Vanaf 20 weken lag Benjamin al in stuit, en ondanks dat de verloskundige toen zei dat hij nog genoeg tijd had om te draaien, wist ik al dat dat niet ging gebeuren! Hij schopte altijd op dezelfde plek en je kon heel goed voelen waar zijn voetjes, hoofdje en kontje lag. De weken verstreken en uit de echo’s kwam telkens hetzelfde, Benjamin lag keer op keer in onvolkomen stuit. Dit betekende dat wij vanuit de verloskundige werden overgeheveld naar de gynaecologie om daar de laatste checks te krijgen voordat onze kleine man geboren zou worden! Met 35 weken werd ik gezien door een gynaecoloog en hebben wij besloten dat we gingen proberen om Benjamin te draaien. Dit kon gelukkig dezelfde dag nog gebeuren. Met zweethanden en knikkende knieën lag ik daar dan, aan de CTG om te kijken of alles nog goed met hem ging. Ik kreeg weeënremmers omdat bij een uitwendige versie de baarmoeder hard wordt en het moet juist zo ontspannen mogelijk zijn om het kind te kunnen draaien. Na een aantal minuten waren de weeënremmers ingewerkt en konden ze beginnen. Eén gynaecoloog en één verpleegkundige stonden aan het bed. De gynaecoloog probeerde haar hand onder zijn billen te krijgen en de verpleegkundige had Benjamin zijn hoofdje vast, toen begon het draaien. Voor de mensen die dit nooit meegemaakt hebben, geloof me, dat wil je ook niet. Het is absoluut geen pretje en de kracht die zij er op loslieten was niet geruststellend, voor mijn gevoel kon dit nooit goed voor een kind zijn. Na meerdere pogingen moesten zij helaas opgeven, Benjamin lag al te ver ingedaald en ze kon helaas niet met haar hand onder zijn billen komen, die dus al ver in mijn bekken lag. Wij werden terug naar huis gestuurd met een keuze. Benjamin kon gehaald worden met een keizersnede, wat veel risico voor mij zou zijn, of ik kon proberen natuurlijk van hem te bevallen, maar dat laatste zou juist veel risico’s voor hem meebrengen. In een normale situatie zou ik direct voor een keizersnede gekozen hebben alleen was dit geen normale situatie. Met 14 en 18 jaar ben ik geopereerd aan mijn rug. Ik had een vrij ernstige vorm van scoliose, een verkromming van de ruggengraat en in het OLVG is dit met behulp van metalen staven en schroeven weer recht gezet. Dit betekende helaas wel dat een ruggenprik bij mij niet mogelijk zou zijn en ik volledig onder narcose zou moeten en dus niks van de geboorte van Benjamin mee zou krijgen. Een onmogelijke keuze.
30 Augustus 2017. De datum waarop ik weer een controle had bij de gynaecoloog. Toen ik die ochtend opstond voelde ik mij helemaal niet lekker. Ik was misselijk, had erge hoofdpijn en had het gevoel dat er iets niet goed was. Vanaf 25 weken hield ik al extreem veel vocht vast, maar deze ochtend leek het wel alsof het nog erger geworden was. In de auto wist ik me geen houding aan te geven omdat ik toch wel behoorlijk veel pijn tussen mijn schouderbladen had. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis voelde ik mij nog slechter. Nadat ik binnen was geroepen werd mijn bloeddruk gemeten, deze bleek 150/100 te zijn. Misschien een foutmeting? Eerst maar weer even een echo maken. Hierna bleek de bloeddruk nog precies hetzelfde te zijn. Ik werd direct doorgestuurd om met cito bloed te prikken, urine te laten nakijken en ik werd vervolgens aan de CTG en bloeddrukmeter gelegd. Tussentijds kwam de verpleging nog even checken of ik nog steeds zulke harde buiken had omdat de metingen erg hoog uit kwamen. Nadat de verpleging langskwam zag ik een vlekje in mijn linkeroog, zo’n vlekje die je ziet als je in het licht gekeken hebt. Ik dacht nog: “Oh, er zit vast iets in m’n oog”, maar het werd alleen maar erger. Aan het einde van de CTG was mijn halve gezichtsveld weggevallen en mijn hoofdpijn had een toppunt bereikt. Ik begon mij nu toch wel echt zorgen te maken. Na een half uur werd ik ontkoppeld en moest ik in de wachtkamer blijven tot ik binnengeroepen werd. Hier werden mijn klachten langzaam minder en kon ik uiteindelijk weer bijna normaal zien. Uit de kamer hoorden wij de arts overleggen met een andere arts en het woord ‘inleiden’ hoorden wij vallen. Ik werd binnen geroepen en de arts vertelde mij: “Er is geen keuze meer.” Ik had zwangerschapsvergiftiging en Benjamin moest zo snel mogelijk geboren worden. Normaal gesproken gaan ze dan inleiden, maar omdat Benjamin in stuit lag was dit geen optie. Inleiden bij een stuitligging verhoogt namelijk de stress bij het kind waardoor je in gevaarlijke situaties terecht kan komen. Ik mocht het ziekenhuis niet meer verlaten en moest direct naar een kraamsuite waar ik streng in de gaten werd gehouden. Peter mocht nog even naar huis om mijn spullen en die van Benjamin te halen. De medicatie werd gestart, de bloeddruk werd bijgehouden en er werd alvast een infuus aangelegd zodat als er iets zou gebeuren, ik gelijk weggereden kon worden.
WORDT VERVOLGD…
CATHY
