Op 13 oktober 2015 was ik precies 39 weken zwanger van ons eerste kindje, een zoon. In de 39 weken dat ik zwanger was, waren we enorm gelukkig, blij en trots. We voelden ons gezegend. We hadden net ons huis af, waren gesetteld en klaar voor een aanvulling op ons startende gezin. Ik slikte al jaren een lichte dosis antidepressiva, omdat er in mijn hersenen niet voldoende seretonine (een geluksstofje) wordt aangemaakt. Dit lijkt erfelijk te zijn, mijn moeder, mijn tante en nichtje hebben dit namelijk. De grootste fout die ik achteraf ooit had kunnen maken, was met mijn medicatie te stoppen, omdat ik dacht dat dit beter was voor mijn kindje. Doordat ik stopte, begon ik rond de 19 weken klachten te krijgen. Ik had erg last van duizeligheid. Met 39 weken was ik er inmiddels helemaal klaar mee, onze zoon mocht nu wel ter wereld komen. Ik had een afspraak bij de verloskundige en ik werd gestript.
Het ging ontzettend snel
Het advies was om nog even ‘normaal’ actief te zijn. Ik wandelde een stukje en daarna nam ik rust om de bevallig op gang te helpen. Na mijn dutje bleef elk teken van de bevalling uit. Dat alles veranderde die avond. Mijn vriend ging rond 19.00 naar een vriend. Om 19:30 uur lag ik op de bank en voelde ik een eerste pijntje. Ik wist het bijna zeker: dit zou wel eens een wee kunnen zijn. Lichtelijk opgewonden, startte ik de weeën timer op mijn telefoon en begon ik het bij te houden. Veel tijd had ik echter niet, want een uur tot anderhalf uur later waren de weeën niet meer te houden. Het was alsof ik in een permanente weeënstorm was beland. Het moment dat je normaal je verloskundige mag bellen, als je om de 5 minuten weeën hebt, die ongeveer 1 minuut duren heb ik helemaal niet gehad. Om het nog iets erger te maken, was de on-call verloskundige niet bereikbaar. Aangezien het zó hard ging en ik me geen raad wist, heb ik uiteindelijk toch een andere verloskundige gebeld en zo kwam ik dan toch in contact met de juiste persoon die me verder begeleidde. Ze kwam naar ons huis.
Op naar het ziekenhuis voor een ruggenprik
Ik zat van ellende op de grond op mijn knieën. Ze keek en zei meteen: “Je mag het nog eventjes thuis uitzitten, maar als ik je zo zie is het misschien verstandiger om naar het ziekenhuis te gaan en een ruggenprik te nemen”. Dat wilde ik ook. In het ziekenhuis bevallen was al vanaf het begin het plan in verband met mijn medicatie. Ik en mijn kindje zouden na de bevalling nog 24 uur geobserveerd worden, dit was toen een standaard protocol bij dergelijk medicijngebruik. De rit naar het ziekenhuis leek wel een jaar te duren. Ik wist me totaal geen houding te geven in de auto. Eindelijk waren we bij het ziekenhuis. Zo’n beetje het eerste wat ik deed op de kamer, was overgeven van de pijn. Gelukkig werd er al vrij snel een anesthesist bij gehaald en wachtte ik met smacht op enige verlichting. Met twee personen moest er op mijn schouders geduwd worden om mijn rug enigszins bol te krijgen. Stilzitten in een positie was simpelweg geen optie meer voor mij. De ruggenprik werd gezet en het voelde alsof er een kraan met water aan werd gezet in mijn rug. De stroom die ik voelde ging echter alleen maar naar de rechterkant. Ik zei dit tegen de anesthesist maar zij verzekerde mij, dat als ik op mijn linkerzij zou gaan liggen het medicijn ook wel naar rechts zou zakken. Dit gebeurde echter niet.
Persdrang wegpuffen
Ik heb toen een paar uur in bed gelegen, nog steeds kreunend van de pijn, aangezien de halve ruggenprik alleen het topje van de pijn eraf haalde. Ik werd helaas overgedragen aan de gynaecoloog. Mijn verloskundige waar ik zo blij mee was, vertrok. Ik was er niet van op de hoogte dat dit zou kunnen voorkomen, dus ik baalde als een stekker en voelde me behoorlijk in de steek gelaten. Na een tijdje volgde er persweeën. Het voelde alsof mijn buik mijn kind er letterlijk uit probeerde te duwen, een ontzettend vervelend gevoel, naast de pijn. De ruggenprik was uitgewerkt. Ik had echter nog niet voldoende ontsluiting, dus moest ik een goede anderhalf uur de persweeën wegpuffen. Dat was ongelooflijk zwaar.
