1. Shit happens
Ons aller eerste museum uitje was een feit. Mila was 2/3 maanden en ik ging met een vriendin en Mila naar een tentoonstelling van de kledingontwerper Jan Taminau. Het was in Utrecht en de reis er naartoe ging prima. We komen binnen en het is echt een prachtige tentoonstelling. Ik heb een grote liefde voor kleding dus dit was een stapje in de hemel. Mila voelde zich ook ontzettend op haar gemak en ik tilde haar uit de wagen zodat ze ook wat te zien had. Ineens liep ze rood aan en ik zag aan haar koppie dat ze aan het poepen was. “Geen probleem”, dacht ik, “gebeurt wel vaker, zometeen maar gelijk een toilet zoeken om haar te verschonen.” Maar het was niet zomaar een poepie. Het was een hele explosie. Alles zat onder… mijn horloge, telefoon, kleding en de wagen. Zoiets hoort toch alleen in films te gebeuren? Andere bezoekers vonden het wel grappig. Tussen jurken met een waarde die je niet wil weten, pakt Mila haar moment. Thank god dat het niet op de kunstwerkjes gekomen is.
2. Jay-Z
Ik zelf vind het wel leuk om zo nu en dan muziek van Beyonce op tv op te zetten, regelmatig komt Jay-Z dan ook voorbij. Mila werd al vanaf toen ze een paar maanden oud was enthousiast als Jay-Z in beeld kwam. Wat het nou precies is, weet ik niet. Nog steeds luisteren we bijna wekelijks een liedje wat Beyonce en Jay-Z samen zingen en ze is er helemaal weg van (en voor mij ook wat fijner dan haar andere favo muziek: Juf Roos).Wij komen niet heel vaak mannen met een donkere huidskleur tegen, niet bewust natuurlijk. Maar dit keer kwam ik iemand tegen die ik kende van vroeger en Mila werd helemaal enthousiast. Ze keek mij aan: “die die die die”. Of ze nou alle mannen met een donker tintje leuk vindt of dat ze dacht dat we Jay-Z op straat tegen kwamen, geen idee, maar haar dag kon niet meer stuk.
3. Aaaahbei
Aaahbei ja. Een woord dat deze moeder heel vaak hoort. Het betekent overigens aardbei. Madam is echt dol op aardbeien, ze werkt zo een hele bak weg. Er zijn slechtere snacks, dus dit is helemaal prima. Het enige nadeel is dat als we in de supermarkt lopen ik een route moet verzinnen om deze aaahhbeien te ontwijken. Wat de laatste weken vrijwel onmogelijk is, want het is natuurlijk het seizoen voor aardbeien en ze liggen vaak in de bakken vooraan. Als Mila ze in haar vizier heeft, wil ze ze NU eten. Wat ik wel snap, want waarom mag je ze niet pakken als je er zin in hebt? Heel ingewikkeld voor zo’n klein aapje. Maar goed ze krijgt ze niet en dan is het gillen geblazen. Ze stopt dan niet meer, maar heel af en toe vind ik een reddingsmiddel. Kindjes mogen bij de AH een stukje fruit pakken en soms liggen er aardbeien tussen. LIFESAVER.
4. Trein
Wij zitten regelmatig in de trein. Ik heb wel een auto, maar ben niet de allerbeste chauffeur dus als het kan ga ik liever met het openbaar vervoer. Ook deze dag, we gingen een dagje naar Breda en op de terugweg zat Mila naast mij op het treinbankje. Ze vond het ontzettend leuk en was erg druk aan het kletsen en naar buiten aan het kijken. Achter ons zat een man die ook een beetje met haar ging spelen en met haar ging kletsen.
Treinmeneer: “En ga jij zo lekker naar huis toe, naar papa?”
Ik (dacht laat ik maar antwoorden, want met Mila’s woordenschat komen we niet zo ver): “Uhh nee wel naar huis, niet naar papa*”
Treinmeneer: “Ohh papa gaat geen eten voor jullie maken?”
Treinmeneer: “zeg maar, PAPA PAPA PAPA PAAAAPA”
Mila vond het wel grappig en begon het zelfs een beetje na te zeggen.
Ik heel voorzichtig: “Nee we gaan niet naar papa, want die is er niet. ”
Treinmeneer had niks in de gaten en ging gewoon lekker door: “paaapa paaapa paaapa papa papa papa. ”
*Voor degene die het niet weten, ik voed Mila alleen op. Vandaar dat deze situatie een beetje ongemakkelijk werd. Ik had ook geen zin om het heel duidelijk uit te leggen en het geluk was dat Mila zelf nog geen idee heeft wie papa is of wat dat woord uberhaupt betekent.
5. Eerste keer Amsterdam
Toen Mila bijna één jaar was gingen we voor het eerst naar Amsterdam. De stad waar ik een tijdje gewoond heb en wat eigenlijk nog steeds mijn favoriete stad van het land is. Leuke outfit aan en we gingen samen met mijn ouders met de auto die kant op, wat zo’n 1,5 uur rijden is. Mevrouw slaapt graag tijdens het autorijden en zo dus ook dit ritje. We reden Amsterdam binnen en ze werd wakker. Ik vond haar er wat overhit uit zien dus ik wilde wat kleertjes uitdoen en tilde haar uit de Maxi Cosi. Op dat moment zag ik dat ze helemaal niet in orde was en dat ze waarschijnlijk gewoon koorts had. Ik hield haar het laatste stukje op schoot (5 minuten rijden dan zouden we er zijn) en toen kwam het… Eén grote golf kots over mij heen. Op dat moment maakte het mij helemaal niet uit, want ik vond het ontzettend sneu en voelde me hulpeloos, want ze bleef maar overgeven. Toen we de parkeerplaats in reden stopte het. Voor Mila had ik extra kleren mee en gelukkig een vol pak billendoekjes, zodat we de auto alvast wat konden poetsen. Mila zag wat witjes maar merkte vrij snel dat het weer wat beter ging, dit had haar enorm dwars gezeten. Ik zat dus echt helemaal onder, de stukjes fruithap hingen in mijn haren en voor mijzelf natuurlijk geen schoon setje mee. We twijfelden enorm om terug te rijden of toch even aan te kijken hoe het zou gaan, en we hebben voor het laatste gekozen. Ik heb me afgespoeld in het toilet van de parkeergarage (kraan) en liep dus zeiknat door Amsterdam en met de kleine dame ging het eigenlijk wel weer prima!
EVELINE
