Lees hieronder eerst mijn bevallingsverhaal voordat je dit verhaal afleest.
Deel 1: Het was de vraag of mijn man bij de bevalling zou zijn
Tijdens mijn zwangerschap keek ik al uit naar de kraamweek. Ik had namelijk een geweldige kraamhulp, Jolanda. Vanaf de eerste ontmoeting hadden we een klik. Van tevoren wist ik dat ik op een gegeven moment in de kraamweek alleen zou zijn, mijn man zou namelijk naar het buitenland vertrekken. Met deze kraamhulp aan mijn zijde maakte ik me nergens druk om. “Kom maar op met die roze wolk!”, dacht ik. Helaas ging het bij ons even iets anders.
De borstvoeding lukte niet
Eenmaal thuis na de bevalling kwam de kraamhulp gelijk langs en maakten we ons klaar voor de eerste nacht. Wat was dat een hel! Ik dacht echt: “Hoe doen al die ouders dat?”. Sophie had moeite met aan de borst drinken en bleef huilen, omdat ze niks binnen kreeg. In het ziekenhuis was dit ook al het geval, dus kreeg ze bijvoeding. Ik was zo teleurgesteld in mezelf dat de borstvoeding niet lukte. Ik maakte samen met de kraamhulp een plan en begon met kolven om het op gang te brengen. Ik voelde me schuldig. Ik dacht dat mijn lage melkproductie de reden was waarom Sophie niet aan de borst kon drinken en dat het dus allemaal aan mij lag.
We hadden er opzettelijk voor gekozen om de eerste dagen als gezin door te brengen. We wilden geen bezoek ontvangen. We wisten namelijk niet hoeveel dagen Joeri zou blijven en zo zouden we toch nog kunnen genieten als gezin. Niet alleen de eerste nacht was een hel, maar alle volgende dagen waren dat ook. Slapen deden we niet, want Sophie dronk nog steeds amper.
We moesten een nacht in het ziekenhuis blijven
Zaterdagochtend moest Joeri helaas weer terug naar Slowakije. Mijn zus kwam samen met haar dochter naar mij. Dan was ik niet gelijk helemaal alleen met Sophie. Mijn moeder zou dan die nacht bij me blijven slapen, zodat ze me kon helpen. Zaterdagmiddag waren Sophie en ik op de eerste hulp in het OLVG-Oost. Nadat de verloskundige thuis langs was geweest, hadden we samen overlegd dat het misschien beter was om even naar Sophie te laten kijken. Ik durfde dit niet gelijk aan Joeri te vertellen, totdat de vraag kwam: “Hoe gaat het met me meisjes?” Ik ging er vanuit dat we hooguit een nachtje zouden moeten blijven ter observatie. Daarom had ik verder ook niemand gevraagd om mij te brengen, maar ben ik samen met Jolanda, de kraamhulp, naar de eerste hulp gegaan. Daar moesten we nog een behoorlijke tijd wachten. Er werden verschillende tests gedaan en daarna kregen we te horen dat ze ons inderdaad een nachtje wilden houden.
Aangekomen in OLVG-West ging Sophie gelijk naar de neonatologie afdeling. Zo gek om al die kleine baby’s met mijn flinke Sophie ertussen te zien liggen. “Maar waar moet ik dan heen?”, dacht ik. Niemand wist het. Bij het bevallingscentrum waren ze niet echt blij met mijn komst. Ik was namelijk al 5 dagen geleden bevallen. Uiteindelijk kreeg ik toch een kamer en kon ik op elk willekeurig moment naar Sophie gaan.
De kinderafdeling
De volgende ochtend werd mij verteld dat ik naar huis moest. Ik had toen nog niet eens een arts gesproken over wat er met Sophie aan de hand was. Daar zat ik dan met mijn kraamtranen, zonder vriend en een pasgeboren dochter waarvan niemand nog wist wat er met haar aan de hand was. De verpleegkundige bedoelde het misschien niet zo, maar dit heeft een hele impact op mij gehad. Op de neonatologie afdeling waren ze heel lief en hadden ze begrip voor mijn situatie. Ik ging samen met Sophie naar de kinderafdeling voor één nachtje, want ze konden niets vinden bij Sophie. Op deze afdeling konden ze Sophie goed monitoren en kon ik 24/7 bij haar blijven. Op de neontologie haalden ze haar van de monitor af als ze ging drinken. Al snel werd duidelijk dat er wel degelijks iets mis was. Alleen konden ze niet met 100% zekerheid zeggen wat het was, hier waren meer onderzoeken voor nodig. Die dag werd ook besloten dat Sophie sondevoeding zou krijgen. Ze woog namelijk nog maar 3129 gram en haar geboortegewicht was 3600 gram.
