Ik was in shock
Daar zat ik dan, in de badkamer, op de grond met een positieve zwangerschapstest in m’n handen. Twee dikke, vette strepen. Dat ik zwanger zou zijn, was niet te missen. Totaal onverwacht. Ik was in eerste instantie in shock. Ik was 23 jaar en genoot van de vrijheid die ik had. Ik ging naar feesten, hield van een drankje, was veel met vriendinnen. Hoe ging ik dit doen? Op dat moment twijfelde ik heel erg of ik dit wel aan zou kunnen. Ik heb mijn moeder en zus gebeld en ben samen met mijn zus gelijk naar mijn moeder gereden om te overleggen. We hebben er samen goed over gepraat, gehuild en gelachen. “Ik kan dit”, ik was overtuigd. Ook al was ik alleenstaand.
Mijn eerste echo
Ik was 7 weken zwanger toen ik mijn eerste echo had. Het was een heel klein mini doperwtje met een razendsnelle hartslag. Meer was er op dat moment niet te zien, maar ik was gelijk stapelverliefd. Niemand kon me dit meer afpakken! De verloskundige vroeg nog aan me of ik de NIPT wilde doen, maar ze achtte de kans klein dat mijn kindje wat had, omdat ik nog jong was. De kans was dan erg klein dat het kindje eventueel een afwijking zou hebben.
Voor de tweede echo was ik onverklaarbaar gespannen
Met 12 weken zwangerschap had ik mijn tweede echo. Deze keer was ik erg zenuwachtig, maar ik kon niet plaatsen waarom. Met zweethanden ging ik op het bed liggen. Ik kreeg de steenkoude gel op mijn buik en kon mijn minime weer even bewonderen.
De verloskundige vertelde dat er iets niet goed zat
De verloskundige werd stil en meette alles goed op. Het bleef stil. Het leek wel een eeuwigheid te duren. Stotterend vertelde ze me dat ze iets bij het kindje zag, wat er eigenlijk niet hoorde. Zachtjes gaf ze aan dat mijn kindje erg veel vocht om zich heen had, wat ook wel een verdikte nekplooi wordt genoemd. Ze ging haar vocht meten en kwam uit op 12,5 mm bij haar nekje en rug. De verloskundige vertelde me dat een nekplooi maximaal 3,5 mm hoorde te zijn en mijn kindje had bijna 4 keer het dubbele. Ik werd doorgestuurd naar het MST Enschede voor een uitgebreide echo.
Een spannende extra echo
Op 18 december was het dan zover, weer een echo. Op dit moment was ik 12+2 weken zwanger. Daar bleek de plooi gegroeid van 12,5 mm naar 12,7 mm. Positief waren ze niet: dit kindje zou het niet gaan redden en het was beter als ik een einde aan mijn zwangerschap zou maken.
Er werd gevraagd of ik een vlokkentest wilde laten doen, om uit te sluiten of mijn kindje iets afwijkende had. Na kort nadenken stemde ik daarmee in, aangezien hier ook nadelen aan zitten. Wr kunnen complicaties optreden. Ik wist voor mezelf al: als mijn kindje wat zou hebben en hij of zij is levensvatbaar, dan is dit kindje net zo welkom als ieder ander kindje. Met de uitslag van de test kon ik mij hier eventueel op voorbereiden.
De vlokkentest
Op 24 december moest ik naar Rijnstate Arnhem voor de vlokkentest. Op dat moment was ik 13+1 weken. Ik zat ‘s norgens al vroeg in de auto om vanuit Overijssel naar Arnhem te vertrekken. De afgelopen nacht had ik geen oog dicht kunnen doen, zo gespannen was ik. De artsen hebben wederom eerst een echo gemaakt om te bekijken of de nekplooi gegroeid was. De plooi bleek op dat moment hetzelfde aantal millimeters te hebben als in het MST in Enschede.
Wat een vreselijke onzekerheid
De dagen kropen voorbij. Inmiddels was het kerst en Nieuwjaar geweest. Ik kon niet genieten van deze dagen die toch wel bijzonder waren. Het enige waar ik aan kon denken was mijn kindje. Ik hoopte zo dat alles goed was.
De uitslag
Begin februari kwam eindelijk het verlossende telefoontje vanuit het ziekenhuis. Het eerste wat ze vroeg was of ik wist wat het zou worden. “Nee, maar het maakt me ook niet uit, zolang het maar gezond is”, zei ik. “U krijgt een dochter en er is niets uit de vlokkentest gekomen!” Er viel letterlijk een heel huis aan stenen van m’n schouders af. Ik kon alleen maar huilen van geluk. Ik heb gelijk mijn familie ingelicht met het geweldige nieuws: “Ik krijg een meisje en ze is gezond!”
“Maar hoe kan het dat zij zo enorm veel vocht bij zich droeg?”, dacht ik al gauw. Daar wisten me ze helaas op dat moment geen antwoord op te geven.
De 20-weken echo
Zenuwachtig ging ik samen met mijn zus naar de 20-wekenecho.”Zal ze nog steeds zoveel vocht om haar lichaam heen hebben?”, vroeg ik me af. Hopelijk konden ze me nu wel vertellen waar het vocht vandaan kwam. De 20-wekenecho kon niet beter! Het vocht was zo goed als volledig weggetrokken en ze deed het geweldig goed. Ik vroeg of zij mij antwoord konden geven waar dit allemaal vandaag kwam. Wat was de oorzaak van het vocht? De artsen gaven aan dat haar lymfestelsel trager op gang is gekomen.
Ik ben uiteindelijk 1 juli 2019 mama geworden van een prachtig, sterk en enorm lief meisje Loïs. Ze heeft het enorm spannend gemaakt, maar haar naast mijn zijde, maakt alles weer goed. Een tip die ik alle mama’s mee wil geven: vertrouw op je onderbuikgevoel en volg je moedergevoel, want dat klopt altijd.
KAYLEIGH
Wat bijzonder om te lezen! Ik heb exact hetzelfde meegemaakt met mijn eerste zoontje! Veel verdriet in het begin omdat we ook dachten dat het foute boel zou zijn en na allerlei testen incl vlokkentest bleek er helemaal niks aan de hand te zijn en hij is ook kerngezond! Vocht was ook compleet verdwenen bij 20wk! Maar snap waar je doorheen gaat, je eerste zwangerschap zit meteen vol zorgen! Fijn dat het ook goed afgelopen is 🙂
Wat toevallig, klinkt inderdaad als exact hetzelfde verhaal!
Die tijd was vreselijk! Je wordt voor het eerst mama en dan een zwangerschap vol zorgen hebben.
Wat was bij jou de reden van de verdikte nekplooi, heb je daar ooit antwoord op gehad?
Gelukkig zijn onze kinderen kerngezond!!