Mijn vorige zwangerschappen
Het was mijn derde zwangerschap. Mijn eerste zwangerschap in 2011 was goed verlopen. Tegen het einde van die zwangerschap kreeg ik echter een hoge bloeddruk. De laatste weken moest ik regelmatig op controle, maar mijn bloed- en urineuitslagen bleven goed. Bij 39,5 week stelde de gynaecoloog voor om een inleiding te plannen om eventuele klachten te voorkomen. Een dag voor de geplande inleiding is mijn dochter geboren. Bij mijn tweede zwangerschap in 2014 kreeg ik met 36 weken hoofdpijn, visusklachten en zag ik sterretjes. Tijdens een extra controle was mijn bloeddruk te hoog. Ik ben toen doorgestuurd naar het ziekenhuis voor meer extra controles en bij 37 weken bleek ik eiwitten in mijn urine te hebben. Diezelfde dag ben ik ingeleid en een paar uur later bevallen van een zoon. Na een paar dagen waren de visusklachten weg. Bij beide zwangerschappen is er nacontrole geweest bij de verloskundige. Over pre eclampsie of de eventuele gevolgen hiervan tijdens een nieuwe zwangerschap is nooit gesproken.
Ik was 10 weken zwanger (2017) toen ik mijn eerste controle had bij de verloskundige. Ik gaf aan dat ik bij mijn vorige zwangerschap pre-eclampsie had gehad en me hier zorgen over maakte. De verloskundige stelde me gerust. “Als je eenmaal pre-eclampsie hebt doorgemaakt, krijg je dit niet nogmaals. Je lichaam zal zich nu beter aanpassen”, werd er gezegd.
Een wisselende bloeddruk
Tot de 20-wekenecho lukte het me niet goed om mijn zorgen los te laten. Bij de 20-wekenecho kreeg ik te horen dat alles goed was en lukte het me om meer te genieten. Nu kon er niets meer mis gaan. Het kindje was gezond en ik was al twee keer bevallen, dus daar zag ik niet zo tegenop.
Bij de 24 weken was mijn bloeddruk ineens een stuk hoger dan mijn beginnende bloeddruk. Hij lag nog net binnen de grenzen. Er hoefde volgens de verloskundige niets mee gedaan te worden. Ik was er niet gerust op. Na een paar dagen heb ik de verloskundige gebeld, omdat ik hoofdpijnklachten had en af en toe sterretjes zag. Het advies was paracetamol nemen en goed drinken. De sterretjes hoorden bij de zwangerschap. Het was nog te vroeg voor pre-eclampsia. Ik hoefde me nergens druk om te maken. Ook toen werd ik afgescheept met een advies waar ik het eigenlijk niet mee eens was. Ik werkte zelf in het ziekenhuis, dus daar begon ik mijn bloeddruk ook regelmatig te meten. Af en toe was mijn bloeddruk iets te hoog, maar later weer binnen de normaalwaarden. Ik probeerde mijn zorgen los te laten en veel rust te nemen. De weken erop schommelde mijn bloeddruk een beetje en de hoofdpijnklachten bleven. Ik had me voorgenomen om de volgende controle een urinetest te vragen. De verloskundige vond het niet nodig, maar ik wilde gewoon bevestigd zien dat de uitslag negatief was. Die volgende controle is er nooit meer geweest.
Ineens had ik geen eetlust meer
Ondertussen was ik 34 weken zwanger en voelde ik me nog steeds redelijk goed. Het was vrijdag en ik had een fijne dag erop zitten. Op vrijdag gingen we vaak vis eten in het winkelcentrum. Maar ik had geen zin. Iets hield me tegen. Ik wist niet goed wat het was, maar ik wilde de deur niet uit. Mijn man besloot om boodschappen te gaan doen. Om 6 uur zaten we aan tafel om te gaan eten en na een paar happen merkte ik dat ik geen eetlust had. Het smaakte niet en ik kreeg een raar gevoel in mijn buik. Ik heb nog even aan tafel gezeten, totdat ik een heftige pijn in mijn buik kreeg. De pijn was niet meer te doen en ik besloot om even in bed te gaan liggen. “Even wat rust, dan zal de pijn wel weer afzakken”, dacht ik. Mijn hele buik was hard. Het voelde niet aan als weeën. Ik had een half uur op bed gelegen, toen de kinderen naar boven kwamen om in bad te gaan.
