Als ik terugkijk op mijn zwangerschap is dat absoluut geen periode waarbij ik gelukkig was. Het grootste gedeelte van deze tijd stond namelijk in het teken van zwanger blijven.
Ik was continu bang om ook dit kindje te verliezen
Sinds 2016 heb ik 1 missed abortion, 4 miskramen en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap doorgemaakt. De zwangerschapstest die ik deed op 26 september 2020 was er dan ook eentje in een rijtje van velen. Ik had de test gedaan en op het aanrecht weggelegd, waarna mijn man na 5 minuten vroeg of hij deze weg kon gooien. “Er staat maar een zielig lijntje in dat ene vakje”. Erg romantisch samen ontdekken dat ik zwanger was, was het dan ook niet. Ondanks dat, waren we erg blij om opnieuw in verwachting te zijn. De zwangerschap is me erg zwaar gevallen. Doordat ik mentaal continu voorbereid was afscheid te nemen van dit kindje in mijn buik, maar ook vanwege de bekkeninstabiliteit waar ik vanaf 10 weken zwangerschap al last van had. Tel daarbij de zwangerschapsdiabetes, blaasontstekingen en periodes van minder leven voelen op. Ik was tegen 36 weken al he-le-maal klaar om te bevallen. Liever gisteren dan vandaag!
Vals alarm
En toen, met 38 weken op weg naar België om te tanken, kreeg ik ineens heftige krampen. Af en aan krampen die bijna een minuut aanhielden en na 4 minuten weer terug keerden. Zowel ik als mijn man waren er echt van overtuigd dat het nu begonnen was. Samen met mijn man sprak ik af dat we bij thuiskomst de verloskundige zouden bellen, want nu onderweg was niet handig en volgens “de boekjes” moest je eerst een uur lang weeën hebben. We kwamen terug thuis en de krampen verdwenen als sneeuw voor de zon. Ik kan je niet duidelijk maken hoe chagrijnig ik die dag geweest ben. “Dat kleintje moet eruit”, dacht ik. Helaas zat er niks anders op dan geduldig afwachten.
Ik heb zo’n kramp dat ik niet meer met mijn man wil kletsen
Het is 3 juni 2020 20:00u. Ik zit op de stoel in de woonkamer en voel krampen. Ik denk er niet teveel van want de afgelopen weken sinds het valse alarm in België heb ik nog een aantal keer krampen gehad die niks bleken te zijn. Langzaam begin ik steeds een beetje meer in mezelf te keren en wil ik vooral niet meer kletsen met mijn man. Hij pakt op zijn beurt stiekem de weeën timer erbij en timet mijn gezucht. De krampen worden elke keer een beetje heftiger en voor mijn gevoel duren ze een seconde of 15 met tussenpozen van 10 minuten of meer. Ik probeer me niet te laten kennen en heb de instelling “Ook al is het voor niks, dan heeft mijn lijf in ieder geval een goede oefening gehad”. Dan zegt mijn man: “Joh schat, die weeën komen nu al een tijdje om de 3 minuten en ze duren echt langer dan een minuut. Zullen we naar bed gaan, zodat je nog een beetje kunt rusten voor het geval het nu wel echt gaat beginnen?” .
Mijn verloskundige ziet een barende vrouw
Terwijl ik in bed de weeën weg puf en mijn man nog even probeert te slapen tussen mijn gezucht door, tikken de uren voorbij. Ik heb echt geen besef meer van tijd, maar tegen 01:00u is mijn man echt klaarwakker van mijn gekreun en besluit hij dat het tijd is om de verloskundige te bellen. Ze is er een half uurtje later en deelt mee dat ze toch echt naar een barende vrouw zit te kijken en dat de bevalling nu echt is begonnen. Als de weeën nu nog af zouden nemen moeten we naar het ziekenhuis. Ik ben zo blij! Ons kindje gaat vandaag geboren worden! Op zijn uitgerekende datum!
