Ik zag de Ronald McDonald Huizen wel eens voorbij komen, maar stond er nooit bij stil dat ik er ook ooit eens gebruik van zou moeten maken. Mijn zoontje Jayvano is op 16 maart 2020 na 41 weken precies geboren. Na een chaotische zwangerschap (Jayvano heeft een nierafwijking, prenatale hydronefrose), een voorspoedige bevalling, was hij eindelijk daar. Omdat Jayvano een nierafwijking had, moest ik in het ziekenhuis bevallen, zodat hij ter observatie kon blijven en allemaal onderzoeken kon ondergaan. In de avond mochten wij, na alle onderzoeken eindelijk naar huis.
Ik had een onderbuikgevoel
Eenmaal thuis aangekomen, heb ik mezelf even opgefrist en zijn we ons bed ingedoken. We hadden een wiegje naast ons bed staan voor ons zoontje. Ik kon de slaap totaal niet vatten (zelfs niet na 36 uur wakker te zijn geweest). Ik had de hele tijd een onderbuikgevoel. Jayvano maakte rare geluiden tijdens het ademen en dook soms helemaal in elkaar. Ik heb hem in mijn armen genomen en hield hem nauwlettend in de gaten. Toen het tijd was voor een voeding en er geen druppel in ging, heb ik mijn partner wakker gemaakt met de mededeling dat hij zo snel mogelijk de verloskundige moest bellen. Toen de verloskundige bij ons thuis kwam, werd mijn onderbuikgevoel bevestigd. “Het gaat niet goed met Jayvano”, zei de verloskundige. De verloskundige heeft het ziekenhuis gebeld en wij moesten met spoed langskomen.
Een regelrechte nachtmerrie
We zijn de auto ingestapt en kwamen 15 minuten later bij het ziekenhuis aan. Daar stonden de artsen al op ons te wachten. Eenmaal in het ziekenhuis werd Jayvano uit onze handen gepakt. Wij hadden nog steeds geen flauw idee wat er aan de hand was. Jayvano werd uitgekleed en aan allemaal snoeren gelegd. Omdat ze zijn zuurstofwaarde niet goed konden controleren, hebben ze hem verplaatst naar een andere kamer met betere apparaten. De artsen vertelden dat ons mannetje ernstig ziek was en zijn zuurstofgehalte onder de 30% zat. Op dat moment werd Jayvano handmatig beademd en het laatste stukje van de navelstreng werd van zijn lichaam gehaald. Ik vroeg waarom ze dat deden. Ze zeiden dat dit voor een infuus was die direct in zijn bloedvaten ging. Hier kreeg hij medicijnen en vocht door toegediend. Op een gegeven moment ben ik even weggelopen, omdat het mij allemaal te veel werd. Juist op dat moment hoorde ik de arts zeggen: “Hartslag gaat omlaag 63-62-60…”
Onze zoon zou het waarschijnlijk niet overleven
Toen zijn hartslag weer omhoogging en hij iets stabieler werd, hebben ze een speciale ambulance gebeld om Jayvano naar het Vumc over te plaatsen. De artsen vroegen of wij Jayvano wilden begeleiden naar de ambulance, of dat wij alvast voor uit zouden rijden (vanwege Corona mocht niemand met hem mee in de ambulance). Wij zijn alvast voor uit gaan rijden. Daar zijn we gelijk naar de afdeling gelopen waar Jayvano lag. Hij was net 10 minuten voor ons binnengekomen en de artsen waren met hem bezig. De verpleegkundige kwam snel naar ons toe en heeft het één en ander uitgelegd. Jayvano werd geïnstalleerd in zijn bedje en aangesloten op alle apparaten. De ambulancebroeder kwam met ons praten. Op dat moment kwam net mijn schoonmoeder aangelopen. Zij luisterde mee met het gesprek. De man zei dat Jayvano echt heel ziek was en dat we er rekening mee moesten houden dat hij dit niet zou overleven. Mijn wereld stortte in! Ik huilde heel hard en ik kon geen woord meer uitbrengen. Op dat moment kwam mijn zus aangelopen en het enige wat ik nog kon uitbrengen was: “Hij gaat dood”.
De rust keerde terug
We mochten heel even bij Jayvano kijken. Dit beeld krijg ik nog steeds niet van mijn netvlies. Wat vond ik het verschrikkelijk om mijn mannetje daar zo te zien liggen met alle draden en snoeren. Na vijf minuten zijn wij weer weggegaan en hebben we de artsen hun werk laten doen. Na een uur mochten wij weer terugkomen. Jayvano was in slaap gebracht. De rust rondom zijn bedje was wedergekeerd. De dienstdoende zaalarts heeft ons uitgelegd wat alle draden, plakkers en apparaten betekende, en heeft voor ons het Ronald McDonald Huis gebeld, om te vragen of daar nog een plekje voor ons was. Die was er.
We arriveerden in het Ronald McDonald Huis
Aan het eind van de middag pakten wij onze spullen thuis, en zijn wij daarna gelijk doorgereden naar het Ronald McDonald Huis. We werden zo lief en warm verwelkomd door de vrijwilliger. We moesten allemaal gegevens invullen en zijn daarna naar onze kamer gebracht. Er was een woonkamer gecreëerd voor de bewoners en een speelhoekje voor kinderen. Buiten stond ook allemaal speelgoed. We hadden beschikking tot een keuken met eigen kastje en koelkast. Onze familie heeft ervoor gezorgd dat er elke dag vers eten werd gebracht en wij zo niet zelf hoesten te koken, maar ons helemaal konden focussen op Jayvano. In het Huis was zelfs een wasruimte voor de was. Eenmaal alle spullen uitgeladen, gingen we snel weer naar ons mannetje toe. Voordat we de zaal op gingen, vertelde de verpleegster dat hij het naar omstandigheden echt heel goed deed. We stonden even naast zijn bed, raakten hem aan en zijn daarna terug naar het Ronald McDonald Huis gegaan.
Daar raakten we al snel in gesprek met een ander stel. Hun kindje lag op dezelfde afdeling als Jayvano en was een paar dagen voor hem geboren. We dronken samen koffie en luisterden naar elkaars verhalen. Wij hebben in totaal een week in het Ronald McDonald Huis gezeten. Elke keer als iemand van de groep goed nieuws had, waren we blij voor elkaar. We waren er ook voor elkaar op mindere momenten. Vanwege Corona mochten wij niet knuffelen, maar op afstand voelden we de liefde alsnog. We zaten allemaal in hetzelfde schuitje: onze kindjes waren ernstig ziek. Wij hebben nog contact met een stel dat ook in het Huis zat. We sturen elkaar zo nu en dan een update over de kleintjes. Wat een band is er in die korte tijd ontstaan!
De onderzoeken stapelden zich op en zijn in een waas aan me voorbij gegaan. De uitkomsten leverden geen diagnose op. Uiteindelijk weten wij nog steeds niet wat er met hem was, maar er was verdenking op een bloedvergiftiging. We hebben helaas nooit echte antwoorden gekregen. Het leven kan gek lopen. Nu hebben wij een prachtig mannetje van bijna 2 jaar rondlopen. Hij heeft geen schade van het zuurstoftekort opgelopen en daardoor hebben wij afgelopen oktober afscheid kunnen nemen van de neuroloog. We genieten elke dag met elkaar en we kunnen niet wachten om samen nog meer mooie herinneringen te maken.
KIMBERLEY
