Paradox – een ogenschijnlijk tegenstrijdige situatie, die lijkt in te gaan tegen ons gevoel voor logica, onze verwachting of onze intuïtie. Bron: Wikipedia.
Momenteel doe ik er denk ik alles aan om de beste versie van mijzelf te worden. Dit ben ik namelijk lang niet geweest. Ongeveer twee jaar geleden, tijdens mijn laatste zwangerschap, werd er een zwangerschapsdepressie gediagnosticeerd. Ik was aan de ene kant blij dat ik echt ziek was en dat het dus niet aan mij lag, maar aan de andere kant is een depressie natuurlijk niet niks! Ik wist dat ik een lange weg te gaan had. Dat deze echter ongeveer de lengte had van de Chinese muur in plaats van de Waalbrug, wist ik toen nog niet. Het feit dat ik het heb over twee jaar geleden (of eigenlijk vijf) en nu nog steeds aan mijzelf werk, zegt misschien al voldoende, het bleek een lange weg.
Na de bevalling, die werd ingeleid omdat ik er gewoon totaal doorheen zat, startte ik met cognitieve gedragstherapie. In drie maanden werd mij geleerd om denkpatronen te herkennen en te doorbreken. Ook startten we met medicatie tegen de depressie. Dit leek goed te gaan en ik ging weer aan het werk, medicatie is natuurlijk een lapmiddel en pakt de oorzaak niet aan. Eén jaar geleden ging het weer helemaal mis. En sindsdien ben ik thuis met het besef dat ik grondig te werk moet gaan om er echt goed bovenop te komen. Want tot nu toe was herstel en beter worden iedere keer schijn. Ik kreeg de diagnose ernstige gecombineerde ADHD, waarschijnlijk ook een oorzaak voor depressies. Ik ben dus 32 en loop hier al een tijdje mee rond. De psychiater zei me dat deze vorm in combinatie met de bedrust die ik moest houden tijdens de zwangerschap het recept was voor een depressie. Het runnen van een huishouden met deze vorm was volgens haar ook bijna niet te doen zonder hulp. Is de ADHD onder controle te krijgen, dan komt het uiteindelijk wel weer goed. Het wachten is nu op de juiste hulp om handvatten te krijgen om alles makkelijker te maken waardoor de frustratie minder wordt en daarmee mijn zelfbeeld en depressies ook beter worden.
Helaas werkt de (geestelijke)gezondheidszorg in Nederland nou niet echt mee waardoor mijn behandeling en daarmee dus ook het herstel niet opschieten. En dat is frustrerend kan ik je vertellen. Er zijn momenten dat ik denk dat ik wel aan de beterende hand ben en ik alles weer aan kan. En er zijn momenten waarbij alles mij te veel is. En alles is dan echt alles, de meest basale dingen die een moeder gedurende de dag moet doen, voelen als een uitdaging die niet haalbaar is. Hoe zorg je voor je kinderen als opstaan en douchen al teveel gevraagd is? Je doet het omdat het moet en je die verantwoordelijkheid hebt. En daarmee is alles gezegd.
De weg van herstel, in mijn geval, is er een met pieken en dalen. Dit maakt dat ik de ene dag hoopvol ben en de andere dag totaal geen vertrouwen heb in een Loukie die helemaal weer de oude is, of normaal of wat dan ook. Die momenten zijn intens en zwaar en lijken uitzichtloos. Ik denk dat dat de grootste strop is, het uitzichtloze gevoel. Je hebt zoveel, de kinderen zitten vol liefde, je bent gelukkig getrouwd en hebt veel liefdevolle familie en vrienden om je heen, maar het is of voelt niet als genoeg. Het lijkt niet genoeg. De weg naar herstel maakt dat je vooruit kijkt. Je bent gefocust op het punt dat moet komen en eenmaal daar is alles dan weer goed, dat hoop je in ieder geval. Door die focus, leef je in het ‘alsdan’, in de toekomst en het vooruitzicht. Het besef van hier en nu mist, waardoor je niet stil staat bij alles wat er wél is en wat zo waardevol is. Dat er zoveel mensen en dingen zijn waardoor het geluk binnen handbereik is als je er maar bij stil staat. Uitkijken naar de toekomst en herstel maakt dat je niet meer zo makkelijk in het nu leeft. En dat maakt weer dat je je vreselijk ellendig voelt, omdat je je niet realiseert wat je hebt. Aangezien ik nu al twee jaar in dit proces zit, voelt het alsof ik al twee jaar niet liefheb. Dat ik al twee jaar niet geniet, omdat ik zo uitkijk naar beter zijn.
Ik maak mij zorgen of ik de kinderen niet verpest met mijn depressie. Ik maak me zorgen of ik niet te ziek was, hoe herinneren ze mij als ze groot zijn. Heb ik het wel goed gedaan? Heb ik wel genoten, hebben we wel mooie herinneringen samen? Heb ík wel mooie herinneringen van de afgelopen 5 á 6 jaar? Met twee kindjes is ons gezin compleet, dus ik kan het ook niet overdoen. En dat wil ik ook niet, want dat is niet eerlijk. Het schuldgevoel is in ieder geval groot en knaagt. Het vooruitzicht van rust en een normaal leven lijkt de ene dag meer haalbaar dan de andere dag. Mijn therapie start pas in januari. Tot die tijd doe ik het maar met het besef dat ik meer moet leven in het nu, niet geforceerd hoef te doen en gewoon mijzelf mag zijn. Dat mijn zorgen overdreven zijn en ik het juiste doe, omdat ik probeer beter te worden en aan mijzelf werk. Dat neemt niet weg dat het gewoon kut is dat deze depressies mij hebben weten te vinden, hoe was het geweest zonder? Maar net zoals vooruitkijken heeft terugkijken, of kijken naar een parallel universum geen zin. Leven in de waan dat er een punt komt dat alles wonderbaarlijk weer goed is, is funest voor herstel. En te veel bezig zijn met beter worden daarmee ook. Dankbaar zijn voor wat er wel is in de diepste dalen is juist wel behulpzaam maar bijna onmogelijk.
Dat is toch behoorlijk paradoxaal?
Liefs,
LOUKIE
