Al vrij vroeg in de zwangerschap had ik het gevoel: iets is er niet goed. Maar ik had nooit gedacht dat ik er pas ná de bevalling achter zou komen wat dat zou zijn.
Deze zwangerschap was zo anders dan de eerste. Bij de eerste ben ik fluitend de 9 maanden doorlopen. Bij deze zwangerschap was het totaal anders. Vanaf dag 1 had ik allerlei klachten. Ik was misselijk tot week 24 en ik had al snel veel last van mijn banden en bekken. Daarbij kwam nog het vreemde gevoel: “Iets is er niet goed. Maar wat?”.
Het rechter niertje van onze baby bleek niet goed op de echo
Tijdens de 20-wekenecho kwamen ze erachter dat er iets niet goed was met het rechterniertje van de baby. Na een week wachten konden we terecht in het ziekenhuis om het verder te laten onderzoeken. Onze baby had een dubbelsysteem. Het was niks om ons zorgen over te maken. De baby kon er wel 100 jaar oud mee worden. We kregen extra controles en als de baby geboren zou zijn, werd er weer een echo gemaakt om te kijken of er dingen waren veranderd. Een hele geruststelling dat er meteen een kinderarts klaar zou staan. Maar was dit dan het gevoel wat ik had? Dat er iets niet goed zou zijn? Het gevoel bleef..
De bevalling van Kai
Op 2 juni 2021 raakte ik 40 weken zwangerschap aan. Ik was er zo klaar mee en klaar voor. “Kom maar op met die baby!” Na een geslaagde strippoging in de ochtend, voelde ik ’s avonds dat de bevalling begon. Ik kreeg lichte weeën en belde de verloskundige of ze langs wilde komen om te checken. 3 centimeter. “Yes, op naar het ziekenhuis!” Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen moest de verloskundige nog lachen om me. Ze zei: “Je ziet er zo opgelucht uit Yvonne, alsof je er klaar voor bent!” En dat was ik ook.
Rond 23.00 uur waren we in het ziekenhuis en om 00.00 uur zat de ruggenprik er al in. Wat een verlichting was dit. Vooral omdat bij de eerste zwangerschap de ruggenprik niet goed heeft gezeten en ik dus bijna alles gewoon kon voelen. Nu niet, nu had ik rust. Ik zag de weeën op de monitor en ik voelde vrij weinig. Heerlijk! Tot een centimeter of 8 ging het prima. De ontsluiting vorderde gestaag. Tot die laatste 2 centimeters en de persweeën begonnen. Wat een pijn! Gelukkig kwamen uiteindelijk de verlossende woorden: “Yvon, je mag gaan persen!” En uiteindelijk na 20 minuten persen, was onze “Bollie” er. Onze Kai van 3340 gram! Genieten dit. Toch?
De verpleegkundige vond Kai erg geel zien
De eerste uren gingen prima. Het niertje werd gecontroleerd met een echo. Hier zagen de artsen geen gekke nieuwe bijzondere dingen op. We kregen de mededeling dat we rond 6 weken na de geboorte een controleafspraak zouden krijgen om te zien of alles goed blijft groeien en goed blijft gaan. Fijn! Niets aan de hand tot de verpleegkundige in de nacht mijn kamer op kwam om de voeding van Kai klaar te maken. Ze zei tegen me: “Kai ziet behoorlijk geel”. Ik weet nog dat ik dacht: “Ach, dat hoort er bij. Dat heb ik bij de eerste ook gehad nadat ze een dag of 3 of 4 oud was”. Maar schijnbaar gaan alle alarmbellen af als de baby geel ziet binnen 24 uur na de geboorte.
Mijn baby moest naar de High Care
Het was 4 juni 2021, Kai was net een kleine 24 uur oud. Ineens stonden er twee artsen bij mij op de kamer. Mijn man en ik keken elkaar nog aan met de gedachten: “Zijn ze hier wel goed? Moeten ze niet op een andere kamer staan?” Maar nee, de arts vroeg: “Zijn jullie de ouders van Kai?” En toen begon het. Alle medische woorden kwamen voorbij. De woorden die er gesproken werden kon ik maar half bevatten. “Kai ziet binnen 24 uur na de geboorte geel en daarom nemen we hem nu mee naar de High Care”. “Ho, wacht even. Wat zeg je nu allemaal? Wat gaat er gebeuren? Waarom? Wanneer?” Ik had zoveel vragen. Er was zoveel onduidelijkheid. Wat was er met mijn “Kleine Bollie” aan de hand? Dat er snel gehandeld moest worden, was vrij snel duidelijk.
“Kai wordt opgenomen met een hyperbilirubinemie. Hij heeft een te hoog bilirubinegehalte. We nemen hem daarom meteen mee naar de High Care waar hij direct fototherapie krijgt. Hij wordt daar op een lichtmatje gelegd. We hopen dat zo de waardes dalen en hij niet meer geel zal zien”. De arts bleef maar praten in een taal die wij voor mijn gevoel niet konden verstaan. Het enige wat me is bijgebleven is dat we nog heel even snel met Kai konden knuffelen. Zodra de verpleegkundige van de High Care terug was van haar pauze, nam ze hem direct mee.
Tranen, ongeloof, onmacht, vragen en nog meer tranen. “Wat is er zojuist gezegd? Wat staat ons nu te gebeuren? Een te hoog bilirubinegehalte? Wat houdt dit in?” Google is je beste vriend zeggen ze wel eens, maar niet altijd. Ik las direct dingen als een wisseltransfusie. Het vervangen van het bloed. “Nee, zeg me dat dit niet hoeft. Zeg me dat dit niet zo ver gaat komen!”, dacht ik wanhopig.