Vele onderzoeken en dagen verder konden ze ons nog steeds geen duidelijkheid geven. Ik voelde me zo machteloos. De tranen schoten in mijn ogen als ik naar Sophie keek. De verpleging van de kinderafdeling heeft me ontzettend fijn geholpen met Sophie in deze onzekere situatie. In de nachten gaven zij de fles, zodat ik kon kolven en weer verder kon slapen. We hebben wel vijf verschillende flesjes geprobeerd en tien verschillende houdingen om Sophie aan het drinken te krijgen. De logopediste kwam ook regelmatig langs om verschillende dingen te proberen. Uiteindelijk werd er besloten om een kijkoperatie in te plannen en dan ook gelijk te opereren. We moesten twee weken wachten tot er in het AMC plek was. Tot die tijd bleven we in het OLVG.
De kijkoperatie
Eenmaal aangekomen met de ambulance in het AMC moest ik nog een nachtje wachten tot de kijkoperatie. Ik kon natuurlijk niet slapen en was vol spanning. “We komen eindelijk te weten wat er nou aan de hand is”, dacht ik. De operatie stond al vroeg op de planning. Sophie was zo klein dat ze na drie keer mis prikken van het infuus voor een andere optie kozen. Het voelde zo gek en emotioneel om weg te lopen en Sophie daar op de operatietafel te laten liggen.
Ik werd al snel gebeld. Alles was goed gegaan. Ze ging naar de uitslaapkamer. Helaas moesten we lang op de uitslag wachten. Daar waren de verlossende woorden: “De operatie is niet nodig”. Ze hadden door middel van de camera via haar neus naar haar keel gezien wat er aan de hand was. Haar stemband was beschadigd waardoor hij inklapte en ze dus een piepend geluid maakte alsof ze geen adem kreeg. Dit noemen ze larynxparese, een strottenhoofdverlamming. Ze konden ons toen helaas niet vertellen of dit ooit over zou gaan. Hoe ze deze beschadiging heeft opgelopen is tot op de dag van vandaag nog steeds onbekend.
Na ons bezoek aan het AMC moesten we weer terug naar het OLVG. Gelukkig hadden ze nu in OLVG-Oost wel plek voor ons. De kinderafdeling daar voelde zo fijn. Ik had een eigen badkamer en een klein koelkastje. Al miste ik de verpleging van West wel een beetje. Ik had met een aantal mensen een soort band opgebouwd. Joeri kon helaas maar één keer naar Nederland komen voor 1,5 dag. Dit maakte het natuurlijk voor ons wel moeilijker. Ik stond er werkelijk alleen voor. Natuurlijk had ik mijn lieve vriendinnen en familie, maar dat staat niet gelijk aan Joeri. Ze wisselden elkaar allemaal af om eten te komen brengen. Sophie was namelijk de patiënt en ik niet, dus ik moest zelf voor mijn eten zorgen. Zelfs Jolanda kwam broodjes brengen van mijn favoriete bakker in Amsterdam. Het heeft vriendschappen sterker gemaakt dan ooit, maar helaas ook vriendschappen doen verwateren.
Na vijf weken ziekenhuis was ik echt helemaal gebroken en kon ik niet meer. In overleg met de artsen heb ik ervoor gekozen om met de sonde naar huis te gaan. De verpleging heeft mij geleerd om de sondevoeding toe te dienen. Wat voelde het vreemd om eindelijk thuis te zijn, maar ook zo fijn! Gelukkig kwam Joeri twee dagen later naar Amsterdam en konden we eindelijk een echt gezin zijn. Ik kreeg nog uitgestelde kraamzorg, waar ik heel blij mee was. Dit heb ik verspreid over de weken dat ik alleen in Amsterdam was. Gek genoeg trok Sophie zelf de sonde eruit toen we thuis waren. Wonder boven wonder begon ze uit de fles te drinken, dus samen met de thuishulp hadden we besloten om de sonde er uit te laten, zodat ook haar geïrriteerde huid kon ademen. Het was zwaar met borstvoeding en kolven en dan ook nog eens tijd vinden om te slapen. De nachten waren het zwaarste. Sophie dronk nog steeds niet goed aan de borst en ze zou dit waarschijnlijk ook nooit kunnen. Met kolven kwam er ook amper wat uit. Mijn lichaam was uitgeput en de stress maakte het ook niet makkelijker. Ik heb toen met pijn in mijn hart besloten om te stoppen met borstvoeding.
Sophie heeft tot vier maanden verschillende controles gehad van de artsen in het OLVG en het AMC. Waarna ze concludeerden dat haar stembanden uit zichzelf zijn hersteld. Ze zagen er keurig uit. Sophie hoefde niet meer langs te komen voor controles. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest. Ons kleine dappere meisje had het gewoon zelf geflikt. Op naar papa in Slowakije. Toen we in Slowakije aankwamen besefte ik pas in wat voor een rollercoaster ik terecht was gekomen. Toen kwam de klap eigenlijk pas binnen. Ik zal hier binnenkort meer over vertellen in mijn volgende blog.
CHARLOTTE