Mijn kind werd snel bij me weggehaald
Uiteindelijk was het zover en mocht ik beginnen met persen. Aangezien ze zagen dat de kleine het niet meer zo fijn had, werd ik flink ingeknipt. Daar was hij dan eindelijk. Onze zoon Finn kwam ter wereld op 14 oktober 2015 om 05:20 uur. Helaas mocht ik hier niet lang van genieten. Finn werd op mij gelegd. Hij was grauw. Er werd meteen een kapje met zuurstof voor zijn gezicht gehouden, maar dat deed niet genoeg. Daardoor werd mijn mannetje al na een paar minuten die voor mij als seconden voelden, bij me weggehaald, in een couveuse gelegd en naar de kinderafdeling gebracht. Daar lag ik dan, net bevallen, compleet overdonderd door de hele ervaring en zonder het prachtige eindresultaat en de bijbehorende roze wolk. Mijn partner ging met Finn mee naar de kinderafdeling. Ik moest gehecht worden. Daarna hielp een ontzettend lieve verpleegkundige me met douchen en omkleden.
Extra zuurstof
Tussendoor kwam mijn partner informatie doorgeven. Finn zijn zuurstofverzadiging was niet goed, vooral in zijn armen, handen, benen en voeten. Hij weigerde een slangetje met zuurstof in zijn neus, daarom hebben ze hem aan CPAP gelegd. Hij had een soort van plastic onderdeel op zijn neusje dat hem onder druk zuurstof toediende. Dit accepteerde hij wel. Naast dit had Finn ook vocht op de longen, hierdoor maakte hij een krakend geluid met ademhalen. Dit moest hij zelf droog ademen. Even werd er nog geopperd door de artsen dat het wellicht iets ernstigs was en dat hij misschien overgeplaatst moest worden naar het Radboud in Nijmegen. Compleet overdonderd en in ongeloof dat dit ons gebeurde, zaten we naast elkaar. Gelukkig bleek het allemaal relatief onschuldig te zijn.
Ik voelde geen connectie met mijn zoon
Ik lag op de kamer en ik probeerde een beetje slaap te vatten, want dat kon ik het beste doen volgens de verpleegkundige. Ik had net eventjes mijn ogen dicht toen ze me wakker maakte, want ik mocht naar mijn zoon toe! Ik werd met bed en al naar de kinderafdeling gereden en daar lag een flinke baby (Finn woog 4025 gram) in een couveuse. Het eerste dat ik dacht was: “Is dat mijn baby?” Ik voelde geen connectie met hem, geen overweldigend gevoel van pure liefde, wat ik wel verwacht had. Hij lag met alleen een luier aan en een mutsje op in de couveuse. Ik heb toen een hele tijd bij hem gezeten, terwijl hij op mijn pink sabbelde. Tegen de avond mocht hij bij ons op de kamer liggen en gingen we onze eerste nacht met z’n drieën tegemoet. Ik was tots op ons mooie mannetje, maar nog steeds heel onwennig over de hele situatie.
Het begin van de kraamtijd heb ik volledig gemist
De dagen erna thuis, voelde ik me steeds slechter. Met de washandjes met blokken ijs in mijn ondergoed omdat ik bont en blauw was van het inknippen, zag de kraamhulp aan me dat er iets moest gebeuren. Zij heeft toen hulp ingeschakeld en extra tijd aangevraagd voor ons. Ik belandde in een postnatale depressie. Gelukkig werd al snel door mijn huisarts besloten dat mijn medicatie omhoog geschroefd moest worden. Twee weken lang heb ik vrijwel niks meegekregen van de kraamtijd. Mijn vriend zorgde voor Finn en het huishouden. Ik sliep, huilde of wilde bij mijn moeder zijn, want zij wist als enige precies hoe ik me op dat moment voelde. Na twee weken begon de wereld er weer iets rooskleuriger uit te zien. Ik weet heel weinig meer van die twee weken. Ik heb het hele begin gemist. Dat vind ik nu nog steeds vreselijk. Ik voelde geen band met dit mannetje dat ik op de wereld had gezet, dat moest toen nog gaan groeien. Ik herinner me nog dat de kraamhulp me op een dag, na het douchen had gezegd in bed te gaan liggen zonder bovenkleding. Zij legde Finn op me voor wat huid-op-huid contact. Ondanks dat ik wist dat dit enorm fijn zou moeten voelen, voelde ik eigenlijk bijna niks. Ma die twee weken herstelde ik voorspoedig en leerde ik mijn ontzettend geweldige baby kennen. Ik begon van hem te houden zoals ik van niemand anders houd.
Inmiddels is Finn zes jaar en de beste zoon die ik me wensen kan. Hij is één grote brok liefde en ik geniet van hem en zijn zusje Day (4). Het is uiteindelijk goed afgelopen, maar deze ervaring wens ik niemand toe. De roze wolk die ik verwacht had, was bij mij een grote, grijze wolk. Dit is helaas ook realiteit voor veel vrouwen en mag niet onderschat worden.
JILL
❤