Ellen schrijft een vaste reeks voor Kids en Kurken. Lees hieronder haar vorige delen.
Deel 1: “Ik zie iets wat er niet hoort te zitten”, zegt de verloskundige terwijl ze een echo maakt
Deel 2: De uitslag van de vruchtwaterpunctie
Deel 3: Ik had met 33 weken een ongerust gevoel en wilde een extra CTG
Deel 4: Tijdens de CTG bleek de hartslag van mijn zoon vlak
Deel 7: “We willen Sylvan vandaag laten gaan”, gaf ik huilend aan
Deel 8: Hoe mijn baby Sylvan overleed
Negen weken zijn we verder inmiddels. Negen weken van verdriet, pijn, angst, onzekerheid, onrust, boosheid en zo zijn er nog heel wat emoties voorbij gekomen. Maar ook de emotie liefde is er en zal er altijd blijven. Liefde voor Sylvan, liefde voor Mylan, liefde voor Mark, liefde voor mijn familie, liefde voor mijn vrienden en liefde voor de personen die voor ons de afgelopen weken veel betekend hebben. Liefde is iets wat iedereen nodig heeft. Zonder liefde kun je niet gelukkig leven. In een moeilijke tijd, zoals deze, heb je enorm veel liefde nodig om te kunnen overleven.
Wat een enorm geregel
Na Sylvan zijn overlijden, op vrijdag 7 februari, moest er natuurlijk enorm veel geregeld worden voor zijn begrafenis. Nu hoor je altijd van mensen om je heen, die te maken hebben gehad met het overlijden van een dierbare, dat je wordt geleefd in zo’n week. Nou dat cliché is 100% waar, want wat komt er in zo’n week ontzettend veel op je af zeg! In plaats van dat ik thuis zit in mijn kraamweek met mijn pasgeboren baby, die je normaal in je armen had gehad en trots had getoond aan alle kraamvisite terwijl je verwend werd door de kraamhulp, ligt mijn baby nu in het mortuarium terwijl ik druk bezig ben met het regelen van een zo mooi mogelijk afscheid, terwijl de kraamhulp dan maar ons huis schoonmaakt om ons gezin zoveel mogelijk te ontlasten. Totaal niet zoals ik het voor ogen had toen ik zwanger was. Hele dagen waren wij druk om van alles te regelen. Ik wist niet dat er zo ontzettend veel bij kwam kijken. Maar Mark en ik zijn ook van die types die dan alles tot in de puntjes perfect geregeld willen hebben en het moet echt zo gaan als wij willen. Dat zorgt er ook voor dat je soms extra veel werk hebt. Maar we konden dit maar één keer doen, dus wilden we ervoor zorgen dat we er met een “goed” gevoel aan terug zouden kunnen denken.
Ik barstte in huilen uit
Zaterdag 8 februari, de eerste dag dat we thuis waren na die afschuwelijke dag. Ik was al vroeg wakker, nadat ik een hele onrustige nacht had gehad. Ik lag niet lekker en ging direct naar beneden. Ik ben als een zombie op de bank gedoken en zette mijn telefoon van de vliegtuigstand. Ik zag dat ik wat berichten had ontvangen van de fotografe. Ik opende de bestanden en barstte in huilen uit. Het waren zulke prachtige foto’s, maar ineens kwam het besef weer keihard binnen dat Sylvan er echt niet meer was. Ik huilde zo ontzettend hard dat Mark er wakker van was geworden en naar beneden kwam. Hij kwam naast mij zitten en sloeg zijn armen om mij heen. Die knuffel had ik op dat moment zo hard nodig, omdat mijn hart zo hard huilde van verdriet. Ik liet Mark de foto’s zien en hij huilde met mij mee. Niet lang daarna hoorden we dat Mylan ook wakker was geworden en al naar beneden kwam. En omdat ik nog heel hard aan het huilen was zei Mark tegen mij: ‘Wat zeggen we zo tegen Mylan als hij jou zo ziet?’ Ik gaf aan dat ik mijn gevoel volgde en maar gewoon eerlijk zou zijn tegen hem. Ik wilde mijn verdriet niet verstoppen voor hem, omdat ik het belangrijk vind dat hij leert dat verdriet er mag zijn. Vaak vinden we het heel erg moeilijk om eerlijk te zijn over ons verdriet. We verbergen het voor anderen en doen net alsof er niks aan de hand is. In de afgelopen jaren heb ik geleerd dat ik dat niet meer doe. Ik laat mijn emoties ook gewoon gaan bij familie, vrienden of soms zelfs bij mensen die verder van mij afstaan als ze vragen hoe het met mij gaat. Ik heb de afgelopen weken ervaren dat het overgrote deel van de mensen liever niks tegen me zegt, omdat ze bang zijn dat ik aan Sylvan moet denken en er dus verdrietig van word. Nou ik kan je vertellen dat het mij zoveel meer pijn en verdriet doet als er niet naar wordt gevraagd! Dat mensen me er liever niet aan laten denken, terwijl ik het er juist graag over wil hebben. Ik snap dat het lastig is en dat je vaak niet weet wat je moet vragen. Maar echt uit de grond van mijn hart: ik wil er juist over praten. Sylvan is gewoon een kind van ons die erbij hoort en niet vergeten mag worden. Ook al is hij er in het echt niet meer bij. In mijn hart is hij er voor altijd. Misschien niet een kind waarvoor ik nu voor kan zorgen, maar wel een kind die ik voor altijd met mij mee draag in gedachten. En ik heb hem wel 8 maanden bij mij gedragen, gezien en gevoeld. Acht maanden waarin we ons verheugd hebben op ons tweede kindje, acht maanden waarin we ons voorbereid hebben op weer een baby’tje in huis, acht maanden waarin we Mylan hebben voorbereid op dat hij grote broer zou worden, acht maanden vol liefde.
