Ik was bang voor de bevalling
Dit was mijn tweede zwangerschap en hoewel de eerste bevalling erg goed was gegaan, had ik nu echt angst. Ik was bang dat ik het deze keer niet aan zou kunnen. Stel je nou voor dat ik het niet zelf kon? Ik vreesde dat ik mentaal zou instorten. Ik had angst voor het onbekende. Tijdens deze zwangerschap was ik mentaal en fysiek helemaal op, gebroken en gesloopt. Ik kon niet meer en moest nog aan de bevalling beginnen. Dat maakte mij ontzettend bang. Ik wist niet wat er zou gaan komen en hoe ik op de situatie zou reageren. Ik kon tijdens de zwangerschap de prikkels al niet verwerken, hoe moest dat dan tijdens de bevalling?!
Ondersteuning van de POP-poli
Ik heb het meerdere keren gesproken met de verloskundige over de POP-poli. Ik moest het ‘met mijn hoofd’ bevallen loslaten en concentreren op mijn rust en de kleine. Niet bezig zijn met dat wat je niet in de hand hebt. Het gewoon laten gebeuren en op me afkomen. Bevallen doe je met je lijf en niet met je hoofd. Dat is zeker zo, want je hebt het gewoon niet in de hand. Je hebt geen idee hoe het gaat op dat moment en daar kun je je dus niet helemaal op voorbereiden. Wel moest ik goed opschrijven vooraf, in mijn bevalplan, wat mijn angst- en stresssignalen zijn. Wanneer zit ik nog in het groene gedeelte, wanneer wordt het zorgelijker (oranje), en wanneer is het foute boel (rood). Samen met mijn man heb ik heb geboorteplan geschreven en doorgenomen met de POP-poli. Alles kwam in mijn dossier te staan, zodat de info ook bij de gynaecoloog en verloskundige van het ziekenhuis kwam. De professionals wisten van mijn trauma en mijn mentale stuk af en waar ze rekening mee moesten houden. Dat gaf mij rust. Ik wist dat ze daar zorgvuldig mee om zouden gaan.
De bevalling loslaten
Ik heb geprobeerd het los te laten, maar toch bleef de angst aanwezig. Ik was bang voor de pijn, bang dat ik niet genoeg energie zou hebben, dat mijn lijf al op was door die zware zwangerschap. Ook al was ik al eerder bevallen, het is nooit hetzelfde en dat maakt ’t dan weer zo onzeker. Ik ging deze keer veel zwakker de bevalling, dat was zeker. Ik was doodop en mentaal ook niet goed, waardoor er veel angsten en zorgen waren rondom mij.
We besloten een inleiding te plannen
Wij hebben samen met de gynaecoloog de keuze gemaakt om een inleiding te doen met precies 37 weken. Dat was mijn grens, ik kon echt niet verder met de zwangerschap. Ik sliep niet meer. Ook kon ik niet meer liggen, zitten, staan, lopen door de bekkeninstabiliteit. Ik was doodop. Aan de andere kant vond ik die keuze ook weer eng, want was die keuze wel de juiste? Zou dit slecht zijn voor mijn baby? Misschien was het verkeerd om ons kindje randje prematuur in te leiden. We wisten wel dat onze baby groot was. Hij groeide goed en had reserves. Toch weet je nooit hoe het gaat lopen.
Prenatale depressie
Ik heb de laatste weken van de zwangerschap slaappillen genomen, want mijn lijf en hoofd moesten rust krijgen. Zelf lukte het niet. Ik heb zoveel van mezelf gegeven, moeten laten, opgegeven voor de zwangerschap en voor mijn baby. Dat was echt heel zwaar, intens en niet makkelijk. Soms was ik zo kwaad op mezelf, op mijn lijf, op de situatie. Ik ben behoorlijk depressief geweest en ik heb niet genoten van de zwangerschap. We hebben aan alle kanten hulp gehad met de verzorging van mijn oudere zoon, want dat kon ik niet zelf. Ik kreeg ook hulp met het huishouden. Vrienden, familie en buren probeerden er echt voor mij te zijn, maar ik was ver weg. Ik kon geen prikkels hebben en had nergens meer zin in. Lezen ging niet meer, zelfs tv kijken lukte niet. Ik had geen concentratie en lag dagenlang naar buiten te staren of te huilen. Ik was soms emotieloos en compleet vlak. Ik wilde mijn kind eruit hebben en daar voelde ik mij heel naar en schuldig om naar mijn baby. Ook voelde ik me schuldig naar anderen om me heen en naar mijn oudere zoon. “Wat ben ik nu voor moeder, vrouw, vriendin, dochter, zus?”, vroeg ik mezelf af.
De verwerking van mijn zwangerschap
Na veel hulp en begeleiding waren we aangekomen bij de 37 weken. Wat was dat aan de ene kant een opluchting, maar aan de andere kant intens verdrietig. Het was zover dat ik afscheid moest nemen van mijn buik, de bewegingen van de baby in mij en mijn mooie zwangere lijf. Dit was mijn laatste zwangerschap. De laatste keer dat ik zo’n baby in mij kon laten groeien. In mijn hart wil ik een groot gezin en ben ik nog niet klaar om dat beeld los te laten, maar als ik echt realistisch kijk, is het niet goed om door te gaan voor meer kinderen. Mijn lijf is niet sterk genoeg voor nog een zwangerschap. Bovendien is de kans groot dat er blijvende schade ontstaat.
