HIER kan je het vorige deel lezen. Mijn eerste dienst was hiermee echter niet afgelopen.
Ik rijd naar Bregje. Zij is zwanger van haar derde kindje en is inmiddels 10 dagen over tijd. Voor de komende ochtend staat haar inleiding gepland. Maar ze belt om 1.00 uur in de nacht dat haar vliezen zijn gebroken. Om 2.00 uur sta ik bij haar voor de deur om de conditie van haar en de baby te controleren. Het ziet er allemaal goed en normaal uit. Ze verliest helder vruchtwater en de harttonen van de baby klinken krachtig en mooi. We spreken af dat we om 6.30 uur contact hebben voor overleg over de geplande inleiding.
1200 milliliter bloed verloren
Net voordat ik wil vertrekken om 2.25 uur, gaat mijn telefoon. “Hoi met Alex, de partner van Claudia. Volgens mij is het begonnen. Claudia heeft nu een uur lang weeën om de 4 tot 5 minuten.” Dat klinkt serieus! We spreken af dat ik meteen langskom. 20 minuten later sta ik bij hun binnen. Claudia is zwanger van haar derde kindje. Ze heeft een medische indicatie om in het ziekenhuis te bevallen, omdat ze bij haar vorige bevalling veel bloed (1200 ml) heeft verloren. We noemen dit een fluxus. Wanneer je dit bij een vorige bevalling hebt gehad, heb je een verhoogde kans om opnieuw veel bloed te verliezen.
Het ziekenhuis gaan we niet redden
Na mijn observatie van Claudia, is het mij wel duidelijk dat de bevalling serieus begonnen is. Ze heeft hevige weeën en moet haar best doen om ze op te vangen. In overleg met Claudia besluiten we een inwendig onderzoek te doen om zo te kunnen bepalen of we kunnen vertrekken naar het ziekenhuis. Om 3.05 uur voel ik dat ze al ruim 6 centimeter ontsluiting heeft. Gezien de kracht van de weeën en haar voorspoedige vorige bevallingen, lijkt het me niet verstandig om nog naar het ziekenhuis te gaan. “De kans is groot dat we dan onderweg in de berm belanden”, zeg ik. Zij zegt: “Ik wil ook echt niet meer in de auto op deze manier!”. Om haar wat rust en ruimte te geven stel ik voor dat ze even gaat douchen. Het warme water zorgt vaak voor ontspanning.
Ik leg de rode etui klaar
Ondertussen zet ik alles klaar voor een thuisbevalling en bereid ik me in mijn hoofd voor op een eventuele fluxus. In mijn spoedtas zitten verschillende etuis met benodigdheden voor spoedsituaties. Ik pak de rode etui. Hierin zitten materialen om een infuus te kunnen prikken. Ook leg ik oxytocine klaar. Dit geven we na de geboorte en zorgt ervoor dat de baarmoeder nog goed blijft samentrekken, zodat de placenta ook vlot geboren wordt en het bloedverlies beperkt blijft. Om 4.05 uur, een uur na mijn vorige inwendig onderzoek, voel ik op verzoek van Claudia opnieuw. Het vordert niet zo snel als ik had gedacht. Het gaat nog steeds vlot genoeg. Ze heeft ruim 8 centimeter en krijgt wat drukgevoel. Achteraf hadden we misschien nog naar het ziekenhuis gekund, maar ja, achteraf is alles makkelijker natuurlijk. De vliezen zijn slap en drukken niet goed aan op de ontsluitingsopening. In overleg met Claudia besluit ik de vliezen te breken in de hoop dat het laatste stukje vlot gaat. Na een dik half uur krijgt ze persdrang. Na 10 minuten persen wordt er een zoon Timo geboren.
De weeën van Bregje zakken af
Om 6.30 uur heb ik nog niks gehoord van Bregje. Ze heeft van 3.00 tot 5.30 uur regelmatige krampen gehad die om de 10 minuten terugkwamen, maar het is nu helaas weer afgezakt. Op verzoek van Bregje overleg ik even met het ziekenhuis: we wachten tot 13.00 uur af. Ik geef haar nog wat advies. We bespreken dat ze de andere twee kinderen vast onderbrengt bij de oppas. De ervaring leert namelijk dat wanneer er andere kinderen thuis zijn, een bevalling niet altijd goed doorzet. In het hoofd is de moeder dan bezig met: ‘Ze mogen niet zien dat ik pijn heb’. Er is dan te veel adrenaline in het lichaam, en dit houdt het natuurlijke proces van de bevalling tegen. Verder is warmte erg belangrijk. Een warme douche kan ervoor zorgen dat de vrouw ontspant en dat daardoor de weeën goed doorzetten.
Bregje puft de weeën weg
De tips lijken te hebben geholpen, want om 9.05 uur belt Bregje me weer. “Oefffff”, hoor ik. Ze vertelt dat de weeën om de 5 minuten komen en dat ze veel pijn in haar onderrug ervaart. Ik ga naar haar toe. Precies als ik er ben, zakken de weeën opnieuw af. In het ruime half uur dat ik bij haar thuis ben, heeft ze maar één wee. We spreken af dat ik haar nog wat tijd geef en om 12.00 uur weer bij haar thuis ben. Als ik er dan ben, zie ik wat ik graag wil zien: Regelmatige weeën en een puffende Bregje. “Fffff, fffff, ffff, oeeee, zo voelde het inderdaad”, kreunt Bregje. “Het begint ook al wat te drukken”, zegt ze. Ik doe opnieuw alle controles. De baby maakt het goed en Bregje doet het fantastisch. In overleg met Bregje doe ik voor het eerst een inwendig onderzoek: ruim 6 centimeter ontsluiting. Bregje gaat opnieuw onder de douche. Ik zet de spullen vast klaar en bel de kraamzorg voor assistentie.
De schoudertjes zitten vast
Om 14.20 uur doe ik opnieuw een inwendig onderzoek op verzoek van Bregje. Ze heeft het zwaar en wil graag weten of het einde in zicht komt. Ik voel 8 centimeter ontsluiting, dus ze gaat prima vooruit. Een dik half uur later heeft ze flinke persdrang. Ik laat Bregje haar eigen lichaam volgen en op gevoel mee persen. Na een dik kwartier persen wordt om 15.15 uur Teun geboren. Hij heeft de navelstreng strak om zijn nek en ik kan de navelstreng er niet afhalen, waardoor ik besluit om de navelstreng al door te knippen wanneer alleen het hoofd nog maar is geboren. Vervolgens moet Bregje echt nog flink werken om de schouders van Teun geboren te laten worden. Er is sprake van een moeizame schouderontwikkeling. Ik moet Bregje coachen en Teun helpen om eruit te komen. Maar dan is hij er snel. Hij is wat aangeslagen doordat hij niet gemakkelijk ter wereld kwam, dus ik moet hem even flink prikkelen, stevig afdrogen en onder de voeten ‘kietelen’, maar dan trekt hij gauw bij en kleurt heel mooi roze. De placenta volgt vlot en gemakkelijk. Bregje heeft weinig schade. Ik doe een lichamelijk onderzoek bij Teun en hij wordt gewogen: 4200 gram. Ik vertrek rond 17.00 uur naar huis.
Intens moe, maar hartstikke voldaan kom ik thuis. Drie prachtige thuisbevallingen in mijn eerste 24-uurs dienst. Een mooi begin van mijn verloskundige carrière.
VERLOSKUNDIGE LIDA