Praat met me over Sylvan!
Dus de vraag: ‘Hoe gaat het met je?’ mag je zeker wel stellen, als je het maar oprecht meent. Je moet die vraag niet puur uit beleefdheid stellen. Nog beter en wat meer gericht op het moment is de vraag: ‘Hoe gaat het nú met je?’. ‘Hoe gaat het met je?’ is zo breed eigenlijk. Want de ene dag gaat natuurlijk beter dan de andere dag. Dus die vraag beantwoord ik dan ook bijna standaard met “Ja met ups en downs he, de ene dag beter dan de andere’. ‘Ik weet niet wat ik moet zeggen?’ vind ik altijd nog beter dan helemaal niks zeggen. Omdat je dan gewoon eerlijk bent over je onmacht en in ieder geval laat blijken dat je wel iets zou willen zeggen, maar er niet de juiste woorden voor hebt. Maar denk in ieder geval niet ik begin er maar niet over, want dan herinner ik haar aan Sylvan. Je hoeft mij er niet aan te herinneren dat ik Sylvan verloren ben, want dat verdriet draag ik voor altijd bij me! Als ik er niet over zou willen praten, dan geef ik het op dat moment wel aan. Meestal ben ik dankbaar dat jij erover begint omdat ik, omgekeerd, jou er eigenlijk niet mee lastig wil vallen.
Het gedichtje raakte me
Mylan was het weekend even bij Mark zijn zus, zodat wij alles rustig konden regelen en Mylan er niet de hele tijd mee geconfronteerd zou worden. Zaterdag 8 februari begon het eigenlijk al, toen kwam de uitvaartverzorger langs. Deze man hielp ons zoveel mogelijk op allerlei vlakken. We zagen hem die week ontzettend vaak. Zaterdagavond kwam de directrice van de school van Mylan langs om even een mail op te stellen die naar alle ouders op school gestuurd zou worden. Je wil natuurlijk niet op school komen en misschien wel enthousiast gefeliciteerd worden door mensen die nergens vanaf weten. Die mail is er dezelfde avond al uit gegaan, zodat de ouders al voor de start van de nieuwe week van de situatie af wisten. Zondag kwam de spreekster bij ons langs om door te nemen wat we allemaal wilden vertellen, laten zien en laten horen. Ze had zich al goed voorbereid met een aantal gedichtjes die ze zelf had gemaakt. Ik was verbaasd over haar voorbereiding, gezien we die vrijdag ervoor net Sylvan hadden laten gaan. Ze had een gedichtje gemaakt uit naam van Sylvan en las die aan ons voor, met tranen bij ons beiden als gevolg. Ze had het zo mooi gemaakt en het raakte ons zo ontzettend op dat moment, dat ze er zelf ook een traan om moest laten. Ik vond dat zo bijzonder, want ik hou er wel van als mensen hun emoties durven te tonen terwijl ze als “professional” tegenover je zitten. Dat ze hun ware aard laten zien en zich niet groot houden en zakelijk blijven. Dus vanaf het eerste moment dat ze dat gedichtje voorlas en haar emoties ook liet gaan had ik al een enorm goed gevoel bij haar. Wij hadden ook al wat muziek opgezocht en over wat dingen nagedacht en legden dat bij haar neer. Zij vulde het hier en daar weer voor ons aan of gaf tips. In de loop van de week kwamen de uitvaartverzorger en de spreekster nog meerdere keren langs of hadden we telefonisch- of mailcontact.
