“Hoe wist jij dat je zwanger was?”. Deze vraag is mij verschillende keren gesteld. Meestal kom je erachter dat je zwanger bent, omdat je ongesteldheid uitblijft. Maar hoe weet je dat je zwanger bent als je niet weet wanneer je ongesteld moet worden? Als je geen idee hebt hoe je cyclus is?
Ik voelde me anders
Op de één of andere manier wist ik het, al ruim voor de test positief was. Ik zag de vader van mijn zoon Adam ongeveer 1 keer per maand een weekend in die periode. In het weekend van 14 juni 2019 was ik bij hem geweest en op 27 juni voelde ik mij anders dan anders. Ik was wat licht in mijn hoofd met opstaan als ik had gezeten, ik had hoofdpijn en ik was een beetje moe. Op 28 juni heb ik een zwangerschapstest gedaan, maar deze was negatief. Het was ook de 50ste verjaardag van mijn vader en ik besloot geen alcohol te drinken, omdat ik niet zo lekker was. ’s Avonds was ik aan het praten met mijn nichtje en ze vroeg mij of ik zwanger was. ‘Nee’, zei ik, ‘ik heb vanmorgen toevallig een test gedaan en deze is negatief. Ik zal niet helemaal fit zijn.’
De volgende ochtend gingen we met de familie een weekje naar Texel als cadeau voor de verjaardag van mijn vader. Ik voelde mij al een stuk beter. Ik was alleen een beetje moe. Toen ik overdag op bed lag, viel ik gewoon in slaap. Dit heb ik normaal niet, maar ik zocht er niks achter, want die test was negatief vorige week en ik had bovendien kramp in mijn buik. Dezelfde kramp als ik ongesteld moet worden. Het zette alleen niet door. Ik liep er al een paar dagen tegen aan te hikken. Ik kreeg ook last van mijn rug. Op woensdag liepen we naar een marktje en lunchen. Ik was wat misselijk, dus ik at weinig. De misselijkheid heb ik wel eens vaker als ik ongesteld moet worden. Vrijdag reden we weer naar huis. Ik was nog steeds niet ongesteld.
Zaterdag reed ik richting Vianen, omdat ik naar een festival ging met twee vriendinnen. Ik had een hotelovernachting geboekt naast het festivalterrein. Toen ik onderweg was naar Vianen voelde ik af en toe pijn in mijn rechterzij. Die pijn kon ik niet echt plaatsen en ik was nog stééds niet ongesteld. In Vianen liep ik langs de drogist voor een zwangerschapstest. Daarna richting het hotel en naar het festivalterrein. De hele tijd bleef die test in mijn gedachten. Ik zou hem de volgende ochtend doen met ochtendurine. Ik dronk die middag en avond geen alcohol. Dat was wel een beetje opvallend: Waarom zou je een hotel boeken na een festival als je niet gaat drinken? Dan zou je natuurlijk nog gewoon een uur naar huis kunnen rijden. Eén van mijn vriendinnen vertelde ik dat ik een vermoeden had dat ik zwanger kon zijn.
’s Avonds in het hotel heb ik even getwijfeld of ik de test zou doen. Ik legde de test weg en dook in een warm bad. Even opwarmen na een regenachtige festivaldag en mijn voeten tot rust laten komen van het dansen. Daarna ben ik gaan slapen, het duurde wel even voor ik in slaap viel. De volgende ochtend was het tijd voor de test. Naar de wc, getest, de timer van mijn telefoon gezet en de test weggelegd. Ik durfde niet te kijken. Die minuut leek de langste minuut van mijn leven. Toen de timer ging waren er twee duidelijke streepjes zichtbaar: ik zou moeder worden. Blijdschap, maar ook angst. “Hoe zou iedereen reageren? Zal alles wel goed gaan? Straks moet ik mijn vriend bellen”. Hoewel ik als persoon er aan toe was om ouder te worden, was mijn man dat nog niet. Ik stapte terug in bed en belde de vriendin met wie ik gister op het festival was. Voor dat ze wat kon zeggen zei ik tegen haar: ‘Ik ken mijn lichaam zo goed’. We wisten beiden genoeg. Ze was blij voor mij en ze luisterde naar mij. Daarna heb ik opgehangen en heb ik mijn vriend geprobeerd te bellen. Hij nam niet op. Ik stuurde hem een bericht om mij te bellen wanneer hij wakker was. Hierna pakte ik mijn spullen. Voor ik in de auto stapte om een uur te gaan rijden, belde mijn vriend. Hij moest even aan het idee wennen en wist niet zo goed hoe hij het aan zijn familie moest vertellen, aangezien hij moslim is.
Bij mijn ouders thuis huilde ik toen ik het vertelde. Alle spanningen kwamen er uit. Maar wat reageerden ze goed. Mijn moeder was een beetje overdonderd door het nieuws en mijn vader pakte mij beet, gaf mij een kus op mijn voorhoofd en zei: ‘Alles komt goed’.
SANNE
