Op 13 oktober 2019 had ik als 18-jarige meisje een positieve zwangerschapstest in mijn handen, onwetend in wat voor rollercoaster ik terecht zou komen. Ik heb wel eens de vraag gekregen: ‘Als je van te voren wist dat dit allemaal zou komen, had je je baby dan laten weghalen?’ Ik word er boos van. Ik ben geen waarzegster. Dit had niemand kunnen voorspellen, en het is een baby. Het is mijn baby en ik zou altijd voor hem hebben gekozen in welke situatie dan ook. Je zult misschien denken: ‘Daar heb je weer zo’n tienermoeder!’ Gelukkig wordt de term tegenwoordig heel anders gezien en is het geen taboe meer. Toch zijn er altijd mensen die ons zien als een soort virus, helaas. Maar het klopt: officieel ben ik een tienermoeder. Ik wil niet alléén in dat hokje geplaatst worden, ik ben namelijk veel meer dan dat. Mijn verhaal is uniek, speciaal, emotioneel, puur en vooral echt. In korte delen neem ik jullie mee door mijn reis, en doe ik voor het eerst mijn verhaal aan de buitenwereld.
Ik heet Marit en ik ben inmiddels 19 jaar. Mijn partner is 20 jaar en heet Nick. Ik kom uit Tilburg en hij uit het een beetje onbekende Drunen. We leerden elkaar kennen doordat we allebei nieuw werkte bij de Efteling en al snel sloeg de vonk over. Inmiddels zijn we al meer dan 3,5 jaar dolgelukkig met elkaar en is uit de liefde ons zoontje Mattheo ontstaan. Mattheo stond bij ons niet op de planning, maar goed ik was sowieso al niet zo heel goed met plannen. Hij was meer dan welkom en het allergrootste geschenk wat we konden krijgen. Nick werkt fulltime. Ik studeer nog en zit in mijn laatste jaar. Wij wonen nog niet samen, maar zijn wel erg op zoek naar een huis voor ons samen. Desondanks dat, redden we het hartstikke prima zo!
Ik was tegelijk met mijn moeder zwanger
Toen ik er achter kwam dat ik zwanger was, kreeg ik een schok. Het voelde onwerkelijk. Ik vertelde het nieuws direct de eerste dag aan mijn familie. Ik kreeg vooral positieve reacties. Zwanger zijn is sowieso een bijzondere fase, maar mijn zwangerschap was extra bijzonder. Mijn moeder en ik waren namelijk tegelijkertijd in verwachting!
Alle echo’s leken goed
Mijn zwangerschap was zwaar. Bij de eerste echo zagen ze een vruchtzakje, maar geen hartje kloppen. Voor mij was dit al meteen einde verhaal en ik zag de bui al hangen. Na twee weken was er echter een perfecte hartslag te zien op de echo en kon ons avontuur tòch gaan beginnen. Ik denk dat ik namens iedereen spreek dat de eerste 12 weken echt spannend zijn. Die weken zitten vol angst, spanning en onmacht. Je zou het liefst elk uur een echo hebben om te kijken of alles goed gaat met je kleine spruit. Ik was opgelucht toen ik die mijlpaal bereikt had. We gingen door naar de 20- weken. Deze zijn eigenlijk net zo killing, want je vraagt je af of je baby wel gezond is en alles erop en eraan zit. Bij onze 20-wekenecho was niks geks te zien en ook de NIPT was helemaal goed. Toch liep ons verhaal anders af…
Bij de 32-weken echo was het mis
Tijdens mijn zwangerschap was ik elke week in het ziekenhuis te vinden, ik was kots- en kotsmisselijk en nam tientallen medicijnen. De ene keer kwam ik binnen voor een echo, CTG en in het ergste geval een ziekenhuisopname. Ik stopte met mijn stage, omdat het te zwaar werd. Ik heb al vroeg in de zwangerschap mijn rust gepakt, uit voorzorg. Rond maart kwam ook nog eens COVID-19 om de hoek kijken en werd die zwangerschapswolk al helemaal verpest. Pretecho’s gingen niet meer door en mijn partner mocht niet meer mee naar het ziekenhuis. Mijn partner en ik besloten om in het ziekenhuis Face time aan te zetten. Tijdens de 32-wekenecho belde ik hem en keken we vol trots naar ons mooie wonder. Alles was zo perfect. Voor even. Tot dat de echoscopiste ineens doodstil werd. Ik hing de telefoon op en keek naar haar. Ik probeerde iets van haar gezicht af te lezen, maar dat was onmogelijk. Ik wist niet wat ik moest zeggen en na een paar minuten met de tranen in mijn ogen vroeg ik: ‘Is er soms iets mis?’ Natuurlijk wist ik allang dat er iets niet goed was, want ik snapte al niet waarom we al minutenlang naar een zwart gat in zijn buik aan het kijken waren. Ze antwoordde “Er is inderdaad iets aan de hand, maar ik heb dit nog nooit eerder gezien. Ik weer niet wat er precies is.” Mijn hart stopte en ik vreesde voor het ergste. Mijn tranen kon ik niet meer inhouden. Het enige wat ik wilde, was samen met mijn partner huilen. Weg van hier.
WORDT VERVOLGD…
MARIT