Ik durfde Sylvan in eerste instantie niet aan te raken
Maandag 10 februari werd de obductie bij Sylvan gedaan en met de uitvaartverzorger hadden we afgesproken dat zij Sylvan dinsdag zouden ophalen om hem op te baren in onze woonplaats bij de begraafplaats. Ze zouden ons bellen als hij er was. Die dinsdag werden we gebeld dat Sylvan mooi was opgebaard. We gingen erheen en werden opgewacht door twee uitvaartverzorgsters. Ze gaven ons een hand en ze lieten ons zien achter welke deur Sylvan lag. We stonden voor de deur en ik voelde de emoties alweer omhoog borrelen. Ik dacht: ‘Wil ik hem wel zien, want straks schrik ik van hoe hij eruit ziet’. Ik barste weer in tranen uit. Ik zei huilend tegen ze dat ik bang was voor hoe hij eruit zou zien, omdat ik geen nare beelden in mijn gedachten wilde. Ze gaven, met een troostende hand op mijn schouder, aan dat hij er heel erg mooi bij lag en ik mij echt geen zorgen hoefde te maken. We gingen naar binnen en met een lichte aarzeling liep ik voorzichtig naar Sylvan toe en begon wederom te huilen. De pijn en het besef kwam weer even extra hard binnen, maar toch was ik ook weer blij om hem te zien. Hij lag er inderdaad “mooi” bij. Ik wilde hem aanraken, maar durfde eigenlijk niet zo goed. Ik was bang voor het voelen van een koud en stijf lijfje en dit gaf ik ook aan bij hun. Ze zeiden dat hij nog heel zacht aanvoelde en dit was gelukkig ook zo. Ik aaide hem over zijn wangetje en streelde hem door zijn haartjes en keek vol liefde naar ons mooie mannetje. Het voelde ergens goed om hem weer dichtbij ons te hebben, om hem weer aan te kunnen raken. We hebben een tijdje naar hem staan kijken zonder wat te zeggen.
Mylan gaf voor het laatst kusjes aan Sylvan
Die middag hebben we Mylan om 14.15 uur weer opgehaald uit school en vroegen aan hem of hij bij Sylvan wilde kijken. Hij vroeg waar Sylvan was en wij gaven aan dat hij dichtbij de begraafplaats lag. We zijn erheen gegaan. Mylan liep de kamer binnen en keek vol bewondering naar alles wat hij zag. Ze hadden het namelijk heel mooi aangekleed en een mooi wit hemeltje om het mandje van Sylvan heen gezet. Verder hadden ze wat knuffeltjes en een grote vlinder neergezet. ‘Ooohhhh wat mooi!’ , zei Mylan terwijl hij het in zijn handen bekeek en deed of de vlinder ging vliegen. Hij zette het weer terug en ging naar Sylvan kijken. Hij zei toen heel voorzichtig; ‘Mag ik hem een kusje geven?’, wat mijn hart deed smelten op dat moment. Ik zag dat hij al zoveel liefde toonde voor zijn kleine broertje. Het deed mij goed om te zien dat hij het niet eng of raar vond, maar dat hij er gewoon best normaal mee om ging. Ik gaf van tevoren aan dat hij wel koud aanvoelde. Wij als volwassen weten dat een overleden persoon koud aanvoelt en vinden dat vaak geen pretje. Maar Mylan zei gewoon ‘Ohja, hij voelt koud’, waardoor ik besefte dat het hem nog niet zoveel deed. Hij gaf Sylvan nog een aantal kusjes.
Een tastbare herinnering aan Sylvan
Donderdag, de dag voor de begrafenis, hebben Mark en ik samen met Sylvan nog een handbeeldje laten maken. Ik was blij dat we dit nog konden doen, maar vond het ook wel erg lastig omdat we Sylvan uit zijn mandje moesten halen. Ik had bewust al een omslagdoek meegenomen om hem in te kunnen doen, omdat ik zijn koude lijfje niet teveel wilde voelen en ik bang was dat ik teveel van de obductie zou kunnen zien. Ook hierbij wilde ik graag de fijne beelden van hem in gedachten houden. Het voelde eerst erg ongemakkelijk en gek, maar op den duur begon het toch weer gewoon te voelen om je kindje in je armen te hebben en werden we er steeds meer ontspannen bij. Het was even zoeken naar de juiste houding om onze handen zo mooi mogelijk in de emmer te kunnen krijgen, maar na wat gezoek lukte het. Het beeldje is echt prachtig geworden! Het ziet er zo ongelooflijk echt uit! Je ziet alle rimpeltjes , adertjes en nageltjes. Het is zo fijn om iets tastbaars te hebben. De ochtend hebben we ook alles nog even doorgenomen in de aula waar de dienst de volgende dag zou zijn. We waren allebei een beetje op van al het geregel en wilden daarna even rust, gezien we wisten dat het de volgende dag een heftige en intense dag zou worden.
WORDT VERVOLGD…
ELLEN
