Er werden 4 strippogingen gedaan
Als ik terugkijk op mijn zwangerschap, kan ik oprecht zeggen dat ik een pretzwangerschap heb gehad. Alle zwangerschapskwaaltjes die je zou verwachten waren bij mij niet of nauwelijks aanwezig. Ik denk dat mijn baby Fenne het heerlijk vond in mijn buik, want uiteindelijk is ze pas met 41+6 geboren. Bij de verloskundige ben ik 4 keer gestript. Na de eerste keer bij 40 weken en een paar dagen, dacht ik echt dat het geholpen had. Ik kreeg om de 10 minuten rare krampen en had dus echt goede hoop. Helaas werden de krampen naarmate de dag vorderde minder en ’s avonds voelde ik eigenlijk niets meer. Poging 2, 3, 4 werden uitgevoerd, maar helaas. Na de eerste keer strippen, ben ik twee dagen later bij de gynaecoloog geweest om een inleiding in te plannen. Al hoopte ik natuurlijk dat ze in die tussentijd nog vanzelf zou komen.
Toch een inleiding?
De tijd ging voorbij en na strippoging 2, 3 en 4 moest ik me op woensdagavond om half 8 in het ziekenhuis melden. Wat een gek moment. Ik ging thuis weg met de kennis dat ik weer thuis zou komen met een baby’tje. Op het moment dat wij aankwamen, had ik de kamers voor het uitkiezen, dus koos ik natuurlijk voor een kamer met bad. Ik werd aangesloten aan een draadloze CTG, zodat ik gewoon in bad kon. Alles ging prima daarbinnen. Nu moest ik door naar de gynaecoloog om een ballonnetje te laten plaatsen. Echter bleek ik al 2,5 tot bijna 3 cm ontsluiting te hebben en zou de ballon er direct weer uitvallen. We mochten in het ziekenhuis blijven en mijn vliezen zouden de volgende ochtend erna om half 7 gebroken worden. Hierna zouden ze direct weeënopwekkers geven. Ik hoopte echter dat ze daar nog even mee wilden wachten om te kijken of ik zelf weeën zou krijgen. Dit gaf ik ook aan, maar de gynaecoloog vertelde dat ze dat niet deden, omdat ze dan misschien heel lang moesten wachten.
Ineens kreeg ik spontaan weeën
Rond half 11 ging mijn man slapen. Ik kreeg een slaappil, die ik uiteindelijk niet genomen heb. Ik hou niet zo van medicatie. Om 12 uur kreeg ik ineens een ander gevoel in mijn buik. Ik dacht toen nog dat het harde buiken waren, maar het werd heel langzaam steeds wat pijnlijker en regelmatiger. Ik heb een weeëntimer app gedownload en timede de krampen. Om 2 uur ‘s nachts kwamen ze om de 6 minuten. Ik vond het tijd om mijn man wakker te gaan maken, dus aaide ik hem voorzichtig op zijn rug zodat hij niet zou schrikken. Na meerdere pogingen werd hij maar niet wakker. Ik dacht: “Nou, hij is wel erg moe. Ik laat hem nog maar even”. Om 3 uur hield ik het niet meer en heb hem echt wakkergemaakt. Hij heeft meteen de verpleging gebeld en ik werd weer opnieuw aan het CTG gelegd. Ik had toen al om de 3/4 minuten weeën en ze waren goed regelmatig.
Mijn vliezen werden gebroken
Hierna ben ik lekker in bad gegaan wat me goed deed. (TIP dus voor als je de mogelijkheid hebt! Oh, en nog een tip, doe iets van een (sport)bh aan. Ik was namelijk niet zo slim geweest en was helemaal naakt, wat ik voor de foto’s uiteindelijk niet zo charmant vond). Daarna ben ik weer in bed gaan liggen. Om 6 uur kwam de gynaecoloog binnen met de mededeling dat ze mijn vliezen wilde breken, omdat de weeënactiviteit minder werd. Ook vertelde ze me dat wanneer het vruchtwater helder was, ze mijn eigen verloskundige konden bellen zodat zij de bevalling verder kon voortzetten. Mijn vruchtwater bleek helder. YES! Na een uur kwam de verloskundige met de stagiair aan.
