Niets stopte mijn kanker
Als het woord turbulent beschreven zou moeten worden in een woordenboek, dan zou het een verwijzing geven naar mijn leven van de afgelopen vier maanden. Na het alles vernietigende oordeel dat de borstkanker is uitgezaaid, was ik blij dat er nog tal van behandelmogelijkheden waren. Ik mocht starten met medicijnen in studie verband, bestaande uit 2 ‘takken’. Ik werd ingeloot in tak A, maar na krap twee maanden kwam er uit dat deze niks deed. Op naar tak B, die exact hetzelfde bleek te doen als A: helemaal niets.
Uitbehandeld
Na een avondje spoedeisende hulp zagen we op de scan dat de tumoren in mijn lever zo groot waren geworden, dat ze als het ware ‘samen gesmolten’ waren. Vandaar die pijn en moeite met eten. Een klap in mijn gezicht, want zonder goed werkende lever wordt leven een uitdaging. Mijn lijf zal zichzelf langzaam gaan vergiftigen wanneer mijn lever niet meer werkt. Op 1 september, tijdens de afspraak met mijn oncoloog werd duidelijk dat deze toestand ontzettend zorgwekkend is. De kanker, en dan met name in mijn lever, heeft er maling aan wat voor soort medicijn er door mijn aderen stroomt. Het groeit en vreet zich een weg door mijn lijf. Geen cel blijft onberoerd lijkt het.
Ik wil niet gereanimeerd worden
Als warme broodjes vliegen de bruikbare medicijn over de toonbank, en blijf ik achter met een bijna lege plank met behandelopties. Ik moet weer aan de chemokuren en wel direct. En als die niet aanslaat dan zijn er mogelijk nog wat experimentele dingen over maar dan zal het klaar zijn. De jaren die mij ‘beloofd’ waren zullen dan maanden worden. Ik slik en laat mijn tranen de vrije loop. Het lijkt wel een grap, een slechte dat wel, want niemand lacht. Een dikke middelvinger van de kanker aan mij. Tijdens hetzelfde gesprek besloten we en passant ook dat wanneer ik in het ziekenhuis een hartstilstand krijg ik niet meer gereanimeerd word. Het moment van de beslissing voelde luchtig, bijna casual, maar even later onderweg naar de parkeergarage voelde ik de zwaarte van het besluit. Ik identificeer mijzelf als een jonge levendige vrouw die midden in het leven staat. Ik zou een beslissing zoals deze niet hoeven maken, wat oneerlijk! Deze ochtend voelde daardoor loodzwaar.
Dit is míjn feest
De avond daarentegen stond in het teken van een feest. Het ‘Dansen met Sas, Ja dat bedoel ik’ feest. Mijn feest werd geheel georganiseerd en bekostigd door No guts no glory: een geweldige stichting die wensen mogelijk maakt voor mensen met kanker en hun mantelzorger. Dit feest, ter ere van mijn 40e verjaardag en het leven in het algemeen, mocht ik eindelijk afvinken van mijn bucketlist. Met een doosje vol met dexamethasom peppillen van de oncoloog op zak toog ik met gezonde spanning in een veel te korte jurk naar de Maassilo in Rotterdam, om daar met 80 mensen die ik lief heb de avond van mijn leven te vieren.
Mijn hart was vol geluk!
Die avond heb ik gedanst alsof er nooit meer een morgen kwam. Ik knuffelde, lachte en huilde met alle lieve mensen die speciaal voor mij waren gekomen. De dansvloer heb ik niet verlaten die avond. Gêne bestond er niet voor alle dansmoves die ik maakte en liedjes die ik mee zong terwijl ik de tekst niet kende. No Guts no glory wist ook nog één van mijn favoriete festivalact te boeken om op te komen treden. En zo liet ik mijzelf, onder de aanmoedigende woorden van frontman Jordy van ‘De Likt’ en al mijn vrienden, achterover van het podium vallen in het publiek. Ik voelde me lètterlijk gedragen die avond en alle wanhoop die ik die ochtend voelde, bestond heel even niet. Mijn hart was vol van geluk en liefde voor alle mensen die er voor mij waren.
Die 1 september zal niemand meer van mij afpakken. Van een absolute low in de ochtend naar een torenhoge ‘high’ in de avond. Het contrast kon niet groter.
Die avond pakte ik de regie weer even terug over mijn leven, en was ik degene die een middelvinger op stak. “Hier kanker, pak aan! Ja dat bedoel ik!’
SASCHA
