Onze baby Puck is bij de geboorte overleden door het uitzakken van de navelstreng

Omdat Puck te groot zou zijn, moesten we medium risk bevallen, dat wil zeggen met onze eigen verloskundige in het ziekenhuis. Mijn bevalling begon toen ik 40 weken en 3 dagen zwanger was. Mijn vliezen werden thuis door de verloskundige gebroken om 11.09 en eigenlijk gelijk daarna begonnen de weeën. Om 15.00 waren we in het ziekenhuis. De weeën waren heftig. Na vele malen douchen en controles van de ontsluiting had ik om 20.15 volledige ontsluiting en mocht ik mee persen met de weeën. Ik stond naast het bed toen de tweede perswee kwam. Tijdens deze perswee kwam de navelstreng naar buiten gezakt.

Acute nood

Mijn verloskundige riep op de noodknop te drukken en binnen een minuut stonden er 10 artsen in de kamer. Er werd meteen actie ondernomen en gepraat over de vacuümpomp. Toen bleek Puck een sterrenkijker, waardoor de vacuüm te lang zou gaan duren. Het OK-team werd gebeld. Ik kreeg ondertussen een infuus met weeënremmers. Tegelijkertijd sprong er een arts bij mij op bed en begon met haar hand via mijn vagina Puck terug te duwen om te proberen de navelstreng meer ruimte te geven. Ondertussen werden we naar de OK gereden, Jeroen werd bij me weggehaald om een steriel pak aan te trekken en ik snel werd onder narcose gebracht.

De reanimatie duurde bijna een uur

Om 20.50 werd onze Puck geboren met een hartslag van 30. Dit is natuurlijk veel te laag. Er werd meteen een beademing gestart middels een kapje. Toen Puck hier te weinig op reageerde, zijn ze begonnen met hartmassage. Puck werd onder de reanimatie geïntubeerd om rechtstreeks te kunnen beademen. Ook kwam er vloeistof in de navelstreng om haar bloeddruk omhoog te krijgen. Na een paar minuten checkten ze steeds of de beademing hielp. Toen dit na 30 minuten niet het geval was, pakte de arts een botboor. Dit is het laatste redmiddel. Puck kreeg de botboor in haar been om zo zuurstof rechtstreeks in de bloedbanen te krijgen. 50 minuten na de geboorte, om 21.40, is de reanimatie gestopt en is Puck in de armen van mijn man Jeroen overleden.

Tot drie keer toe heeft mijn man me moeten vertellen dat Puck gestorven is

Ondertussen waren de artsen met mij bezig om me weer netjes dicht te hechten. Toen ik om 22.20 wakker werd uit de narcose zag ik mijn man met Puck in de omslagdoek zitten. Ik werd warm van trots. Hij was papa, en ik had een dochter. Ze waren helemaal van mij… Tot Jeroen dichterbij me kwam en vertelde dat Puck niet ademde, dat ze was overleden. “Ze is gestorven”. Tot drie keer toe heeft hij me dit moeten vertellen. “Puck ademt niet. Ze leeft niet meer. Ze is overleden, gestorven”. Ik hoor het hem nog zo zeggen. Ik kreeg ineens ontzettend buikpijn. De kinderarts kwam erbij en vertelde me dat ze ondanks alle acties en hulpmiddelen haar niet meer konden helpen.

Toen ik eenmaal wakker was, moesten we onze ouders gaan bellen. Dat was de zwaarste taak die ik ooit heb gehad. Onze ouders wisten namelijk dat we in het ziekenhuis waren en dat de bevalling was begonnen. Totaal overvallen en helemaal in shock kwamen ze gelijk naar het ziekenhuis toe. Daar hebben ze Puck voor het eerst gezien en vast gehouden.

We namen Puck mee naar huis

Op vrijdag 9 april mochten we samen naar huis. We hebben Puck meegenomen in de maxi-cosi. Thuis stonden onze ouders ons op de oprit op te wachten, om ons te helpen bij het uitstappen. Eenmaal thuis hebben we samen met onze ouders beschuit met muisjes gegeten, hoe dubbel ook: we zijn trotste ouders van Puck. Ze heeft ons een titel gegeven die niemand ons meer afpakt.

Zaterdagmorgen hebben we Puck samen met de kraamverzorgster in bad gedaan en daarna huid op huid contact gehad samen. De fotograaf maakte foto’s. Ook ontvingen we veel kraamvisite in deze week. Ik wilde Puck graag aan zoveel mogelijk mensen laten zien nu ze nog hier bij ons was. De kraamverzorgster wilde ons bijstaan in de kraamweek, als dit niet zo was geweest dan had mijn moeder (voorheen ook kraamverzorgster) ons verzorgd in de kraamweek. Mijn moeder wilde namelijk dat we deze week gingen benutten zoals wij dat zelf wilden.

De uitvaart van Puck

Eigenlijk is alles rondom de uitvaart van Puck door onszelf gedaan. De opa’s van Puck hebben haar kistje gemaakt en de familie regelde de aankleding voor de condoleance aan huis. Dit moesten allemaal witte hortensia’s zijn en mooie lantaarns, zodat het een geheel en netjes leek. Tijdens de condoleance zijn er 320 mensen geweest. Ook hebben we ontzettend veel kaarten ontvangen, zo rond de 550 stuks. En daarbij nog al die herinneringscadeautjes en bossen bloemen. we voelden ons erg gesteund.