Ik bloedde plotseling flink
Als ik doodstil op mijn zij bleef liggen, was het iets uit te houden. In die 20 minuten dat de kinderen in de badkamer waren, begon ik me ineens meer zorgen te maken. “Waarom zakt die buikpijn niet? Ik zal als de kinderen klaar zijn gaan douchen. Warmte ontspant misschien wat meer dan in bed liggen”, dacht ik. Maar ik had ook al besloten dat ik de verloskundige zou gaan bellen als de pijn niet minder werd na het douchen. Dan zou ik namelijk een uur buikpijn hebben. De kinderen sprongen in pyjama op mijn bed en ik probeerde overeind te komen. Toen ik rechtop op de bedrand zat, voelde ik mijn onderbroek nat worden en de druk in mijn buik verminderen. Mijn zorgen namen meteen af. “Ik ga bevallen. Mijn vliezen zijn net gebroken. Dit verklaart mijn pijnklachten”, schoot er door mijn hoofd. Ik had nooit eerder ontsluitingsweeën gehad, alleen maar persweeën. Ik wilde opstaan om mijn telefoon te pakken om de verloskundige te bellen, maar toen riep mijn dochter: “Mama er zit allemaal bloed op bed bij je billen!” Op dat moment maakte ik me er niet druk om en dacht ik dat het erbij hoorde.
“Ons kindje is dood”, schoot er door mijn hoofd
Ik belde de verloskundige en zei dat ik buikpijnklachten en bloedverlies had. Ze zou er met 10 minuten zijn. In die tijd belde ik mijn ouders of ze hierheen wilden komen voor de kinderen. Ze waren helaas niet thuis. Voordat ik iets anders kon regelen, was de verloskundige er al. Ik merkte nog steeds dat ik redelijk rustig was, maar dat veranderde toen ik het gespannen en bezorgde gezicht van de verloskundige zag. Ze zei niet veel en haalde meteen haar doppler uit haar tas. Ik was al weer op mijn zij gaan liggen in bed en merkte dat de druk in mijn buik en de pijn weer toenam. De doppler kwam op mijn buik, maar ze kreeg de hartslag niet gevonden. Ik moest op mijn rug gaan liggen. Ik gaf nog aan dat dat niet ging door de pijn, maar daar had ze geen boodschap aan. Alles ging op dat moment erg snel. De pijn was ondraaglijk en voordat ik zelf ingelicht was, had ze het ziekenhuis al aan de lijn en moesten we daar heen. Ik weet nog dat ik vroeg wat ik mee moest nemen, want ik had mijn tas nog niet klaar staan. “Niets”, zei ze, “je moet meteen mee komen”. We wonen bijna naast het ziekenhuis dus we mochten met eigen vervoer. Ik liep de trap af en ineens besefte ik wat er net was gebeurd. “Ons kindje is dood”, schoot er door mijn hoofd. “Als de verloskundige hier geen hartslag kan vinden, kunnen ze dat in het ziekenhuis ook niet.” Ineens was alle hoop op een goede afloop weg. Mijn euforie van de start van de bevalling was ook verdwenen. Mijn man had ondertussen de buurvrouw geroepen om de kinderen op te vangen. In de auto belde ik mijn moeder om te zeggen dat ze de kinderen daar op kon halen. Voordat we samen een woord hadden gesproken, waren we bij het ziekenhuis.
