Mijn naam is Fennanda en ik ben 25 jaar oud, getrouwd met mijn grote liefde Jan en trotse mama van onze zoon Jan, vernoemd naar overgrootopa, opa en papa. De vierde generatie dus! Precies één jaar getrouwd en ik werd zwanger! Ik was door het dolle heen, onbeschrijfelijk als je dan beseft dat je mama wordt. Hoe zal de baby eruit zien, wat zal het worden en al dat soort vragen gaan er door je heen. Mijn zwangerschap ging goed op de normale klachtjes na. Heerlijk alles voorbereiden, kleertjes kopen en de baby uitzet, ik werd dolblij van al dat shoppen en ik kon niet wachten. Tegen de bevalling zag ik niet op. Waarom zou ik ook? Ik had er alleen maar veel zin in om hem te zien. Tijdens de 20 weken echo wisten we dat het een jongetje zou worden. Het eind van de zwangerschap naderde en o wat hoopte ik dat hij eerder zou komen. Maar nee, alles bleef rustig. 23 Maart was ik uitgerekend maar nog steeds niets aan de hand. En zo mega relaxt als ik was, had ik ook geen ziekenhuistas klaar staan. Ik dacht het wel ‘even’ te doen.
Twee dagen na mijn uitgerekende datum werd ik ‘s nachts rond 02.00 uur wakker van een stekende pijn in mijn buik. Dit had ik wel vaker maar deze keer voelde het anders. Tussendoor kon ik wel rustig nog iets slapen, maar al vrij snel voelde ik meer pijn en kwamen de weeën wat regelmatiger op gang. Tegen het einde van de nacht heb ik Jan maar wakker gemaakt en gezegd dat ik dacht dat het begonnen was. Dit bleef een beetje door rommelen de hele dinsdag. In de middag is de verloskundige geweest en constateerde 2 centimeter ontsluiting. “Nou, keurig”, dacht ik. We hebben zelfs nog even wat boodschappen samen gedaan en omdat het allemaal wel te houden was zei ik tegen Jan dat hij nog wel even naar een klant kon gaan. Uit het niets kreeg ik heftige weeën. Jan weer opgebeld om toch maar weer thuis te komen en ik kreeg hem eerst niet pakken, dus zat ik daar ik mijn eentje te panieken. Een uurtje later was Jan er ook en zijn we de tijd gaan bijhouden. Keurig om de 3 a 4 minuten had ik weeën. De verloskundige werd opnieuw gebeld en die kwam gelijk kijken.. Nog steeds 2 centimeter ontsluiting, wat een teleurstelling. Ik probeerde de weeën rustig op te blijven vangen en zodra ik ze nóg vlugger zou krijgen kon ik ‘s avonds weer bellen. Helaas werd de tijd er tussen weer langer maar de weeën wel heftiger. En ja, het was mijn eerste kindje en je weet vrijwel niets dus wat doe je dan? Bellen. Na kort overleg is ze rond 00.00 uur gekomen, maar de ontsluiting bleef op 2 centimeter steken.
