de hormonen en de medicatie groeide ons meisje perfect. Als wij één ding weten is het dat geen enkele zwangerschap onbezorgd is en dat de weg naar een kindje niet vanzelfsprekend is, toch kreeg ik telkens weer een beetje meer vertrouwen. Dat vertrouwen groeide bij elke goede echo, bloeduitslag, test en controle. Ik deelde het met de buitenwereld, omdat ik zo trots was. Ik wilde het van de daken schreeuwen. Ik droomde en zag onze kinderen al samen knuffelen, spelen en lopen. Ik zag hoe onze oudste dochter haar zusje zou betuttelen. We fantaseerden zelfs al over “later” als ze allemaal een +1 meenamen en dan met z’n allen aten en spelletjes deden aan de keukentafel. De wens naar een groot gezin is er altijd al geweest. Als iemand vroeg wat ik later wilde worden, zei ik altijd: “mama”.
Waar we de vorige keer een genderreveal feestje hebben gegeven, voelde dat nu niet goed. En daarbij was er natuurlijk ook Corona. Er zijn nu achteraf zoveel dingen, waarvan ik denk dat het misschien een voorgevoel is geweest. Trotse grote broer had de eer om het geslacht te ontdekken. Hij wilde het graag als eerste weten. Mijn vriend en ik vonden dit beiden een speciale gedachte en zodoende zou onze zoon de envelop in de winkel overhandigen. Dit was gelijk de laatste keer dat we Pip hebben mogen zien dansen op de echobeelden. Wat waren we intens gelukkig dat we nog een dochter en zusje zouden krijgen!
De verloskundige zocht naar het hartje
En toen was daar 6 september. Er zou even naar het hartje worden geluisterd. De nacht ervoor had ik een nachtmerrie gehad waarover ik mijn zus (die ook zwanger was) nog had geappt. Ik wilde de afspraak afzeggen, maar samen concludeerden we: “Nee joh, flauwekul”. Ook ging die nacht het alarm thuis af wat daarvoor en daarna nooit meer afgegaan is. Het blijven zulke bizarre dingen. Eenmaal bij de verloskundige lag ik op het bed, terwijl er druk gezocht werd naar haar hartslag. Gelijk dacht ik: “Nee, het zal toch niet hè? Nee, dit kan niet”. Een seconde hoorde we het welbekende paardengalopje. Ook de verloskundige zei: “Nou, ik had haar hartslag toch net”, dus ik kreeg weer vertrouwen. “Dit gaat mij echt niet overkomen”, schoot er door mijn hoofd, maar tegelijkertijd schoot mijn hartslag omhoog. Ik voelde het hard bonzen. De verloskundige gaf aan dat het soms moeilijk te vinden is als de baby heel druk is. Ik gaf aan dat ik haar zaterdag nog gevoeld had en dat bij de andere het hartje vinden nooit een probleem was geweest. Ik werd doorgestuurd voor een echo en hartfilmpje. Geen idee waarom, maar ik belde mijn partner en zei dat er niets aan de hand was en ik zo thuis zou zijn. “Even een snelle echo en dan kom ik weer thuis”, zei ik. Het was vast vals alarm. Het kwam allemaal goed.
Ons meisje was stil op de echo
De echo werd erop gezet. Ik zag het gelijk: ons meisje, onze Pippa-Louise, was stil. De gynaecoloog stond op de OK en de artsassistent mocht en durfde dit duidelijk niet alleen te benoemen. Ik stelde haar gerust en zei dat ik het zelf al duidelijk had gezien, want normaal was Pippa altijd heel druk op de echo’s. Mijn partner kwam gelijk naar het ziekenhuis. We kregen opnieuw een echo en opnieuw was ons meisje stil. De vloer zakte letterlijk onder mij weg. Ik moest overgeven en trok wit weg. Na dit nieuws kwam er zoveel op mij af. Ik voerde gesprekken die ik nooit wilde voeren. Ik moest over de geboorte nadenken. “Hoe gaan we het aan haar broer en zus vertellen?”, dacht ik. “Wat en hoe willen we het na de geboorte? Welke onderzoeken laten we wel of niet doen? Willen we een fotograaf?”
Ik zocht kant en klare antwoorden
Onze telefoons stonden vanaf het begin gelijk rood gloeiend. Niemand kon het geloven. Iedereen had vragen en leefde met ons mee. Die vragen hadden we zelf ook en dat was misschien wel het moeilijkste: Ik had geen antwoorden. Gelijk ben ik me suf gaan Googelen. “Hoe ziet ze eruit met 18 weken? Waar moet ik allemaal aan denken? Welke regels zijn er? Hoelang zal de bevalling ongeveer duren? Hoe begeleid ik een kind van 8 en 2 jaar bij dit verlies? Hoe werkt de watermethode? Hoe snel zal ik weg mogen uit het ziekenhuis? Zal er al iets thuis gebeuren na het innemen van die eerste pil? Wat moet ik doen als de bevalling eerder uit zichzelf begint?” Ik zat met zoveel vragen. Ik voelde zoveel angst. Ik was een leek en kreeg nog meer paniek toen ik geen kant en klare antwoorden kon vinden. Inmiddels weet ik dat er geen kant en klare antwoorden bestaan…
Lees HIER het vervolg
KIKI (klik hier voor haar Instagram)