De gynaecoloog liet ons een stil echoscherm zien
Via de ambulance ingang kwamen we het ziekenhuis binnen. Ik liep langs de afdeling waar ik werkte. Gelukkig bleef de deur dicht en zag niemand mij het ziekenhuis inkomen. Ik werd in een rolstoel gezet en we reden naar de verloskamers. Daar stond een assistent gynaecoloog en een verpleegkundige op mij te wachten. Er werd meteen een echo gemaakt. Het bleef stil tijdens deze echo. Hij zei: “Ik ga de gynaecoloog erbij halen”. De gynaecoloog kwam binnen en maakte opnieuw een echo. Ik vroeg me af waarom dit niet meteen door de gynaecoloog werd gedaan, als een assistent er toch niets over mocht zeggen. De gynaecoloog draaide het scherm van de echo naar ons toe. Hij wees aan wat hij op het scherm zag. Uiteindelijk liet hij het hartje zien en vertelde ons dat het niet meer klopte. Het beeld stond stil, net als onze wereld op dat moment. Er kwam op dat moment zoveel op ons af, dat is niet te beschrijven. Er werd verteld dat mijn placenta was losgelaten en dat de baby hierdoor zuurstoftekort heeft gehad en is overleden. Dit verklaarde mijn buikklachten en bloedverlies.
Mijn buik was plankhard
Opeens was ik niet de verpleegkundige aan bed, maar een patient in bed. En waar ik normaal de controle heb over de situatie, verloor ik die nu compleet. De buikpijn overheerste enorm. De pijn was vreselijk. Mijn buik was plankhard en enorm gespannen. Ik voelde dat het bloed bleef stromen. Ondanks dat ik patient was, dacht ik wel na over wat er moest gebeuren. Ik had een infuus en goede pijnstilling nodig. Ik wilde geen tabletten paracetamol, maar iets wat echt hielp. Ik was misselijk door de druk op mijn maag. “Zij heeft een acute buik”, zouden ze op de afdeling zeggen. Ik moest met spoed geopereerd worden om de bloeding te stoppen. Maar niets van dit alles. De gyneacoloog vertelde dat het beter was om op een natuurlijke wijze te bevallen. Ik kon hun keuze niet begrijpen.
Ik wilde absoluut niet bevallen
“Als straks jouw bloeduitslagen bekend zijn, mag je een ruggenprik”, zei de arts. “Als ik nu geopereerd word, ben ik van de pijn en de bloeding af en hoef ik niet te bevallen”, dacht ik. Ik zag enorm op tegen de bevalling. Ik had geen idee wat me te wachten stond. “Hoe ziet een dode baby eruit?”, flitste er door mijn hoofd. Straks schrok ik van mijn eigen kind of vond ik mijn baby eng. Ik wilde helemaal niet bevallen. “Laat me met rust”, wilde ik gillen.
Een placentaloslating
In het begin van de nacht kwamen de artsen er achter dat de placentaloslating een complicatie was van de pre-eclampsie. Mijn bloed en urineuitslagen kwamen binnen en lieten zien dat ik pre-eclampsie had. Daarnaast had ik een laag HB en weinig stollingsstoffen over. Hierdoor was het niet mogelijk om pijnstilling te geven via een ruggenprik. Ik heb verschillende soorten medicatie en zakken bloed toegediend gekregen. Het spoed interventieteam van de intensive care is bij me geweest. Nog meer artsen en verpleegkundigen aan mijn bed. Ik heb dit niet bewust mee gekregen. Ik vind het nog steeds lastig dat ik dit heftige stuk niet heb meegemaakt. Voor mijn man was deze nacht een hel. Hij had in het begin van de avond te horen gekregen dat zijn dochter was overleden. Hij dacht dat hij mij ook kwijt kon raken.
