“Mag er dan niks meer gezegd worden” een zin die ik al meerdere keren ben tegen gekomen. Ik heb al alles om mijn oren gekregen in het afgelopen half jaar. Van, “ik neem geen volgende kind meer door wat jullie is gebeurd” tot aan “je hebt niet goed voor Emma gezorgd”. Dingen komen diep en hard binnen, wanneer je niet meer terug kunt naar de tijd van het moeder mogen zijn.
Mag er dan niks meer gezegd worden? Natuurlijk wel, maar als je moeder kanker heeft ga je daar ook niet mee schelden, toch? Als iemand homo is dan roep je in zijn bijzijn toch ook niet: “Wat ben jij een nicht?”. Een klein iemand noemen wij ook geen dwerg en iemand met een donkere huidskleur noemen wij al jaren geen neger meer. Wij, de maatschappij. Een groep mensen die bij elkaar horen, zo blijven wij verbonden. Door je te voegen bij een “wij” die bij jou past. Ik vind dat je alles mag denken, een mening mag hebben over alles en iedereen. Maar het uitspreken daarvan is een ander verhaal. Als iemand jarenlang voor haar zieke kind heeft gezorgd en uiteindelijk afscheid moet nemen omdat het kindje het niet gaat overleven. Kan je echt niet verkondigen dat de moeder beter haar best had moeten doen. Wat de reden ook is van deze mening, die mening hou je voor jezelf. En als ik dit verhaal vertel krijg ik dat ook vaak terug, dat het niet normaal is dat iemand zoiets zegt.
Maar denk jij wel altijd goed na over wat je zegt of wat je schrijft? Zeker als je online een groot bereik hebt? Online vind je veel, in mijn ogen, egoïstische termen over het moederschap en een kinderwens. Mag er dan niks gezegd worden? Zeker wel. Maar vergeet niet, er wordt al veels te veel gezegd. Een voorkeur voor het geslacht van je kindje, waarom? Dat is voor iedereen verschillend. Ik heb zelf een voorkeur voor een meisje, omdat ik een piemel moeilijk schoon te maken vindt. Omdat ik het bij Emma zo leuk vond om haar knotjes in te doen en haar stoer aan te kleden als een echt stoer chickie. Ik heb aan de andere kant ook wel veel zin om ooit een jongen te mogen krijgen, omdat het anders is en omdat je het dan beide mee hebt gemaakt. En een klein ventje zie ik ook wel lopen bij ons.
Zo heeft iedereen zijn ding en dat mag ook zeker gezegd worden, maar houd je dan wel rekening met de manier waarop je het zegt? Tegen degene aan wie je het verteld? Iedereen is anders en iedereen heeft zijn eigen pijn. Zijn eigen zere plek. Dus als je iets online plaatst, raak je honderden, soms wel duizenden mensen. En al die mensen zijn verschillend. Bij iedereen ligt de grens anders. Iedereen heeft zijn eigen inzicht. Moet je dan het risico willen nemen dat je iemand kwetst? Al is het maar één iemand van die duizend, is dat de bedoeling van je verhaal? Nee? Moet je het dan wel delen? Moet je dan niet extra kijken naar de verwoording?
Stel jezelf de vragen: Wie is mijn doelgroep? Kan dit kwetsend zijn? Wil ik dat risico nemen? Belangrijke vragen voor iemand die invloed heeft op een grote groep mensen, soms zelfverzekerde en sterke personen. Soms onzekere en gekwetste zielen. Deze twee groepen die nauwelijks van elkaar te onderscheiden zijn, zullen tot jouw volgers behoren. Onthoud dan dat je dit gelezen hebt, misschien denken we dan allemaal meer na voor we iets het world wide web in sturen.
ILJA (klik hier voor haar Instagram)
