In mijn vorige blog konden jullie lezen dat er een verhuizing aan zat te komen.
Ongeveer anderhalf jaar geleden besloten wij om een nieuw huis te kopen. Niet omdat we weg hoefden waar we woonden, want dat was echt een super fijne wijk met veel kinderen. En we woonden daar ook nog maar 5,5 jaar. Maar wij hebben altijd gezegd dichtbij te kust te gaan wonen in de toekomst. Er kwam een project op ons pad dichtbij de kust, wat wij als een mooie kans zagen. Nooit gedacht dat we door de loting heen zouden komen. Super fijn, en we hebben onze eerste voorkeur óók gekregen. Niet wetende dat er nog drie kinderen bij zouden komen. Toen wij het nieuwe huis kochten, was ik nog niet zwanger. Veel mensen denken dat we nu verhuisd zijn vanwege de komst van de drieling, maar dat is niet het geval. Het nieuwe huis heeft 5 slaapkamers, perfect met 4 kinderen. Al moet ik nu wel mijn kastenkamer in gaan leveren. De meisjes gaan de eerste jaren wel bij elkaar op de kamer slapen en in de toekomst zouden ze eventueel allemaal apart kunnen gaan slapen.
Twee baby’tjes kregen het RS-virus
Op woensdag 30 juni kwamen Evi en Zoé in het ziekenhuis te liggen met het RS-virus. Iets waar wij niet op hadden gerekend. De meisjes waren net 5 weken thuis. Evi en Zoé dronken al ‘slecht’, daarom hebben ze ook nog steeds sondevoeding. Maar ze gingen steeds slechter zelf drinken, tot eigenlijk bijna niets meer. Ook waren ze erg verkouden, maar ook dat waren ze al een langere tijd. Tot ze opeens gingen hoesten. De eerste twee dagen dacht ik: “Het zal wel van Mika komen”. Hij was immers al een weekje aan het hoesten. Verder zocht ik er niks achter. Na twee dagen hoesten, kregen ze een piepende ademhaling. Ze hadden het benauwd. Voor mij waren dat alarmbellen. Ik belde het ziekenhuis op. In de middag moesten wij naar de eerste hulp om ze te laten nakijken. Er werd naar de longen geluisterd, de temperatuur en saturatie werd gemeten en er werd een RS-sneltest afgenomen.
Wederom een ziekenhuisopname
Helaas moesten de meisjes blijven. Ze werden opgenomen op de kinderafdeling waar ze 5 weken daarvoor met ontslag gingen. Daar lagen ze weer: Evi en Zoé in het ziekenhuis en Liv thuis. In de avond werd bekend dat ze inderdaad het RS-virus hadden. Het beloop van RS kan per kind verschillen, maar rond de zevende dag verwacht je een piek. Beiden kregen gelijk zuurstof, maar Zoé ging al vrij snel over op de optiflow, omdat het voor haar niet voldoende was. Het was zo zielig om de meisjes zo te zien. Ze waren echt goed ziek. Na een paar dagen ging ook Evi naar de optiflow. Bijna twee weken lang heb ik ze niet vast kunnen houden. Het enige wat zij op dat moment nodig hadden was rust, slapen en vooral zo min mogelijk prikkels. Veel mensen vroegen of het niet raar was dat Liv het niet had. Zij zal het vast ook wel gehad hebben, alleen is zij er niet zo ziek van geworden. Ook zij was erg verkouden, maar veel minder erg aan het hoesten en klonk ook niet benauwd. Bij elk kuchje die zij thuis had, was ik bang dat ook zij in het ziekenhuis terecht zou komen.
Deze hoeveelheid werkzaamheden en logistieke uitdagingen waren teveel
Nu hadden wij twee kinderen in het ziekenhuis en twee kinderen thuis. En een verhuizing in die periode. Ik had mij zo graag in tienen willen splitsen, maar dat kon niet. Wij waren dan ook niet veel in het ziekenhuis (wel elke dag uiteraard, alleen niet uren lang). Dit voelde niet goed, maar wat moest ik dan? Ik had niet echt andere opties. Ik heb niet de luxe waar familie en vrienden 24/7 gereed staan om te kunnen helpen, ook al zouden zij het willen. Op een gegeven moment voelde het ook alsof het niet in dank werd afgenomen in het ziekenhuis, wat ik uiteraard ergens zeker kan begrijpen, want de afdeling lag vol. Maar hopelijk hoeven zij nooit in mijn schoenen te staan. Helaas heb ik deze ziekenhuisperiode met de meisjes als veel minder prettig ervaren als de lange tijd dat ze na de geboorte in het ziekenhuis hebben gelegen.
