Voor mij begint het nieuwe jaar altijd na de zomervakantie. In de tussentijd zes weken heb ik de tijd om terug te kijken op het afgelopen schooljaar. Zes weken van rust en (zelf)reflectie. Twee weken lang begeven in een ander land, de warmte… En de vrijheid. Geen telefoon en ipad 24/7 bij de hand, dat is de afspraak die dit jaar is gemaakt. Prima, ik denk dat dat voor mij een keer heel goed kan zijn, want er is zoveel op terug te kijken, maar ook vooruit. Want het was een druk schooljaar, een jaar met twee verhuizingen. Noa, die een klas over deed, maar daarin zoveel meer zelfvertrouwen kreeg, moed om het voor haar zelf op te nemen. En haar eigen keuzes durft te maken. En nu echt klaar is voor de volgende klas, klaar voor de volgende groep. Mentaal zo hard gegroeid de laatste paar maanden. Daar bovenop in de lengte ook. Van een kleine kleuter is niks meer te zien. Haar eigen individuutje krijgt steeds meer zelfvertrouwen, dat maakt me echt trots.
Het was ook een grappig jaar, want ja, mama werd verliefd. Al zei ik eerst van niet. Ik denk dat Noa het eerder door had dan ik zelf. Onderweg naar haar school, rondjes rijden, omdat ik drie keer een afslag miste. Met mijn hoofd half in de wolken, vergat ik meer dan Noa van mij gewend was. Maar Noa vond het goed: “Word jij maar weer heel gelukkig, mama”. En dat ging ik dit jaar maar eens doen, heel gelukkig worden. Dus na bijna 5,5 maanden van daten, verliefd worden, even door het leven zwieren, zagen mijn kinderen hem voor het eerst. Noa heel stoer, uitdagend… En ik liet haar maar even gaan. Normaal kijkt ze de kat uit de boom, maar nu stormde ze op ons af. We haalden haar samen op uit school. Haar broertje verlegen, kneep heel hard met zijn handje in mijn hand die dag en volgde later een beetje Noas voorbeeld. Met zijn vieren gingen we ergens drinken en een taartje eten. Ongestoord kletste Noa door, want ja het maakt het wel makkelijk als je samen van voetbal houdt. Het liefst had Noa die dag al haar favoriete plekjes in de stad al willen laten zien aan hem, vroeg ze bij thuiskomst al of hij bij ons komt wonen.
Dus na die 5,5 maand waren we zo af en toe met zijn vieren. Dat vonden we allevier wel wennen. Ik ook, al had ik soms die stille wens wel eens gehad om ooit weer een “normale familie” te zijn. Maar ieder voor zich doet het goed.. We groeien er met elkaar verder in. Noa vraagt naar hem, wanneer hij weer komt. Het doet haar goed. Met zijn vieren eten, stoeien, samen naar het strand en iemand die wel samen met Noa kan voetballen. Want in haar ogen bak ik er niks van. Deze zomer gaan we nog meer groeien, alle vier, dansen we in de zon. En dankjewel lieve dochter, lieve Noa dat jij mij weer heel gelukkig liet worden, dankjewel dat jij mij dat ooit hebt gezegd.
Liefs mama
ESTHER (klik hier voor haar Instagram)