Ik was zo moe, dus we hebben samen besloten naar het ziekenhuis te gaan en daar kreeg ik een pijn- en slaapmedicatie. Op woensdagochtend zat ik op 5 centimeter, dus heel vlot ging het allemaal niet. Tegen de middag besloten ze om weeën opwekkers te geven en heb ik besloten om voor een ruggenprik te gaan, iets wat ik eerst niet wilde maar een absolute verlossing was. Het was een chaos in mijn hoofd en ik dacht bij elke wee weer; “Hoe kom ik hier doorheen?” Achteraf schijn ik zo rustig te zijn geweest dat niemand hier iets van gemerkt heeft. Maar de weeën opvangen ging ook het allerbeste als het rustig om me heen was. De ontsluiting schoot niet op dus besloten ze mijn vliezen er ook bij te breken. Uiteindelijk zat ik op 8 centimeter en dat was al ver in de woensdagmiddag. Met een echo gingen ze kijken hoe het met de kleine man was en toen kwamen ze erachter dat hij als sterrenkijker lag. Ik moest allemaal houdingen aannemen in de hoop dat hij zou draaien en ja hoor, twee uur later lag hij goed. Van de linker- naar de rechterzijde, want het was beter om niet meer op mijn rug te liggen, omdat hij hierdoor weer sneller zou kunnen draaien. Rond een uurtje of 20.30 kreeg ik enorme drang om te poepen zoals de verloskundigen dat zeiden maar hee, eindelijk mocht ik gaan persen! Wat waren we samen blij! Hup, hier gaan we voor. Het voortraject duurde lang maar misschien gaat dit wel vlotten. De weeën leken wel eindeloos en bij elke perswee voelde ik dat het niet lukte maar kom op; nog even doorgaan. De tijd vloog voorbij en ik ving op dat ik al een uur en driekwartier aan het persen was. Opeens de kamer vol met personeel en ik had gelijk door dat er iets niet goed was.
De vacuümpomp erbij en ik hoorde een knip. De gynaecoloog zette de pomp erop, maar schudde al met haar hoofd. “Een knip gaan we niet doen mevrouw. Ik probeer het eenmalig met de pomp maar het gaat waarschijnlijk niet lukken.” Tegen de verloskundigen zei ze: “Bel maar naar de OK voor een spoed keizersnee.” Ik heb in die laatste wee al mijn kracht gegeven, maar onze kleine man gaf niets, maar dan ook niets mee. “Ja mevrouw, het wordt een keizersnee, we gaan er zo snel mogelijk heen.” Ik was in tranen, doodsbang. Het duurde allemaal zo lang. Hoe dan. Komt het wel goed? Straks gebeurt er iets. Binnen no time was ik in de OK en lag ik op de operatietafel. Wilt u meekijken? “Nee hoor .. doe maar niet.” Foto’s wel? “Ja, doe dat maar wel”. En wat ben ik blij dat ik die heb. De ruggenprik voor de operatie was een enorme verlichting, totaal niks geen pijn meer, even rust. En toen eindelijk meer dan 33 uur na mijn eerste wee was hij daar: onze zoon Jan om 22.57u geboren via een keizersnee. Ik hoorde zijn huiltje en voelde bij mezelf ook de tranen gaan. Daar was hij dan!! Eindelijk. Ik kreeg hem op mijn borst en hij keek me aan. Wat was hij mooi, heldere kijkers en een grote bos met donker haar. En zo groot, zo mooi, zo lief.
En mensen zeggen dan: “Dit wil je zeker nooit meer?” Maar nou en of; voor zo’n enorm wonder zou ik alles weer opnieuw doen. En daarmee zeg ik niet dat ik het als een makkie heb ervaren. Juist in het begin vond ik het enorm zwaar. Als ik alles overdacht besefte ik bijna niet wat er allemaal gebeurd was. Ik heb veel gehuild in het begin en ik voelde me vaak angstig en alleen. Ik vond dat mijn lichaam me in de steek had gelaten en ik gefaald had als vrouw en moeder ondanks dat je weet dat je er niks aan had kunnen doen. Het had en heeft nog steeds tijd nodig om alles een plekje te geven, ik voel me er niet schuldig om want het heeft lichamelijk tijd nodig om te herstellen maar geestelijk ook, alles moet een plekje krijgen en dit mag ook. En één geluk: de volgende baby (als ik die weer mag krijgen) zal waarschijnlijk een geplande keizersnee worden, dus gaat alles wat vlugger. Maar een trotse mama, dat ben ik!! Wat een liefde voor zo’n mooi mannetje. Het was een enorme klus, maar wat hebben we er iets prachtigs voor terug en ik geniet elke dag weer opnieuw!
FENNANDA