Definitief afscheid

De begrafenis was op woensdag 14 april. Jeroen en ik hebben Puck in het bijzijn van de familie in het kistje gelegd. Daarna mocht ze achterin mijn auto, waarvan we de kofferbak hadden opgehoogd. Jeroen reed de auto en ik zat er naast. De tweede keer dat we met Puck op pad gingen (naast het mee naar huis nemen uit het ziekenhuis). Dit zou ook de laatste keer zijn met ons gezin samen in de auto. We reden naar de kerk waar de begrafenisondernemer op ons stond te wachten. We hebben het kistje weer open gedaan en onze familie kon hier afscheid nemen van Puck. Toen iedereen langs was geweest voor het condoleren en een plekje had gevonden in de kerk, moesten we het kistje sluiten. Als ik hieraan terug denk, komen de tranen weer op. Het kistje dicht doen, definitief afscheid van ons meisje waar we zo naar uit keken, dit kan niet, dit mag niet, maar het gebeurde.

Ik mocht van mezelf niet huilen, we moesten trots zijn

Op dat moment kreeg ik een raar gevoel: we mochten niet huilen, maar we moesten dankbaar zijn voor dit mooie meisje. Ze heeft geen eerlijke kans gehad. Toen de muziek van het binnendragen begon zei ik tegen Jeroen: “Tranen weg, strak vooruit kijken en trots zijn! Want we zijn trots, op ons mooie meisje”. Puck stond bij ons voorin de kerk. Op haar kistje stond de foto die Jeroen van haar heeft gemaakt, deze foto staat nu bij het kaarsje in onze kast en brand dagelijks.

In de kerk luisterden we naar “De Here zegent jou”. Dit liedje zong mijn nichtje voor mijn buik toen het voor haar te lang duurde voordat ik ging bevallen, alsof het zo moest zijn. Ook luisterden we naar “Het land van je ogen dicht van Woezel en Pip” en naar een plaatje van de geheime zender (mijn man zijn hobby) De belcantos van Sterrengroet. Dat was het nummer voor het uitdragen. We liepen richting de begraafplaats. Dit woord wilde ik niet horen. De voorganger in de kerk noemde het dan ook: “We brengen Puck naar haar plaatsje”. Dat is het: haar plekje, waar we haar elke dag wel opzoeken. Daar moet een kaarsje branden, anders word ik zenuwachtig. Gelukkig helpt de familie mee. Daar harken moet ook. Ze zou anders ook elke dag in bad gaan en mooie kleertjes aan krijgen, dus haar plekje moest ook netjes zijn!

We moeten Pucks naam blijven noemen

Bij de begrafenis was ook een fotograaf. Vaak kijk ik deze foto’s terug als ik me alleen voel, dan zie ik de rouwstoet lopen en dan voel ik me niet meer zo alleen. Iedereen was er echt voor ons. Ze leefden met ons mee en ik weet zeker dat ik met een belletje heel veel mensen om me heen kan krijgen om me op dat moment extra te steunen. Na de begrafenis hebben we met onze gezinnen een broodje thuis gegeten. Ondertussen werd de wieg weggehaald. Ik wilde deze niet meer op de slaapkamer hebben, dat kan niet, dat mag niet, dat is Puck haar plek en die is leeg, net als mijn buik, mijn lichaam. Ik voel me dan ook leeg en dat wil ik niet. Ik wil Puck in herinnering warm houden en dat doe ik met haar instagram. Daar deel ik verhalen en foto’s van haar. We moeten haar naam blijven noemen zodat iedereen haar leert kennen. Dat heeft ze meer dan verdiend, ons knappe meisje.

Steeds als we nu naar de geheime zender luisteren, dan sturen we een appje met de vraag of ze de Belcantos willen draaien. Iedereen weet inmiddels dat dit voor onze Puck is. Ook draaien ze Dana Winner met ‘Geef de kinderen een wereld’ voor ons. Het voelt goed. Ze doen dat niet alleen voor ons, maar vooral voor Puck. Op een keer kwam er een jongen naar me toe en zei: “Carmen, er is geen enkel lied dat meer betekent dan “Geef de kinderen een wereld”, het is een herinnering aan Puck en ik moet dan steeds huilen. Ik ben “blij” dat zelfs buitenstaanders kunnen huilen om ons Puck. Ze heeft veel losgemaakt hier in de omgeving. Maar juist door deze mensen voelen we ons meer dan gesteund.

De grafsteen van Puck gaat Jeroen maken. Hij zit in de betonvloeren en gaat zelf de steen vlinderen. Ik ga samen met de oma’s van Puck de staande glasplaat maken. Zo hebben we allemaal iets gedaan voor Puck. Dat maakt met trots. Maar voor nu mag de steen er nog niet op, dat voelt te definitief, het graf is dan echt dicht en dat wil ik nog niet. Helaas zijn we geen ouders van een zichtbaar levend kind, maar in onze harten leeft Puck voort.

CARMEN