Na mijn bevalling blijft het akelig stil

Ieder jaar op 9 september is de ‘Nationale Dag van de Geboorte‘, een dag waarbij gevierd wordt dat de meeste kinderen gezond ter wereld komen, maar er ook bij stil wordt gestaan dat dit niet vanzelfsprekend is. Stichting Make a Memory maakt foto’s van deze sterrenkindjes. Ik vraag jullie om deze prachtige stichting HIER te volgen op Instagram, want hoe meer bekendheid hoe beter. Kleine moeite, met veel impact. Dan volgt hieronder het verhaal van mama Anke.

Op 21 januari sta ik ‘s ochtends heel vroeg op met wat gerommel in mijn buik. Er zit totaal geen regelmaat in en mijn man gaat gewoon werken. Ik ben dan 40.5 weken zwanger. Om 12:15 uur hebben we – ik en mijn moeder – een afspraak bij de verloskundige. Daar blijkt het gerommel al zo’n 4 centimeter ontsluiting te hebben opgeleverd, wow! Dit heb ik niet zien aankomen. Halverwege de middag worden de weeën heftiger. Ze zitten in mijn rug. Ik verlies de slijmprop en bel mijn man om naar huis te komen. Hierna bel ik de verloskundige. Mijn moeder voelde al dat er wat ging beginnen, dus zij is niet meer weggegaan. De verloskundige zegt dat we waarschijnlijk voor 19:00 uur kennis zullen maken met onze baby, gezien hoe vlot het loopt.

Na de bevalling blijft het akelig stil

Helaas stagneert het in het laatste stuk. De laatste centimeters ontsluiting willen maar niet komen en eenmaal bij volledige ontsluiting blijf zij steeds weer terug schieten. De ambulance wordt gebeld, een heftig moment en rit. Aangekomen in het Rijnstate ziekenhuis blijkt er in de ambulance toch vordering te zijn gemaakt. Op 22 januari om 00:29 uur mogen we onze dochter dan eindelijk ontmoeten. Helaas blijft het dan oorverdovend stil. Mijn moeder en de verpleegkundige geven haar prikkels, ik voel een slap en glibberig lijfje op mijn buik en heb zelf pijn. Mijn dochter wordt meegenomen naar de onderzoekskamer en de rollercoaster gaat keihard aan. Het ademen gaat heel moeilijk en zwaar en reflexen laat zij niet zien zoals het zou moeten. Toch is zij zo’n krachtige meid, dat het beeld wat ze laat zien, niet klopt met hoe ziek ze eigenlijk blijkt te zijn. De mate van zuurstof en ondersteuning die ze nodig heeft, kunnen ze in het ziekenhuis niet bieden, dus worden we overgeplaatst naar de NICU van het Radboud.

De ambulancerit

Ik krijg het gelukkig voor elkaar dat mijn moeder met mijn dochter mee mag in de ambulance, zodat ze niet alleen hoeft te gaan. Mijn man en ik komen zo snel mogelijk achter hun aan. Voordat ze gaat, mag ik haar nog even aanraken. Ik kan moeilijk bij haar, maar ik kijk vooral even naar haar. Dit voelt heel gek! In het Radboud moeten we lang wachten tot we bij haar mogen, iedere minuut lijkt dan ook uren te duren. De verpleegkundige komt dan eindelijk bij ons met foto’s van onze baby, om ons te laten zien hoe ze eruit ziet, maar ook voor het kolven waarbij foto’s mogelijk de melkproductie stimuleren.

Onze dochter lijkt ontzettend ziek

Ze is ziek blijkt dan, heel ziek. Er wordt van alles in de gaten gehouden. Ze wordt gekoeld en krijgt veel medicatie. Wij mogen non stop bij haar en kunnen haar via een cameraatje ook zien als we op onze kamer zijn. Eind van de middag krijgen we bericht dat het er niet goed uit ziet. Ze kunnen nog geen definitieve uitspraken doen gezien ze de eerste 24 uur willen afwachten. Maar het ziet er niet goed uit. Onze wereld stort in!

Na het eten zijn papa en ik nog steeds samen bij haar. Wat genieten we van onze dochter. Ze laat zelfs haar ogen nog een aantal keer goed zien, die we nog nooit hebben gezien, en ze kijkt ons echt gericht aan. De verpleegkundige is ook verbaasd. Als papa zijn vinger op haar trillende lipjes legt, geef ze hem ook kusjes, alleen bij papa doet ze dit! Hoe mooi! Daarnaast laat ze geen dips zien tijdens de verzorging, wat ze eerder wel steeds liet zien en mogen wij hierbij helpen. Wauw, zo’n bijzonder moment! Met hoop gaan we de nacht in.

