Ik adopteerde een bijzonder meisje in ons leven

Ik werkte al een aantal jaar als verpleegkundige bij een instelling voor chronisch zieke kinderen. Het werk werd steeds lastiger te combineren met de zorg voor onze eigen dochter (1) en het bedrijf van mijn man. Dit kwam voornamelijk door mijn onregelmatige werktijden. Hierdoor ging ik op zoek naar wat anders. Wel als verpleegkundige, maar een baan met meer regelmaat en vaste werkdagen. Ik ging weg met pijn in m’n hart. Het was een hele bijzondere werkplek waar ik altijd met een beetje weemoed aan terugdenk.

Er werden pleegouders gezocht voor een medisch kindje

Door regelmatig contact te onderhouden met oudcollega’s, hoorde ik dat er voor één van de logeerkinderen, opnieuw een vraag uitstond voor een pleeggezin. Het meisje, Lina (9 jaar), heeft voorheen in een pleeggezin gewoond, maar helaas konden deze mensen niet meer voor haar zorgen. Lina woonde nu in het logeerhuis, maar het liefst voor een kortere periode. Pleegzorg en mijn oude werkplek waren al een aantal maanden hard op zoek naar pleegouders, hadden inmiddels al 15 gezinnen benaderd, maar niemand zag de grote zorgvraag van Lina zitten. Zorgen voor Lina betekende namelijk geen ‘reguliere’ pleegzorg. Lina had een tracheacanule en een stofwisselingsziekte, waarvoor ze sondevoeding kreeg. De tracheacanule is een buisje in de luchtpijp, waardoor Lina kon ademhalen. Zij ademde dus niet door haar neus of mond, maar door deze canule heen. Door de tracheacanule moest er altijd iemand bij haar in die buurt zijn die hiervoor geschoold was. Lina kon dus niet even bij een oppas, opa of oma zijn. Er kon altijd iets mis gaan met de tracheacanule. Ze moest ook goed in de gaten gehouden worden in verband met haar stofwisselingsziekte. Haar temperatuur, kleur, maar ook spugen en diarree waren belangrijke observatiepunten. Binnen 30 minuten kon je samen in de ambulance zitten, omdat Lina medische hulp nodig had. ’s Nachts kreeg Lina beademing en meette een saturatiemeter haar waarden, bij alarmen betekende dit dat je er ’s nachts uit moest. Daarnaast kreeg Lina 7 a 8 keer op een dag medicatie via haar sonde en verschillende keren sondevoeding.

Ik wilde altijd al een pleegkind

Mijn man en ik hadden ‘pleegzorg’ toevallig die zomer besproken. Er waren echter nog geen concrete plannen. Wel wist ik dat ik, met mijn achtergrond als verpleegkundige, sowieso een medisch pleegkind een plek wilde bieden. Intussen waren ze nog steeds op zoek naar pleegouders voor Lina. Ik kende Lina al, omdat ze niet lang naar haar geboorte tot ongeveer 4 jaar bij mijn oude werkplek kwam. Mijn man, Richard, kende het meisje ook al van mijn werk en we kwamen daardoor zo op het gesprek wat ik eerder met mijn vriendin had gehad. Mijn man zei: “Zou dat niet wat voor ons zijn?”. Hierna viel een stilte en daarna kon ik het plan niet meer uit m’n hoofd zetten. Het was alsof alle kwartjes vielen en het zo moest zijn. Richard dacht iets realistischer na en wilde eerst een aantal zaken uitgezocht hebben, voordat het daadwerkelijk doorgezet zou worden. “Begrijp je wel hoeveel zorgen dit geeft?”, vroeg ik hem later. “Ja, maar ik zie ook hoe graag jij dit wil.” En dat klopte, ik had mijn hart al aan dit meisje weggegeven voordat de beslissing genomen was of voordat ik überhaupt goed over dit plan had nagedacht.

We gingen de pleegzorgmolen in

Dit idee hebben we even op ons in laten werken, tot we een week later met mijn vriendin samen uit eten gingen. Tijdens het eten vroeg ik of ze al iemand gevonden hadden voor Lina. Enigszins moedeloos gaf ze aan dat dit nog niet het geval was. Ze zei: “We weten het niet meer.” Toen gaf ik aan dat wij het eigenlijk wel zagen zitten. De verbazing, maar vooral ook het enthousiasme in haar reactie was groot. Na dit gesprek zijn we de hele molen in gegaan. We wilden eerst een aantal zaken uitgezocht hebben, voordat we een definitieve beslissing zouden nemen. Mijn hoofd en hart zaten niet altijd op één lijn in deze periode.

