Bij de vraag of ik graag borstvoeding wilde gaan geven was ik altijd heel duidelijk, ik ga het proberen en als het lukt is dat mooi meegenomen en als het niet lukt is dat ook oké. Het laatste wat ik wil is dat ik gefrustreerd ben omdat het niet lukt en mijn dochter hier last van heeft.
Ik ben in het ziekenhuis bevallen en al vrij snel werd Acie Lou aan mijn borst gelegd om het te gaan proberen. Na een bevalling van 50 uur was mijn lichaam op en werden mijn tepels niet stijf. Blijkbaar bestond er zoiets als een tepelhoedje en hiermee dronk Acie Lou direct aan mijn borst. Het ging heel goed, ik maakte veel, heel veel melk aan en ze kwam niets tekort. Ik had juist het idee dat ik overproductie had, maar he, liever dat dan helemaal niets, dus mij hoorde je echt niet klagen! Acie Lou groeide goed, dit was een teken dat de borstvoeding goed verliep, heel fijn! Ik was blij dat het ons gegund was dat ik haar borstvoeding kon geven, het was ook echt een moeder-dochter momentje.
Na een tijdje kreeg ik helaas een borstontsteking. Blijkbaar is het zo dat bij een tepelhoedje de baby niet alle klieren goed meepakt waardoor de kans op een borstontsteking groter is, helaas was dit mij niet verteld. Ze gaven het advies om na het drinken direct de borst verder af te gaan kolven zodat de borst goed leeg was. Ik wilde graag van het tepelhoedje af, want in het openbaar voeden was toch minder handig hiermee en aangezien ze best druk was in haar bewegingen trok ze steeds het tepelhoedje van mijn borst als ik haar wilde gaan voeden, dit was voor zowel haar als voor mij frustrerend. Het lukte ons niet om haar aan mijn tepel te laten drinken, ze was het tepelhoedje gewend en dit was veel makkelijker voor haar. Ik heb er toen gewoon voor gekozen om het tepelhoedje te blijven gebruiken, dit was prima. Tijdens de borstontsteking kwamen we er ook achter dat Acie Lou verborgen reflux had. Dit verklaarde ook direct waarom ze zo gefrustreerd en onrustig dronk aan de borst. Door mijn borstontsteking had ik nog weinig productie en zijn we met kunstvoeding gaan bijvoeden, we kwamen er achter dat ze veel rustiger dronk uit een flesje. Om haar rust te geven en om nog een borstontsteking te voorkomen ben ik alle melk gaan afkolven en kreeg zij haar voeding met een flesje. Dit was op het begin heel fijn want zo kon mijn man ook haar een flesje geven en wisten we zeker dat ze voldoende voeding binnen kreeg.
Die positiviteit was al snel verdwenen toen ik er achter kwam hoe zwaar het was om te moeten kolven en om haar te voeden. Als mijn man thuis was, was dit nog wel te doen. Maar zodra ik het alleen moest doen, was het pittig. Ik was op een dag alleen nog maar bezig met voeden, verschonen, heel eventjes spelen en dan weer haar in slaap krijgen, kolven en dan kwam ze alweer voor haar fles. Dit ging zo ook in de nacht, soms nam mijn man in de nacht de fles wel over maar ik moest sowieso kolven. En als mijn man nachtdienst had was ik zo de hele nacht bezig. Voor mijn gevoel had ik geen vrije minuten meer over op een dag en ik kwam ook de deur niet meer uit hierdoor, want waar moest ik gaan kolven? Ik was vaak wel een uur bezig. En wat moest ik vervolgens met de melk doen? Ik kon niet genieten van mijn zwangerschapsverlof en van mijn dochter. Ik werd hier geen leukere mama van voor Acie Lou, ik was heel de dag onrustig en gefrustreerd. Ik heb er toen voor gekozen om het kolven rustig af te gaan bouwen. Het was een fijn gevoel dat ze goed had gereageerd op de kunstvoeding dus zo konden we langzaam overgaan naar volledige kunstvoeding. Als we haar de fles gaven deden we voor de helft kunstvoeding en de andere helft moedermelk, zo kon ze rustig wennen. Bij het afbouwen heb ik steeds een afkolfmoment er af gehaald, als ik merkte dat het toch te snel ging dan deed ik er gewoon een dag langer over, om zo een borstontsteking te voorkomen.
Na het volledig stoppen van het kolven had ik veel meer rust in mijn lichaam waardoor ik een leukere mama ben voor Acie Lou. Ik kijk terug op twee maanden van dankbaarheid dat het ons gegund is om onze dochter moedermelk te kunnen geven en ook twee maanden van verdriet, pijn, eenzaamheid, frustraties, het gevoel van falen en van onrust. Het is goed zo… Respect voor alle mama’s die borstvoeding geven, soms wel jarenlang! Respect voor de mama die het maar blijven proberen, soms tegen beter weten in en respect voor de mama die er bewust voor kiezen geen borstvoeding te geven, om wat voor reden dan ook. Jullie zijn allemaal toppers!
NATASJA
