Geen baby in mijn buik, maar voor altijd in ons hart

Het is handig als je hieronder eerst deel 1 leest.

Deel 1: De woorden van mijn man laten mijn hele wereld instorten

De allesverwoestende uitslag

Donderdag rond 16:00 uur gaat mijn telefoon, in mijn scherm staat dat de beller zich in Leiden bevindt en meteen weet ik genoeg. De uitslag is al binnen en bevestigt alle afschuwelijke vermoedens. Ons hart wordt nu definitief gebroken, alsof het nogmaals uit mijn lijf wordt getrokken en tegelijk alles onder mij vandaan zakt: ons meisje heeft een verschrikkelijke aandoening die niet te genezen is. Ons meisje zal naar alle waarschijnlijkheid al overlijden voor 40 weken zwangerschap en zo niet, dan zal zij haar eerste verjaardag niet halen. Een psychische lijdensweg voor ons, voor onze oudste dochter en een extreme lichamelijke lijdensweg voor het kleine meisje dat nu nog veilig in mijn buik zit. Een situatie die alleen maar verliezers kent.

Ook de aanwezige leerling, naast de gynaecoloog, houdt het niet droog

We komen in contact met het dichtstbijzijnde ziekenhuis en bespreken de meest afschuwelijke keuze die we ooit hebben moeten maken: we zullen de zwangerschap beëindigen. Er is vrijdag plek voor een intakegesprek. Tijdens dit gesprek wordt ons verteld wat we kunnen verwachten. De gynaecoloog leeft zichtbaar mee en de aanwezige leerling houdt het niet droog en verlaat huilend de ruimte. We spreken af dat we opgenomen worden op zondag. De eerste medicatie moet ik vanavond innemen. Ik krijg nog een labformulier mee en moet direct bloed laten prikken. De gynaecoloog legt me nog uit dat dat normaal op afspraak moet, maar in dit uitzonderlijke geval kan ik zo door naar het lab, wat naast deze afdeling op de gang zit.

Ik breek als de lab medewerker zich ronduit onprofessioneel en onaardig gedraagt

Bij het lab word ik niet bepaald hartelijk ontvangen, ik had tenslotte zelf de kleine lettertjes op het formulier toch wel kunnen lezen waarin staat dat ik alleen op afspraak mag komen. Ik leg de medewerkster uit dat de gynaecoloog mij dit al heeft verteld, maar dat deze situatie een uitzondering op het protocol zou zijn. Hier is de medewerkster het niet mee eens en weigert op mijn advies navraag te doen bij de betreffende gynaecoloog. Ik breek, neem mijn formulier terug en vraag er een collega van de gynaecoloog bij, die net getuige was van zijn advies om direct door te gaan. Helaas weet deze collega mij alleen te vertellen dat ik even moet kalmeren, in plaats van haar collega te instrueren, waarop ik helemáál over de kook raak. Ondertussen kan de gehele wachtkamer meegenieten hoe ik jankend mijn verhaal doe over een baby die ieder moment kan overlijden en dat ik waarschijnlijk wel iets anders aan mijn hoofd heb dan kleine lettertjes en protocollen. Gefrustreerd besluit de lab medewerkster dan toch maar wat bloed te prikken en word ik even onvriendelijk als het welkom, gedag gezegd. Volledig overstuur verlaten we het ziekenhuis en de rest van de dag (en nacht) lig ik wakker van het voorval. Ik pieker me suf over ‘wat als de medewerkers op de geboorteafdeling ook zo ongelofelijk onprofessioneel met ons omgaan’. Ik pieker me suf over het voorval, terwijl ik straks moet bevallen van onze overleden dochter. Zelfs het innemen van de eerste medicatie doet me weinig vergeleken bij de emoties die deze medewerker bij me heeft losgemaakt. In deze fase van mijn zwangerschap ben ik totaal overstuur door de onprofessionele houding van een lab medewerker, bizar. Ik ben woedend en in de war…

De dagen voor de bevalling

De dagen voor de bevalling winnen we allerlei informatie in. Ik vraag bijvoorbeeld hulp bij de begeleiding van onze dochter. We bestellen kinderboekjes over verlies en over de dood en hebben contact met de uitvaartonderneming. Ook zijn we naar de winkel geweest om een symbolische knuffel uit te zoeken. Eén voor onze oudste dochter en één die mee gaat met de jongste. Dat ik doelbewust een babywinkel ben binnen gegaan, terwijl mijn eigen baby ieder moment kon overlijden, dat kan ik me nu echt niet meer voorstellen. Vrijdag laten we nog foto’s van mijn buik maken en zaterdag stellen we een symbolische ketting samen voor Moederdag.  Zaterdagavond logeert onze oudste dochter bij oma. We weten ons geen raad met deze beladen avond. De laatste avond dat ons kindje warm en veilig in mijn buik zit. We besluiten onze zinnen te verzetten door een mega slappe comedy te kijken onder het genot van veel te veel lekkere dingen.

De geboortedag voelt ongelofelijk dubbel

Vandaag voelt als een zwarte dag, maar tegelijk ook een bijzondere dag, hoe gek dat misschien ook klinkt. Al die tijd in onzekerheid en vandaag zullen we onze baby ontmoeten, hoe stil dat ook zal zijn. Ons tweede wondermeisje…

’s Ochtends knuffelen papa en mama nog zo veel mogelijk met ons tweede meisje, met mijn buik. Met een kop koffie stappen we de auto in, op weg naar het ziekenhuis, ons afvragend wat deze vreemde, dubbele dag ons zal brengen. Ik voel me eigenlijk vrij rustig, dat verbaast me. Als we ons melden, blijkt dat we naar de verkeerde etage zijn gestuurd en op dat moment overvalt me direct een onheilspellend gevoel. Als dit maar niet voorspelt dat het hier net zo rommelig verloopt als bij het lab. Eenmaal op de juiste etage moeten we een minuut of tien wachten. Het lijkt uren te duren en ik voel me enorm te kijk zitten in die kille ziekenhuishal.

Onze wens is een laatste echo

Wanneer we worden opgehaald, hoop ik alleen maar dat ik hier geen zwangere of net bevallen vrouwen tegen kom. Gelukkig is de eerste deur direct onze kamer. De verpleegkundige geeft wat praktische uitleg en vertelt ons kort wat er ongeveer komen gaat. Ze laat papa zien waar hij koffie kan halen: bij de beschuitjesbar, een hele dubbele plek om vandaag te zijn. Wanneer de arts komt, wordt ons verzoek om een laatste echo ingewilligd. De tranen vloeien. Weer of nog steeds, ik weet het niet meer. Er lijkt geen eind aan dit tranendal te komen. Het is hartverscheurend om te beseffen dat dit écht de laatste keer is dat we ons kindje in leven zullen zien.

De geboorte van Lynn

De eerste medicatie wordt ingebracht en het grote wachten begint. Ons is verteld dat het effect van de medicatie soms wel dagen op zich kan laten wachten, het lijkt me verschrikkelijk, maar we zijn dus wel op het ergste voorbereid. We kijken wat op onze telefoons en drinken ziekenhuis cappuccino, we wandelen af en toe een stukje en kijken Ajax. Om 14:36 uur komt ons kindje oorverdovend stil ter wereld. Lynn, ons tweede wonder, onze dochter en zusje… Niet meer in mijn buik, maar vanaf nu voor altijd in ons hart.

RIANNE