De dag... - Kids en Kurken

De dag. De dag. De dag. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen. Maar lees allereerst de blog hiervoor, dan begrijp je het verhaal beter.

20 Juni 2019, de wekker loopt om 5.00 uur af, manlief wilde RUIM op tijd opstaan, want ja op DE grote dag kun je natuurlijk niet te laat komen! Lees: twee uur van te voren vertrekken terwijl de reistijd maar 30 minuten bedraagt. Afijn, terug naar die wekker, die overigens helemaal niet nodig bleek te zijn, want mijn gedachten konden dromenland niet bereiken. Vandaag is het dan eindelijk zover, ik mag mij aankleden en de koffer, die braaf (al weken) staat te wachten, meenemen. Onze dochter heeft het goed in mijn buik, ze is niet voor de geplande datum gekomen dus vandaag gaat de keizersnede, plaatsvinden. Als je de datum weet is het ergens wel fijn, vooral voor van die planners als ik, je kunt namelijk je huis spik en span in orde maken, je kunt zorgen dat alle was schoon is en zorgen dat je zelf er ook piekfijn uit ziet (iets van scheren enzo…).

Om 8 uur komen wij aan in het Radboud te Nijmegen. De verpleegkundige laat ons wachten tot 9 uur, afgesproken tijd. Ze laat ons de afdeling zien en legt het een en ander uit. Betreft de operatie hoeft ze mij niet veel te vertellen, want ik heb zelf op de operatiekamers gewerkt. Voor mij een hele geruststelling omdat ik dus wel weet wat er met mij gaat gebeuren terwijl ik onder narcose ben. Jup, je leest het goed, narcose bij een keizersnede. Ik maak dus, zoals in een eerder blog van mij is geschreven, de geboorte van onze dochter niet (bewust) mee. In het ziekenhuis zijn ze wat onduidelijk over de gang van zaken omtrent manlief. Mag hij er nou wel of niet bij zijn? Kunnen er nu wel of geen foto’s gemaakt worden? Wanneer ziet hij zijn vrouw weer? Hoe gaat zijn dag er uitzien? Is hij alleen met zijn dochter, krijgt hij hulp? Dit zijn vragen die allemaal door zijn hoofd gieren, want zenuwachtig dat hij is (Erg aandoenlijk)!

De verpleegkundige begeleid ons naar een twee persoons kamer, dat betekent dus nog een kraamvrouw, wat niet volgens afspraak was en daar zat ik met mijn emotionele-gespannen-hormonen hoofd ook niet op te wachten, om eerlijk te zijn. De verpleegkundige gaat haar best doen ons op een éénpersoons kamer te krijgen, na een verdrietige uitbarsting van mij! Best handig soms, die hormonen, haha. Op bed word ik nog aan een CTG gelegd om een laatste blik op de gezondheid van onze dochter te werpen. Alles gaat goed, gelukkig. Door meerdere spoedjes wordt mijn OK verplaatst naar de middag. Om 12.00 uur is het dan EINDELIJK zo ver! Wij worden opgehaald voor de geboorte van onze dochter! Het duurt nu echt niet lang meer en dan kunnen we knuffelen, zijn we voor altijd met zijn drieën en mogen we haar eindelijk leren kennen!