Terug aan de sondevoeding
Na 13 dagen mochten Evi en Zoé weer naar huis. Wel moesten we weer even een stapje terug doen wat betreft de voedingen. In het ziekenhuis kregen zij volledig sondevoeding. Ze wilden de baby’s niet uitputten met flessen. Wonder boven wonder dronken ze uiteindelijk thuis beter dan de periode voor opname. Maar wanneer de sonde eruit mag, dat durf ik niet te zeggen. Ze moeten minimaal 500 ml zelf drinken. Ze komen nu in de buurt, maar zijn er nog niet helemaal.
De verhuizing
Inmiddels zijn wij ook verhuisd net voordat Evi en Zoé naar huis mochten. Mika ging dat weekend logeren en zo gingen wij alleen verhuizen met Liv erbij. Wat een hectische periode om alle ballen omhoog proberen te houden en vooral om zelf nog rechtop te blijven staan. Gelukkig waren er ook leuke kanten aan het verhuizen, zoals kamers inrichten! Mika kreeg een hele nieuwe kamer en eindelijk kon ik de kamer van de meisjes gaan inrichten. In ons vorige huis hadden wij geen babykamer gemaakt vanwege de verhuizing.
Voor Mika zijn kamer hebben wij gekozen voor een houten bedhuis in mat zwart met een mat zwarte kledingkast. Op 1 muur hebben wij behang gedaan van een wereldkaart. Onwijs gaaf is het geworden. Het fijne nu is dat veel speelgoed – wat wij voorheen in de woonkamer hadden – nu op zijn kamer staat.
Voor de kamer van Liv, Evi en Zoé hebben wij gekozen voor een behang met hele mooie tinten. De muren zijn heel licht roze (bijna wit). Ze slapen alle drie in een ledikant, waarvan één ledikant van Mika is geweest en wij twee ledikantjes hebben overgenomen van een gezin met een tweeling. De commode op de kamer is van hout, deze hebben wij overgenomen van een gezin met een drieling. Het is erg groot: er passen twee verschoningsmanden op en zelfs dan is er nog veel over. De vier grote lades zijn ook heel handig. De kledingkast heeft mijn man zelf gemaakt. Doordat het behang al vrij druk is, wilden wij de rest rustiger houden. De gordijnen zijn een oudroze. De kamers zijn nog niet helemaal klaar, maar we wonen er nog geen twee weken. Tot nu toe ben ik heel blij met hoe alles eruit ziet.
Ik vervloek de voedingen van de kleintjes
Een verhuizing met een peuter en drie baby’s is pittig. Ik heb mij hier echt op verkeken. Ik dacht serieus: “Dit doen wij wel even”. Als je mij nu zou vragen hoe het met mij gaat, weet ik niet eens wat ik moet zeggen. Sommige dagen zijn heel relaxt en kan ik gemakkelijk omgaan met de voedingen van de meisjes, maar andere dagen vervloek ik de voedingen en ben ik liever niet thuis op het moment van de voedingen. Ik weet dat de meisjes er niks aan kunnen doen, maar het is zo zwaar. Liv drinkt nog steeds bijna al haar flessen leeg en ook redelijk snel. Evi en Zoé daarentegen, drinken zo lang. Ze drinken zo langzaam. Ze krijgen nu twee voedingen niet meer aangevuld met sondevoeding, dan krijgen ze alleen wat ze drinken uit de fles. Bij de andere drie voedingen krijgen ze wel het restant via de sonde van wat ze niet opdrinken. Ze moeten minimaal 500 ml binnenkrijgen. We gaan steeds meer richting dat ze die 500 ml zelf drinken. Hopelijk komt er snel een eind aan die sondevoeding, al durf ik nergens meer vanuit te gaan.
Los van de voedingen doen de meisjes het erg goed. Ze groeien, slapen, lachen, gaan steeds meer geluidjes maken en zijn steeds meer wakker. Ze huilen bijna nooit. En wat vooral lekker is dat ze doorslapen.
WORDT VERVOLGD….
WENDY