Ik was al heel blij met (hopelijk) twee gezonde kinderen en dat ik straks weer van het leven zou kunnen genieten zonder al teveel pijn. Ik heb er verdriet van dat ik deze zwangerschap als een waas heb beleefd, veel heb gehuild, een prenatale depressie heb ervaren en niet heb genoten. Wel heb ik prachtige foto’s, een buikbeeld en gipsbuik om terug te denken aan het zwanger zijn. Het is een herinnering dat ik wél twee kinderen heb laten groeien in mijn buik en dat ik daarin heel sterk ben geweest, ondanks alles.
De start van mijn inleiding
We kregen groen licht om naar het ziekenhuis te komen, er was plek! De ochtend van de inleiding was spannend en emotioneel. Het besef landde dat ze mijn kind zouden gaan halen, dat hij geboren ging worden. We maakten de laatste foto met Naud, met z’n drieën, voordat z’n broertje er zou zijn. We stapten voor de laatste keer in de auto met een baby in mijn buik.
In het ziekenhuis bleek een badbevalling mogelijk, want die kamer was vrij. Dit was al zo rustgevend. We werden fijn ontvangen en het personeel stelde mij gerust en op mijn gemak. De geboortefotograaf kwam ook al snel binnen. Ze was er ook bij de geboorte van Naud. Een paar dagen voor de inleiding werd weer 1 persoon extra toegelaten in het ziekenhuis bij de bevalling, wat was dat een opluchting en voor mij zo belangrijk.
Na een tijdje kwam de verloskundige binnenlopen. Ze was een bekende van mij Ik had haar ook een paar keer gezien bij de controle in de verloskundigen praktijk bij ons in Hasselt. Dat gaf mij meteen een vertrouwd en veilig gevoel. Ze was heel rustig en vertelde fijn hoe ze het ging doen.
De verloskundige brak mijn vliezen
Ik had bij de start al 2 cm ontsluiting en ze kon meteen mijn vliezen breken. Dat ging heel rustig, maar toch toen dat eenmaal was gebeurd, om kwart over 12, kwam bij mij direct de angst naar boven. Ik begon enorm te trillen, huilen en was echt van slag. Ze hebben mij rustig de tijd gegeven en uiteindelijk ging het weer. Het ging echt gebeuren: nog even en ik was niet meer zwanger en zou een baby in mijn armen hebben. Na het breken van de vliezen was het afwachten wat mijn lijf zou doen.
De weeën begonnen
We kregen een lichte lunch op de kamer en na een half uur voelde ik af en toe krampen in mijn rug. Ik herkende de rugweeën nog van Naud. Ze kwamen steeds sneller en intenser. Ze lieten het bad vollopen. Ik pufte de weeën weg aan het bed. Jurgen hielp mij mee en was vanaf het eerste moment bij mij. We deden het samen. Hij fluisterde fijne, aanmoedigende woorden in mijn oor.
Het ging zo snel en hard. Ik wilde graag in bad. En oh, wat was het bad lekker warm, heerlijk! In bad kon ik beter ontspannen en wat vond ik die warmte fijn. Ik hing half achterover over de rand, dat vond ik de fijnste houding op dat moment. Al snel kon ik de weeën minder goed hebben. Ik had op dat moment 6 cm ontsluiting. De weeën bleven door denderen. Mijn lijf nam het helemaal over. Ik begon te trillen. Ik kon de pijn niet meer wegpuffen. Ik kon het niet meer aan en vroeg om een morfinepomp. Ze gingen alles in orde maken, maar dan moest ik wel uit bad en op bed bevallen. Op dat moment maakte het mij niet uit. Ik was blij dat ik iets tegen de pijn kon krijgen.
Het ging echter zo hard! 10 minuten na de constatering van 6 cm, had ik het niet meer. De verloskundige keek even mee, want ze had het idee dat de geboorte eraan kwam. Ze vroeg of ze mocht voelen. Ik vond dat goed. Tijdens een wee voelde ze wat mijn lijf deed en ja hoor, ik mocht persen, want ik zat op volledige ontsluiting! Ik mocht uit bad, maar ik mocht ook gaan persen en in bad bevallen.
De geboorte
Ze wist dat het een grote wens van mij was om in bad te bevallen. Hoe pijnlijk ’t ook was, ik ging ervoor. Nu was het moment daar en ging ik alles op alles zetten. Bij de volgende perswee gaf ik al mijn kracht. Ik duwde zo hard als ik kon mee. Ik voelde de baby zakken en holy moly, wat was dat pijnlijk. Mijn bekken deden intens veel pijn, maar daar was het hoofdje al! En wat een haren! Ik voelde zijn haren heen en weer gaan in het water. Hij was er bijna. Uiteindelijk is onze Twan na 3 persweeën met 10 minuten persen en in totaal 2 uur geboren. Ik heb hem zelf aangepakt en op mijn borst gelegd. Wat een ontlading. Wat een prachtige flinke jongen! Zo trots en zo dankbaar dat het toch zelf was gelukt. De badbevalling, op eigen kracht, alles wat ik hoopte is gelukt. Wat voelde ik mij een powervrouw en wat was ik trots! Trots op mezelf, op die kleine jongen en op Jurgen. We hadden het samen gedaan, als gezin en Twan en ik hebben fantastisch samengewerkt.
Na een hele zware, moeilijke periode en zwangerschap, was daar onze jongen Twan Lucas.
Je bent zo welkom!
MONIEK