Goed nieuws: zijn waardes daalden
Toen Kai eenmaal op de High Care lag aangesloten, konden we bij hem gaan kijken. Daar lag hij dan in alleen een luiertje op een blauw lichtmatje met een gekke “zonnebril” op. Slik, dit zag er niet fijn uit. Mijn moederhart brak. Een paar uur nadat alle informatie was geland bij ons en we toch nog wat vragen aan de artsen hebben gesteld, kwam er een arts weer onze kamer op. Mijn man was nét naar huis. Ik probeerde hem nog te bellen, maar hij zat al in de auto. Deze arts kwam met goed nieuws: Het lichtmatje had effect. De waardes waren al aan het dalen! “Wauw, wat gaat dat snel. Wat fijn!”,zei ik. Mijn man had mijn gemiste oproepen gezien en belde mij meteen terug. Eindelijk goed nieuws om te melden. Maar dit was van korte duur.
De waardes stegen ineens hard
Een uur of 3 later kwam er weer een arts onze kamer in. “Bent u de moeder van Kai”, vroeg ze. “Ja, dat ben ik…”, antwoordde ik afwachtend. Mijn hart zat weer in mijn keel. “De waardes stijgen ontzettend hard. Het gaat de verkeerde kant op. De waardes zijn zo hoog dat hij een wisseltransfusie nodig zal hebben. We hebben hem daarom per direct in een couveuse gelegd waardoor hij nu van onder én boven fototherapie krijgt”. Daar lag ik dan, alleen in een ziekenhuisbed, net bevallen, met slecht nieuws dat ik in mijn eentje moest verwerken. Weer zoveel vragen, zoveel onduidelijkheid en tranen. Ik heb direct mijn man huilend opgebeld en het verhaal uitgelegd.
Gelukkig mochten we 24 uur per dag naar Kai toe. Het was al laat op de avond en ik besloot naar de High Care te strompelen. Daar lag hij dan. Mijn “Bollie” in een couveuse. Vol blauwe lampen en infuusjes in zijn arm voor extra vocht. Slik, weer de tranen. Het zag er zo naar uit. Via een raampje naar mijn kind kijken,mijn arm door de couveuse heen om mijn kind aan te raken. Knuffelen mocht niet, omdat hij 24 uur per dag daar moest blijven liggen. Zo gingen de uren en dagen voorbij. Ondertussen werd ik na 4 dagen ontslagen uit het ziekenhuis. Een heel dubbel gevoel. Eindelijk weer mijn kleine meisje van 2,5 knuffelen na 5 dagen. Maar ook mijn “Kleine Bollie” achterlaten in het ziekenhuis.
Ik mocht Kai een flesje geven
Elke ochtend en avond gingen we op en neer naar het ziekenhuis. Om zo toch Kai te kunnen zien. Tot we op een gegeven moment ’s avonds aan kwamen en de verpleegkundige aan mij vroeg: “Wil je hem de fles geven? Maar dan lekker op schoot?” Ik wist niet wat ik hoorde. Ik stotterde ook zoiets als: “Maar mag dat dan? Mag hij uit de couveuse?!”. Dat half uurtje uit de couveuse, maar wel op het lichtmatje, zou geen probleem zijn verzekerde ze. Een paar minuten later, zat ik met mijn “Bollie” op mijn schoot de fles te geven. Wat was dit een fijn gevoel! De verpleegkundige zei nog: “Jullie hebben dit nodig en Kai ook! Geniet er van!”. Nou, dat hebben we gedaan. Een half uurtje mijn kindje vast houden. Wat was dat genieten.
Uit de couveuse
De volgende ochtend om 07.00 uur heb ik meteen weer naar het ziekenhuis gebeld met de vraag of de waardes nu niet waren gestegen door het half uurtje uit de couveuse. Dit was wel het geval helaas. Maar daar moesten we ons absoluut geen zorgen om maken. Het was maar minimaal. Nu mochten we elke avond Kai de fles geven. Dat was echt genieten. Toen kwamen we 8 juni weer naar het ziekenhuis en zagen we Kai ineens in een normaal bedje liggen. Weg uit de couveuse, weg van de blauwe lampen. “Het is een enorme gok”, gaf de arts aan. Maar ze durfden het aan. Heel langzaamaan bleven de waardes stijgen. Maar niet extreem.
Kai mocht mee naar huis
Op 9 juni kregen we te horen dat hij mee naar huis mocht, op “verlof”. Eén dagje thuis en vrijdag 11 juni weer terug om de waardes weer te prikken. Ook nu waren de waardes weer iets gestegen, maar wederom geen reden tot paniek. Nee, hij mocht zelfs mee naar huis. Hij kreeg ontslag. Dit vonden we ontzettend spannend. Maar de arts verzekerde ons dat ze dit echt niet zouden doen, als het niet zou kunnen. Daar gingen we op vrijdag 11 juni, met z’n drietjes in de auto, op weg naar huis. Wel moesten we nog een paar keer terug naar het ziekenhuis om de waardes te blijven checken.
Thuis legden we Kai hele dagen in het licht. Op maandag 14 juni werd Kai weer geprikt en was er ineens een daling van 86 punten. Fijn! Op woensdag 23 juni hadden we weer een afspraak in het ziekenhuis om alles te laten controleren. Dit keer was het maar liefst 105 punten gezakt. De waardes waren nu zo laag dat de arts het niet nodig vond om dit nog te controleren. Het ging goed. Onze “Bollie” deed het super! Na een gekke rollercoaster van 3 weken (die wel 3 jaar leken te duren), kunnen we nu eindelijk genieten van ons gezin, met zijn viertjes.
Eind juli moeten we weer terug naar het ziekenhuis om zijn niertje te controleren. Zouden ze daar gekke dingen op gaan zien?
WORDT VERVOLGD…
YVONNE
