Onze Albert Heijn heeft van die geweldige winkelwagentjes met een auto aan de voorkant waar je je kind in kunt laten rijden. Fantastisch vermaak. Ik zet mijn dreumes er in en ik kan gerust een half uurtje op mijn gemakje boodschappen gaan doen terwijl hij denkt dat hij Formule 1 coureur is. Dat is allemaal leuk en aardig, totdat we weer bij de uitgang zijn en hij zich realiseert dat hij uit zijn racemonster moet komen. Dan begint het. Hij zet zich schrap, ik pak hem er uit, en dan gaat hij schreeuwen alsof ik hem ga vermoorden. Echt. Hartverscheurend op volume 76. En dat soort driftbuien heeft hij natuurlijk wel vaker. Als hij geen 20 blikjes redbull in het winkelmandje mag gooien, als hij geen croissant krijgt of als ik weiger om zonder hem naar huis te gaan. En ik ben dan zo’n eigentijdse moeder die ook echt op ooghoogte van haar kind gaat zitten en tegen hem zegt dat mama echt wel begrijpt dat hij verdrietig is en dat het heel stom is dat we niet in de winkel kunnen blijven en het autootje niet mee naar huis kan. En vervolgens uitlegt dat we nu toch echt naar huis gaan. Dat helpt natuurlijk voor geen meter, en vervolgens loop ik regelmatig met een schreeuwend en schoppend kind onder de arm de winkel uit.
Drie types winkelend publiek
Ik kan de reactie van andere winkelende mensen opdelen in drie categorieën:
1. De mensen zonder kinderen. Die denken dat mijn kind vervelend is, maar die weten niet waar ze het over hebben natuurlijk.
2. De ouders van andere jonge kinderen die je een bemoedigend knikje geven of tegen je zeggen dat ze regelmatig ook in die situatie zitten.
3. Truus.
Truus
Sorry voor iedereen die Truus heet, maar ik noem bepaalde typetjes Truus. Truus is meestal tussen de 55 en 70 en lijdt waarschijnlijk aan beginnende dementie. Truus is er namelijk heilig van overtuigd dat haar kinderen dat vroeger echt nooit gedaan hebben. En Truus heeft er geen moeite mee om haar ongenoegen over mijn falende opvoeding te laten blijken. Als ik mazzel heb staat ze van een afstandje hoofdschuddend het drama te aanschouwen. Als ik pech heb is ze brutaal en stapt ze op me af om te vertellen dat ik hem wel de baas moet zijn en dat haar kinderen zich echt niet zo durfden te gedragen. Maar weet je Truus…het interesseert me eigenlijk geen reet wat je er van vindt. Mijn kind is verdrietig omdat hij uit zijn geweldige auto moet of omdat hij geen croissantje mag en zijn verdriet is oprecht. Dus we hebben twee opties.
Optie 1 is dat ik doe wat ik doe. Hem erken in zijn emotie, hem troost, maar toch voet bij stuk houd. De kans zit er dik in dat als ik dat maar lang genoeg volhoud hij ergens in de toekomst die driftbui achterwegen laat en zonder al te veel drama naar zijn moeder luistert. En dat zonder dat hij het gevoel krijgt dat zijn emoties er niet toe doen.
Optie 2 is dat ik hem geef wat hij wil. En dan sta je over een aantal jaar nog steeds te hoofdschudden naar me omdat mijn kind een verwend jong geworden is die nog steeds keihard gaat huilen als hij een keer zijn zin niet krijgt. Om nog maar niet te spreken over de vervelende karaktertrekjes die hij straks als volwassene zal hebben met deze aanpak.
F*ck you Truus
Eigenlijk Truus, denk ik stiekem dat je gewoon een beetje weinig te doen hebt in je leven. En dat je ook nog eens best wel onaardig bent. Als je zo fantastisch met kinderen bent had je me ook eventjes kunnen helpen door hem af te leiden in plaats van ons te bekritiseren. Maar he, ik hoop dat je plezier hebt als je vanavond je buurvrouw vertelt over die moeder in de winkel die haar dreumes niet in de hand had. Enjoy, Truus!
X
NIRA (klik hier voor haar Instagram)
Fantastisch en oh zo herkenbaar geschreven. Ik heb ook eens zo’n Truus ontmoet…. Ze wist notabene uit te brengen dat ik een ontaarde moeder was, want ik negeerde mijn schreeuwende kind en ging een paar meter verderop staan alsof hij niet bij mij hoorde 😉
Amen! Wat gek, het lijkt wel of onze AH ook een blik met TT’s (tante Truusjes) open trekt!