Ernstige hersenschade

In de vroege ochtend word ik wakker van een huilende baby in de kamer naast ons en sta ik weer met beide voeten op de grond, of eigenlijk niet, want die lijkt te zijn weggeslagen. Later bij onze dochter zijn de artsen net hun ronde aan het doen, maar zien we al op de apparatuur dat het er niet goed uit ziet. Ze heeft het ‘s nachts ook zwaar gekregen en laat epileptische activiteit zien. Om 12.00 uur krijgen we dan het bericht die je als ouders nooit wenst te krijgen; de hersenschade als gevolg van zuurstoftekort tijdens of voor de bevalling is dusdanig ernstig dat er geen kwaliteit van leven is. “Hoe dan? Waarom?”, schiet er door mijn hoofd. We sturen vrienden en familie een berichtje en gaan dan snel weer naar haar toe. Ik wil geen seconde meer zonder haar zijn.

Bij het afscheid merken we de waarde van foto’s

Onze gezinnen komen om afscheid van haar te nemen. ‘s Avonds om 18:00 uur is ze overleden. Om 19:00 staat er al een fotograaf van Stichting Make a Memory voor ons klaar, om waardevolle foto’s te maken. Mijn man en ik zijn totaal niet van de foto’s, voelen ons er ongemakkelijk bij, maar vergeten zelf ook vaak foto’s te maken. Toch merken we van deze fotograaf niets van zijn aanwezigheid en heeft hij de intiemste en mooiste dingen vastgelegd, ook heeft hij nog een foto gemaakt met onze gezinnen erbij. Dan weten we nog niet hoe waardevol deze foto’s blijken te zijn! Je wilt niet dat zo’n Stichting hoort te bestaan, maar nu het nodig is, zijn we super blij dat het er is.

Onvoorwaardelijke liefde

Tijdens de obductie is het eerste moment dat ik mijn kind niet in mijn buurt heb of kan vragen om haar op te halen, wat voelt dat nu al mega moeilijk zeg! In de dagen daarna gaan we haar kennismaking met onze vrienden en familie voorbereiden. We krijgen van Make a Memory dan zelfs al een paar foto’s opgestuurd om in deze dagen te gebruiken. Op 29 januari breekt om 17:00 uur dan het moment aan, wat ik niet kan beschrijven. Mijn man en ik hebben het erover gehad om naar een ander land te rijden met onze dochter, zodat we haar niet weg hoeven te brengen, maar weten ook dat het niet de oplossing is. Wat doet dit pijn en voelt dit niet te beschrijven onnatuurlijk! Zoals haar tante zei: “Het was het meest heftige afscheid ook, maar met de meest relaxte sfeer. Iedereen kon zijn hoe hij of zij zich voelde”. We hebben deze dagen een heleboel gedaan zoals we op een andere manier met haar hadden voorgesteld. We hebben veel van wat we voor haar hebben gekocht ook samen gebruikt. Alles gaat over onvoorwaardelijke liefde, iets waar we pas kennis mee maken na haar geboorte. De onvoorwaardelijke liefde voor je kind. De keuzes in deze dagen gaan dan ook echt over de liefde die boven alles gaat en wat ben ik nog altijd trots hoe mijn man en ik elkaar hier in aanvoelden, maar ook zeker aanvulden. 

Wij willen over onze overleden dochter praten

In de eerste week na het definitieve afscheid ontvangen we de foto’s van Make a Memory. Juist het moment dat de dag doelloos gaat voelen, ligt hun stick en afgedrukte foto’s in waaier op de deurmat. Die hadden wij even nodig! We krijgen de eerste weken veel visite, vertellen dagelijks haar verhaal. De periode daarna is bizar. Ik mag van mezelf niet huilen. “Stel dat zij me ergens kan zien, dan wil je toch niet continu een huilende moeder zien terwijl je zelf keihard hebt gevochten en er ook niets aan kunt doen?”, denk ik. Ik leer met behulp van de verloskundige dat de tranen juist tekenen en uitingen zijn van de liefde voor haar, het gemis om voor haar te willen zorgen en dus komt het er keihard uit.

Uit de uitslag van de obductie is gebleken dat er geen verklaarbare reden is en dat we ‘dikke vette pech’ hebben gehad. “Waarom jij lieve schat?”, denk ik wanhopig. Het antwoord zullen we nooit krijgen, maar dàt is ook een antwoord wat ik moeilijk kan accepteren. Naarmate de tijd vordert, mensen haar verhaal hebben gehoord, zien we om ons heen mensen struggelen hoe met ons om te gaan. Ze zijn verbaasd als wij vol trots en liefde over haar praten en ons niet alleen maar in zak en as zien. Wij hadden en hebben het idee er heel open over te kunnen praten en dat vragen ons ook gesteld mogen worden en toch zien we drempels die worden ervaren, ik blijf dat lastig vinden. Nee, ik kan geen nieuwe verhalen over haar vertellen, maar vind het wel heerlijk om over mijn dochter te praten en wat zij me allemaal geleerd hebt. Want dat is bizar!

We hebben een heel duidelijk beeld hoe zij bij ons hoort. Iedere dag brandt er zolang we thuis zijn voor haar één of meerdere kaarsjes en staat er een bos bloemen bij haar foto. We vinden het super fijn en leuk om te horen als mensen iets mee maakten waardoor ze aan haar moeten denken of als ze een kaarsje voor haar hebben aangestoken. Haar geboortekaartje of foto bij hun in huis te zien, doet ons goed. 

ANKE