Als ze even had gehuild, was alles perfect geweest
Ik merkte dat ik in de ochtend weer wat helderder werd. Mijn buikpijn begon te veranderen van een constante pijn, naar een pijn die in aanvallen kwam. Om half 8 braken mijn vliezen spontaan. Ik vond het heel spannend. Ik was heel bang dat ik zou schrikken van mijn dochter en dat ze er akelig of eng uit zou zien. De verpleegkundigen van de verloskamers hebben me hier heel goed in begeleid. Ze namen alle tijd. Ik mocht het tempo van mijn bevalling zelf bepalen. Als ik wilde mee persen op een wee was het goed, maar wilde ik het niet, dan was dat ook prima. Maria is binnen twee uur na de gebroken vliezen geboren, in alle rust en stilte. De verpleegkundige had haar vast en beschreef aan mij wat ze zag en dat ze prachtig was. Snel daarna werd ze bij mij op mijn borst gelegd. In de nacht had ik visusklachten gekregen. Ik zag met een oog een grote zwarte vlek. Het was lastig om haar goed te kunnen zien, maar ze was inderdaad prachtig. Wat onwerkelijk. Het was alsof ze sliep. Als ze even had gehuild, was alles perfect geweest. Dan was ik deze horrornacht vergeten en gingen we gelukkig naar huis. Maar ze huilde niet…
Mijn bloeddruk steeg weer
Na mijn bevalling steeg mijn bloeddruk verder door en kreeg ik medicatie om mijn bloeddruk te verlagen en magnesium om insulten te voorkomen. Hierna volgden nog twee zakken bloed. Van de magnesium werd ik erg warrig, waardoor ik veel van wat er die dag is gebeurd, niet heb meegekregen. Mijn oudste dochter heeft meegeholpen om Maria aan te kleden en hand- en voetafdrukjes te maken. Ik weet dat er een fotograaf van Stichting Make a Memory is geweest, maar ik kan me hier weinig van herinneren. Net zoals de mensen die langs zijn geweest om Maria te ontmoeten. De dagen erna stonden in het teken van mensen bellen, bezoek regelen en afscheid nemen. Ik voelde me verdoofd. Er ging veel langs me heen. We hadden geen idee waar we moesten beginnen om het afscheid te regelen. Muziek, tekst, kleding, we hadden geen idee.
Maria mocht mee naar huis
Na vier dagen ging het lichamelijk redelijk en mocht ik naar huis. De koeling voor Maria thuis kon pas een dag later geregeld worden. Ik wilde weg uit het ziekenhuis. Mijn vader zocht grote koelplaten, zodat we Maria mee konden nemen. In de avond mochten we naar huis. Ik zat in een rolstoel. Op mijn schoot lag de koelplaat en daarop lag Maria. We mochten niet via de hoofdingang naar buiten, dus gingen we via de ambulancehal. Ik kwam weer langs mijn afdeling. Ik stond buiten en besefte dat het ziekenhuis nooit meer de onbezorgde en fijne werkplek zal zijn.
Een week later, precies om 9.24, het tijdstip waarop Maria was geboren, startte de muziek van haar afscheid. Het was een mooi afscheid. De afscheidsfotograaf maakte foto’s. Aan het einde lieten we ballonnen op. De kraamzorg had in de tussentijd haar bedje van onze slaapkamer, terug op Maria’s eigen kamertje gezet en alle spullen opgeruimd. Onze slaapkamer was leeg en stil. Waar ik eerst niet kon slapen van het lawaai van de koeling, kon ik nu niet slapen van de stilte.
De verdere gevolgen
Ik heb diverse controles gehad in het ziekenhuis. Bij de laatste controle door een andere gynaecoloog werd mij verteld dat pre-eclampsie gevolgen heeft op je hart- en vaatsysteem voor later. Het was verstandig om jaarlijks bij de huisarts langs te gaan voor bloeddrukcontrole en bloedprikken. Een volgende zwangerschap krijgt automatisch een medisch vervolg. Ik ga dan niet naar de verloskundige. “Waarom is mij dit na mijn tweede zwangerschap niet verteld?”, vroeg ik me af. Ik besloot om naar het UMC te gaan voor een preconceptionele vasculaire screening. Hier gaan ze op zoek naar onopgemerkte risico’s van de bloedsomloop, het hart en vaten, stollingsfactoren, het afweersysteem, nierfunctie en stofwisselingsproblemen. Ik wilde graag antwoorden op vragen. “Waarom faalt mijn lichaam steeds bij zwangerschappen en wat is de onderliggende oorzaak?” De gynaecoloog daar vertelde dat als de klachten van mijn tweede zwangerschap serieuzer waren genomen, en ik de juiste medicatie had gekregen, dit misschien een andere afloop had gehad…
JANE DOE
Wat ontzettend heftig moet dit zijn geweest 🙁 ik heb dit met tranen in mijn ogen zitten lezen..