Fockelien schrijft een minireek op Kids en Kurken. Lees hieronder haar eerdere blogs.
Deel 1: Ik had nooit gedacht dat dit een toekomstoptie zou zijn
We hebben onze familie en vrienden ingelicht over wat ons te wachten staat. En natuurlijk moeten er ook gesprekken op het werk gevoerd worden. Ik kan gelukkig goed met mijn werkgever praten en hij snapt veel van het traject door eigen ervaring. Ik merk dat hoe meer ik er over praat, hoe beter mensen het begrijpen en hoe normaler het aanvoelt. Zeker nu onze vrienden allemaal kinderen krijgen en wij al zolang samen zijn, krijgen we vaak de vraag of wij kinderen willen.
We beginnen aan ons fertiliteitstraject
Eindelijk is het dan zo ver: we mogen beginnen! Natuurlijk weten we dat er nog een lange weg kan komen, maar het voelt goed om eindelijk actief bezig te zijn met onze kinderwens. Omdat we dus in mijn eigen cyclus gaan plaatsen, moet ik bellen op de eerste dag van mijn menstruatie. Het voelt nog wat gek om met die mededeling een wildvreemde te bellen, maar ik vertel mezelf maar even dat dit voor hen dagelijkse informatie is.
Injecties
Op dag tien van mijn cyclus mag ik komen voor de eerste echo, we gaan kijken hoe het eitje groeit en zodra deze groot genoeg is, mag ik beginnen met prikken. Dit blijkt dankzij de proefronde goed te voorspellen en ik mag dus al gauw een tas medicijnen ophalen. Ik moet mezelf iedere dag twee keer prikken. Deze injecties zijn deels al klaar, soms moet ik een deel zelf klaarmaken. Het prikken valt me erg mee en voor ik het weet mag ik de punctie in plannen. De spanning is nu ineens heel erg hoog. Dit wordt onze eerste échte kans op een kindje.
De embryo is niet gezond
We bereiden ons voor de op de punctie, ondanks dat we niet weten wat we kunnen verwachten. Omdat het om maar één eicel gaat krijg ik geen verdoving. Iedereen is heel aardig en begeleid ons goed. De punctie doet even flink pijn, maar is ook zo klaar. We mogen meteen weer naar huis en de rest van de dag even bijkomen. Het lange wachten begint. Twee dagen laten worden we gebeld door de arts. De toon in haar stem is niet positief: “Er zijn meerdere celkernen gevonden in de ontstane embryo. Dit betekent dat de embryo niet gezond is en niet teruggeplaatst kan worden”. Slecht nieuws. Bam, zo is ronde 1 ineens voorbij. We zijn heel verdrietig en proberen te begrijpen wat er gebeurd is. De arts verzekert ons dat dit domme pech is en niemand hier wat aan kan doen. We mogen meteen door met de volgende ronde.
De tweede ronde
Voor ik het weet zit ik weer in de echostoel. De artsen begrijpen dat we teleurgesteld zijn, maar verzekeren ons keer op keer dat er nog meer dan genoeg kansen zijn. We zijn nog maar net begonnen. Ronde twee verloopt weer voorspoedig. De echo’s, het prikken en daar is de punctie weer. Twee dagen later worden we gebeld, maar dan door het lab. Dit betekent een terugplaatsing! We rijden naar Groningen en daar is onze allereerste embryo. We mogen meekijken met het lab en tellen de celletjes. Nu al smoorverliefd kijken we mee met de terugplaatsing. Dit is het dan, nu ben ik zwanger tot het tegendeel bewezen in. Helaas weten we na een week al dat het niet gelukt is. Maar ook nu houden we de moed er in en beginnen we aan ronde drie.
De derde ronde
De routine doorlopen we weer, maar tijdens de punctie loopt het allemaal anders. Er blijkt een lege follikel aangeprikt en dus geen eicel te zijn gevonden. Niet iedere follikel is gevuld en dat is aan de buitenkant helaas niet te zien. Ondanks dat we zes van deze behandelingen mogen doen, gaan we er voor mijn gevoel nu wel heel hard doorheen.
Ronde vier
In ronde vier gaat alles eindelijk goed. De terugplaatsing gaat ook goed en ik durf te geloven dat er een baby gaat komen. Ik doe alles volgens het boekje: veel rusten, bewegen, gezond eten en er is geen bloedverlies. Ik doe na twee weken een zwangerschapstest, maar helaas blijft deze wit. Alle spanning en emotie komt er uit. “Waarom wil het nou niet lukken? Doen we hier wel goed aan? Wat moeten we nu doen?”, denk ik wanhopig. We gaan het gesprek met de arts aan. We besluiten deze behandeling toch af te maken en ik neem even vrij van mijn werk om bij te komen. We hebben nog twee rondes te gaan, dus die maken we af, ook al zegt mijn gevoel dat we de grote behandeling nodig hebben.
Ronde 5 en 6
Ronde 5 en 6 gaan voorspoedig, maar leveren nog steeds niet die gewenste twee streepjes op. Het vraagt veel van ons mentaal. De wereld om ons heen staat natuurlijk niet stil, maar gaat “gewoon” door. Met dit op de achtergrond is het soms bijna niet te doen. We vertrekken voor een grote vakantie naar de andere kant van de wereld. Bijkomen en uitrusten met z’n twee. We hadden hier zo graag met een baby of met een bolle buik willen zitten, maar deze tijd met z’n twee is heel belangrijk. Een traject vraagt heel erg veel van een koppel. Gelukkig maakt het ons alleen maar sterker.
FOCKELIEN