Mijn man moest van mij zo hard op mijn rug duwen, dat ik bijna van het bed viel
Ik zat op een fitnessbal mijn weeën weg te puffen. In mijn bevallingsplan had ik verteld dat ik echt geen ruggenprik wilde, omdat ik daar echt heel bang voor was. Ik had steeds braakneigingen, dus had ik een spuugbakje naast me. De verloskundige ging weer even voelen hoeveel ontsluiting ik had. Het bleek al 6 tot 7 cm te zijn. Dit was denk ik rond een uur of half 8 in de ochtend. Mijn man heeft me op een gegeven moment bij elke wee heel hard in mijn rug moeten duwen. Ik had namelijk alleen maar rugweeën. Dit duwen gaf een soort van verlichting. Ik viel er soms zelfs bijna van uit bed hoe hard hij moest duwen. Als ik voelde dat er een wee aankwam, stond hij binnen 1 seconde achter me. Bij elke wee! Tussendoor moest ik een aantal keer naar de wc. Alles wat er uit kwam was meegenomen, omdat dan de gehele weg vrij zou zijn voor de kleine meid! Mijn man heeft de hele bevalling bij elke wee ook ademhalingsoefeningen met me gedaan. Soms raakte ik zo in paniek van de pijn, dat ik vergat hoe ik moest ademen. Het hielp me zo enorm dat hij dit steeds opnieuw weer met me oppakte.
De handjes van de baby zaten naast het hoofdje
Op een gegeven moment stelde de verloskundige voor om weer in bad te gaan. Dit zou misschien wat pijn kunnen wegnemen. In bad heeft de verloskundige meerdere malen getoucheerd om te voelen hoe ver ik was. Rond 9 uur had ik 9 cm ontsluiting. Er zat nog een klein randje. Ook lag mijn dochter met haar handjes boven haar hoofdje voor de uitgang. Dit had ze in het begin verborgen gehouden voor mij. Ik zat sowieso in mijn eigen bubbel, maar dit zo misschien paniek veroorzaken bij mij. Rond half 10 kreeg ik persdrang, welke ik een half uur heb moeten ophouden. Ik denk dat ik dit het pijnlijkste vond van de hele bevalling. Het gevoel dat er met alle geweld iets uit moet, maar ik dit tegen moest houden. Tijdens een perswee voelde de verloskundige of de handjes opzij waren gaan. Mocht dit niet het geval zijn, dan moest ik waarschijnlijk met spoed een keizersnede, omdat haar schouders anders niet door de uitgang zouden passen. Ook had ik nog steeds dat ‘randje’ waardoor ik nog even moest wachten met persen.
Het persen kostte me alle kracht van de wereld
Om 10 uur was daar dan eindelijk het verlossende woo, ik mocht mee persen. Ik stapte uit bad, naar het bed. Na een paar minuten persen, voelde ik dat de persweeën minder intens waren dan al die persweeën in bad, maar dit weerhield me niet om met alle macht mee te persen. Na een minuut of 10 zagen ze het hoofdje al. Er werd meerdere malen gezegd dat het niet heel lang zou gaan duren. De minuten gingen voorbij, maar er bleek ineens niet echt veel vordering in te zitten. Op een gegeven moment moest ik stoppen met persen, omdat de hartslag van mijn dochter niet goed werd. Ze had het dus wat moeilijk. Toen de hartslag weer goed was, mocht ik weer verder persen. Ik had de hele nacht niet geslapen en mijn energie was op. Het kostte me alle kracht van de wereld om nog te kunnen persen. Ook het omhoog brengen van mijn benen kostte enorm veel kracht. Die oerkracht waar je veel mama’s over hoort praten was bij mij ver te zoeken.
De gynaecoloog schreeuwde: “Stop met persen”
Na 70 minuten persen was het dan bijna zover. De verloskundige gaf aan dat wanneer ze zou zeggen dat ik moest stoppen met persen, ik dit ook echt moest doen! Ik zei nog: “Ja, anders scheur ik zeker helemaal uit”. Het moment kwam dat ik dus moest stoppen met persen, maar dit was echt mega moeilijk en extreem pijnlijk. Ik voelde van alles daar beneden, dus ik dacht: “Shit, ik ben sowieso helemaal uitgescheurd”. De verloskundige schreeuwde ook echt met een harde stem: “Nu stoppen!” Ik geloof dat de volgende keer persen het moment was dat ik kleine Fenne mocht aanpakken. Wat een rollercoaster, maar een enorm mooi moment. Ik heb haar zelf aan mogen pakken en op mijn buik gelegd. Echt heel bijzonder om haar ook het laatste stukje zelf op de wereld te mogen zetten. Daar was ze dan, met 41 weken en 6 dagen. Onze dochter Fenne!
“Ik ben vast helemaal uitgescheurd”
Ze werd flink gepoetst, want voor het termijn van 42 weken zat ze nog enorm onder het smeer. Bij het zien van Fenne, was ik die gehele bevalling weer vergeten. Ik vroeg aan de stagiair: “Ik ben helemaal ingescheurd zeker of niet?” Maar tot mijn verbazing zei ze: “Oh, weet ik niet. We moeten nog even kijken”. Uiteindelijk had ik 2 inwendige scheurtjes die gehecht moesten worden. Dat was alles, helemaal prima!