We dachten goed na over waar we aan begonnen

Tijdens de eerste afspraak met pleegzorg was ik vooral op van de zenuwen. Bang dat we niet aan alle voorwaarden konden voldoen, maar ook bang dat de pleegzorgorganisatie iets zou zeggen wat Richard zou afschrikken. Tijdens dit gesprek werd voor ons duidelijk wat voor een andere wereld dit was en wat dit zou betekenen voor ons gezin. Na het gesprek was ik niet meer te stuiten en wilde ik het liefst direct aangeven dat we het zouden doen. Richard heeft de tijd genomen om aan het idee te wennen, er rationeel over na te denken en er vertrouwen in te krijgen. We hebben niet direct de beslissing gemaakt om voor Lina te gaan maar er rustig over nagedacht hoe ons leven er mèt Lina uit zou zien en of dit iets zou zijn wat bij ons past.

De weken van het nadenken waren zenuwslopende weken. Hoewel Richard steeds meer vertrouwen kreeg, sloeg bij mij steeds meer de twijfel toe. Waar ik hém in het begin nog aan het overtuigen was, bleek dit nu andersom. Ik kreeg twijfels over of ik het wel aankon, of Lina wel een fijne plek zou hebben bij ons en of we het niet te zwaar zouden vinden. Mijn man zei: “Volgens mij komt dit wel goed.”We heben ook veel nagedacht over het effect op onze eigen dochter. Wij maken deze keuze voor haar, maar is dit wel zo eerlijk? Ook de financiën zijn een belangrijk punt geweest. Ik moest namelijk mijn baan opzeggen en volledig thuis zijn. “Is dit financieel haalbaar? Is het iets wat bij me past of wat ik wel wil?”

Lina blijft voor de rest van haar leven bij ons

Op een donderdagochtend heb ik de pleegzorgorganisatie gebeld met de verlossende woorden. Na dit telefoontje is het allemaal in gang gezet. We zijn samen een proces gestart van afscheid en een nieuw begin, waarin Lina altijd centraal heeft gestaan. De verhuizing en de wenperiode waren helemaal aangepast op haar wensen en behoeften, waardoor het eerste nachtje slapen heel natuurlijk voelde. In die tijd hebben we contact gehad met Lina’s artsen en alle communicatie overgezet naar ons adres. Ook moesten we zorgen voor voldoende medische voorraad voor de tracheacanule en sonde. We hebben haar kamer zo leuk mogelijk proberen in te richten, in combinatie met de medische apparatuur en het hoog/laag bed.

Soms twijfel ik

Inmiddels zijn we een aantal weken verder en beginnen we redelijk ons ritme te vinden met Lina. Het verbaast ons hoe knap Lina alles oppakt en hoe gemakkelijk ze haar weg vindt. Ze mist het vorige pleeggezin nog wel, dit benoemt ze ook. We proberen dit gevoel er zoveel mogelijk te laten zijn. Dit mag er zijn en is ook geheel terecht. Dan nog slaat bij mij nog wel eens de twijfel toe of we wel de juiste keuze hebben gemaakt voor Lina en ook voor onszelf. Ook vind ik het lastig de aandacht te verdelen. “Lijdt Anna nu niet juist onder de komst van Lina? Doen we hier wel goed aan?”, spookt er soms door mijn hoofd.

We genieten van Lina

Het uitgangspunt is dat Lina de rest van haar leven bij ons blijft wonen. We weten niet voor hoelang dit nog is, daarom staan we er open in. Het is afhankelijk van Lina haar levensverwachting. Ze is al ouder geworden dan verwacht werd. Omdat het een vrijwillige plaatsing is, hebben we regelmatig contact met haar ouders over hoe het met Lina gaat. Lina ziet haar biologische ouders nog, alleen lukt het hen niet volledig voor haar te zorgen. We genieten iedere dag met Lina en kunnen enorm met en om haar lachen. Ook al is het niet altijd even gemakkelijk, haar ontwapenende houding en lieve glimlach maakt dat iedereen haar in haar hart sluit. Het zorgt ervoor dat we bewuster genieten van de kleine dingen en te leven in het hier en nu, net als zij. We weten dat het op dit moment heel goed gaat met haar en leven met de dag. Niemand weet hoe het zal lopen en hoe we er volgend jaar bij staan.

Nog altijd ben ik zoekende naar een ritme en mijn weg in deze nieuwe manier van leven. Hierin mis ik vooral de herkenning in mijn omgeving en iemand om mee te sparren die in dezelfde situatie zit. Dus mocht je je herkennen in mijn verhaal, neem dan gerust contact op!

JOANNE