Ik blijf thuis steken op 5 centimeter ontsluiting
Met die blijheid heb ik het gevoel de wereld weer aan te kunnen en ik zak volledig in mijn eigen bubbel weg. Ik adem, puf, zucht en kreun een eind weg in ons bed, onder de douche en op een skippybal. Ik wil namelijk heel erg graag thuis bevallen. Het lijkt ons heel fijn om in onze eigen omgeving te zijn, wanneer we onze kleine man verwelkomen. De verloskundige rijd de hele nacht heen en weer tussen ons dorp en een naastgelegen dorpje, want er nog iemand aan het bevallen. Om 04:30u is de verloskundige bij ons thuis en ze besluit niet meer weg te gaan. Ik zit al sinds half 2 die nacht op 4 a 5 cm ontsluiting en ik kom maar niet verder.
Mijn man besluit dat we naar het ziekenhuis moeten
In mijn bevalplan staat dat wanneer ik niet meer in staat ben helder na te denken, mijn man voor mij communiceert. Hij weet gelukkig heel goed wat ik wil en samen met de verloskundige besluit hij om 07:30u dat het tijd is om naar het ziekenhuis te gaan. Ik zit al 6u op 5 cm ontsluiting en ondanks dat mijn weeën sterker worden vordert het niet meer. Het is tijd voor een ruggenprik om mij wat rust te geven, zodat ik niet te moe ben om te persen.
Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen moeten we zo’n beetje het hele ziekenhuis door voordat we bij de bevalkamers aankomen. Maar echt?! Wie heeft bedacht dat het een goed idee is die kamers helemaal aan het uiteinde van het ziekenhuis te maken?! Welke bevallende vrouw heeft er nu zin in om puffend door de gangen van het ziekenhuis gereden te worden en van alle kanten aangekeken te worden en “succes”, “zet ‘m op” te horen?
De kleine krijgt een schedelelektrode
Zodra we op de kamer zijn, krijg ik al gauw mijn ruggenprik. alle pijn verdwijnt als sneeuw voor de zon. Ik voel af en toe een golvend iets, maar pijn kan ik het niet meer noemen. Ik val in slaap en merk de uren daarna dat er af en toe aan het CTG-apparaat wordt getrokken. Rond 14:00u komt de gynaecoloog op mijn kamer en vertelt ons dat ze graag een schedelelektrode plaatsen bij de kleine, omdat ze de hartslag niet altijd goed kunnen monitoren. Gelukkig is deze snel geplaatst en ik val weer terug in slaap.
De gynaecoloog is verbaasd, net zoals de verpleging
Om 18:30u komt de gynaecoloog controleren en ik blijk volledige ontsluiting te hebben. Ze geeft aan dat ik, wanneer ik een drukkend gevoel ervaar, rustig eens mee mag duwen. Ze zegt dat ze over een half uurtje nog eens komt kijken hoe het er dan voor staat. Hoewel ik nog half slapend een beetje druk begin te zetten, heeft mijn man na 10 minuten door dat ik erge “oergeluiden” maak. Hij drukt op het belletje en 5 minuten later komt de gynaecoloog binnen. Ze hangt mijn benen in de steunen en zet een lamp op mijn onderkant. Ik hoor een vrij verbaasde: “Oh, het hoofdje staat al bijna”. Ze belt om de verpleging erbij te roepen voor wat ondersteuning. Ondertussen blijf ik op haar aanwijzing persen en om 18:50u wordt onze zoon geboren! In de kamer met alleen de gynaecoloog. Even later komt de verpleging de kamer binnen en zijn ze verbaasd te zien dat er al een klein jongetje op mijn borst ligt. De placenta volgt snel en er blijken geen hechtingen nodig. Ik heb alleen een paar schaafwondjes. Onze zoon wordt op mijn borst afgedroogd en er worden dekens over ons heen gelegd, zodat we volop kunnen genieten van het gouden uurtje.
Onze gouden uurtjes
Dat gouden uurtje worden er uiteindelijk 2,5. Het is een erg drukke avond, want in hetzelfde uur dat ik ben bevallen blijken er nog 4 kindjes op de wereld gezet te zijn. Omdat de kleine in het vruchtwater gepoept heeft, moeten we een paar uurtjes blijven en in overleg besluiten we pas de volgende ochtend naar huis te gaan. Zo vreselijk als ik mijn zwangerschap vond, zo fantastisch vond ik mijn bevalling. Ook al heb ik er theoretisch bijna 24u over gedaan, ik heb een groot deel van die uren simpelweg geslapen. En eindelijk, na 4 jaar ellende, konden wij eindelijk onze zoon in onze armen sluiten.
ELLIS