Mijn man mag gelukkig mee, hij trekt een supersexy OK-overal aan en we houden elkaars hand nog even goed vast. In de OK mag ik plaats nemen op de operatietafel, vanwege de narcose word ik al voorbereid tot het gedeelte dat ze het mes in mijn huid kunnen zetten. Dit betekent dus: het infuus, de katheter, de juiste lighouding, steriel afdekken en steriel poetsen (desinfectiemiddel). Oké ik ben best wel een bikkel en kan veel hebben maar op dit moment slaat de ‘paniek’ en ’angst’ toch echt wel even toe. Gelukkig kan ik de hand van mijn man eraf knijpen en steunt hij mij gigantisch. Ode aan mijn man! Hij moet hierna plaatsnemen in de zogeheten opdekruimte naast de OK en ik word in slaap gebracht. Mijn anesthesiemedewerker is ontzettend lief. In paniek in slaap gaan is niet bevorderlijk voor de gesteldheid van je lichaam, vaak houd je dan een hoge bloeddruk of hartslag en word je ook naar wakker. De anesthesiemedewerker bedenkt een leuk verhaaltje voor mij: “Denk maar aan jouw dochter, jullie zitten in een mooi park aan het water, genieten van de buitenlucht en elkaar. Ze lacht naar jou en jullie zitten heerlijk te knuffelen…” Ongetwijfeld kwamen er nog wat woorden achteraan, maar toen was ik al in slaap. Het gekke van narcose is dat het gewoon één zwart gat is. Je droomt niet echt en je denkt ook niks. Je wordt wakker met de gedachte waarmee je in slaap valt, tot nu toe bij iedere operatie ervaren. En ook deze keer. Ik word wakker en denk aan mijn dochter in dat park… Lekker knuffelen aan het water… WACHT! Mijn dochter! Waar – is – ze? Zijn de drie woorden die ik meermaals uit mijn mond probeer te pruttelen. Een verkoever verpleegkundige komt naar mij toe: “Rustig mevrouw, u bent net geopereerd. U mag uw dochter zo zien”. Ik ben natuurlijk hartstikke suf van de narcose en de morfine die mij toegediend is. Wat nou zo?! Ik zou haar direct op mijn buik hebben gaat er door mijn hoofd. Maar ik voel mij te suf om ertegenin te gaan. “Jouw pijn-score moet onder de 5 zijn. Wat is jouw score?”. Natuurlijk een stomme vraag aan een vrouw die zo snel mogelijk haar dochter wilt zien. “Een 3 mompel ik”, terwijl mijn buik voelt alsof een leeuw mijn ingewanden aan het verscheuren is… ‘gelukkig’ trapte de verpleegkundige daar niet in. Ze legt mij het morfinepompje uit en geeft mij nog een extra dosis via het infuus. Steeds voel ik mij wakker worden en weer wegvallen. “Is ze mooi? Ik wijs naar een operatieassistente: ‘jij was er bij!’ Is ze mooi? Waar is ze?” De operatieassistent lacht vriendelijk naar mij, maar negeert mij verder volkomen (wat ik waarschijnlijk ook gedaan had, haha).

Na het eten van twee ijsjes (wat echt heerlijk is na een operatie!) en de nodige pijnmedicatie vertelt de verpleegkundige dat het zover is. Ik ga mijn dochter ontmoeten! Nog geen vijf minuten later zie ik daar mijn man, een ‘karretje’ en twee verpleegkundigen aankomen. Mijn man met de camera in zijn hand en de verpleegkundige met een pakketje dekens, die ze aan mij overhandigt. Ik kijk naar het pakketje en daar ligt ze dan… MIJN DOCHTER. Pleun. Zo hebben we haar genoemd. Onze mooie dochter Pleun. Wat voelt dat fantastisch. Ze is echt van ons, ik herken direct gelaatstrekken van mij en mijn man in haar. Zó bijzonder. Ik ben mijn man enorm dankbaar dat hij dit kostbare moment voor mij gefilmd heeft. Zodat ik het nog kan bekijken en herinneren. Want dat is best moeilijk met de nodige morfine door je lijf. Helemaal in de wolken, zo voel ik mij. Intens gelukkig. Bijzonder. Echt een wonder dat ik vast mag houden. Hoe is het mogelijk? Ik ben mama! Zo onwerkelijk. Echt, dat gaat er allemaal door je heen als je net mama bent. Maar buiten dit alles, ben ik vooral nieuwsgierig, nieuwsgierig naar onze meid. Wat gaat ze doen? Welke interesses krijgt ze? Krijgt ze blond of bruin haar? Groene of blauw ogen? Wat natuurlijk allemaal niets uitmaakt, alles is mooi en alles is goed, maar nieuwsgierig ben ik wel!

De keizersnede is mij enorm meegevallen. Tuurlijk doet het zeer, ben je beperkt in je kunnen, maar de angst die ik had: de angst haar niet te herkennen was direct verdwenen toen ze in mijn armen gelegd werd. Ik zag enorm op tegen die narcose, maar ik ben blij dat ik goed over de ‘bevalling’ kan spreken en er ook met mooie herinneringen op terug kijk. De geboorte van onze dochter heeft alles goed gemaakt. Operatie één van de twee overleefd, hopelijk gaat de volgende operatie goed en mag ik nog lang genieten van ons mooie meisje!

Met trots mag ik vertellen dat wij op donderdag 20 juni om 12.53 papa en mama zijn geworden van Pleun. Ze woog bij de geboorte 4285 gram en was 50 cm lang.