Esther: “Dit nieuws was toch onmogelijk?!”

Ik heb het in het begin van onze relatie altijd al geroepen: “Bij ons zal het vast niet makkelijk gaan”

Had ik dit maar nooit gezegd, want dat bleek te kloppen… Na 2 jaar een relatie wist ik, met hem wil ik papa en mama zijn, met hem wil ik kinderen. Onze relatie was stabiel. We woonden samen en hadden niets te klagen. Ik wilde jong moeder worden. M’n vriend vond voor zichzelf 25 jaar wel een mooie leeftijd. In 2016 ben ik gestopt met anticonceptie. Het hele plaatje klopte gewoon.

Ik besloot af te vallen

In 2017 kreeg m’n moeder de diagnose longkanker. Ineens vloog het ons aan. Ik wilde dat ze nog van mijn kinderen oma werd. Ik wilde dat ze dat meemaakte! We besloten naar de huisarts te gaan. Veel verder dan bloedprikken kwamen we niet, want ik was te zwaar. Ongeacht wat eruit zal komen, zou verdere behandeling niet kunnen wegens mijn overgewicht en hoge bloeddruk. Ergens snapte ik het wel, maar wat een domper! Weer werd ik ermee geconfronteerd dat ik “te dik” was. Iets waar ik m’n hele leven al mee struggelde. Ik besloot om weer de draad op te pakken om af te vallen met diëtist (vanuit het ziekenhuis), shakes en persoonlijke begeleiding. Het gaf niet het resultaat die we wilden. Na veel informatie, wikken en wegen heb ik in 2019 een maagverkleining gekregen. 

Onverklaarbare onvruchtbaarheid

We waren alweer 3 jaar verder. Gelukkig was m’n lieve moeder er nog en ging het goed. Ik was ruim 55 kg afgevallen, maar stond helaas nog met lege handen. We hadden nog steeds geen kindje. In 2020 mochten we weer naar het ziekenhuis, waar verdere onderzoeken volgden. Er was niks met ons aan hand. “Onverklaarbare onvruchtbaarheid”, was de diagnose. “Oké en wat kunnen we daarmee?”, dacht ik. Ergens was het fijn dat er niks aan de hand was. Het interesseerde ons niet meer hoe, als we maar een mini zouden krijgen. Een kleintje was zo welkom!

De IUI-poging

Eind 2020 mochten we starten met IUI. We gingen net een weekje weg in Nederland, heerlijk er even tussen uit. Tijdens deze week vol met hormonen spuiten, keken we vol spanning naar wat ons te wachten stond. Maandag 23 november was de eerste inseminatie. Dat woord… Ik voelde me net een koe, haha. Hierna moesten we weken wachten, ook wel “de vreselijke wachtweken” genoemd. Ik mocht niet testen, maar ik deed dit toch. Na een week zag ik echt al een licht streepje, maar ik dacht: “Dit komt vast van de Pregnyl”. Toen brak op maandag 7 december de officiële testdatum aan. Ik had het al helemaal bedacht: als dit positief was, dan hadden wij een mooi cadeau onder de boom met kerst voor de familie. En ja hoor, “1-2 weken”. Ik heb eerst een potje gehuild. Ik kon het niet geloven, na ruim 4 jaar, was het met 1 behandeling direct raak!

Ik kon het niet voor me houden

In de avond zijn we direct naar m’n moeder gegaan. Er rolden zoveel tranen van geluk over de wangen. Hierna moesten we wachten tot de eerste echo. Vanwege Corona had het ziekenhuis besloten om de inloop te beperken. Ondertussen versleet ik allerlei testen en gaven ze een week later “2-3 weken” aan. Ik kocht heerlijke zwangerschapskleding en ik fantaseerde al over de bolle buik straks in de zomer en de uitgerekende datum.

Ik kreeg de schrik van m’n leven: bloed en kramp

De weken kropen letterlijk voorbij. Ik kreeg zwangerschapskwaaltjes: ik viel voor het eerst in m’n leven flauw en was kotsmisselijk. Dit nam ik voor lief, want onze grootste wens was uitgekomen. Het weekend voor de echo maakten we een fijne wandeling met de hond. Ik kreeg wat buikpijn. Ik vond het eng, maar ik dacht dat het door het groeien kwam. Het werd echter steeds erger. Wat een krampen! Het voelde niet als menstruatiekramp. Of praatte ik dit mezelf aan?

Om 18 uur liep ik naar de wc

Daar kreeg ik de schrik van m’n leven. Ik barstte in huilen uit. Dit was niet goed, er was rood bloed en zo veel. Ik besloot de verloskundige te bellen. Ze probeerde me gerust te stellen, maar aan alles voelde ik dat het niet goed was. Als ik over een uur nog bloedde, moest ik weer bellen. Inmiddels was het 20 uur en lag ik op de stoel in de verloskundigepraktijk. Ik had er niet in deze hoedanigheid voor de eerste keer op een zaterdagavond willen liggen. Maar goed, life sucks. We zagen een vruchtzakje en een dooierzak. Verder niets. Ze gaf aan dat het er niet goed uit zag, maar heel zeker kon ze het niet zeggen, want het was nog zo vroeg in de zwangerschap. 

Er volgden vreselijke weken

Ik ging van hot naar her. Er werd me van alles gezegd en er ging ook van alles door me heen. “Droeg ik een tweeling? Was het nog niet volledig genesteld?”, vroeg ik me af. Qua grootte was het ongeveer 5 weken of daar net voorbij. Volgens de officiële berekening moest ik al ruim 6 zwanger zijn. Er volgden twee vreselijke weken. Wat voelde ik me ellendig! Gelukkig had m’n werk veel begrip, want ze wisten wel van het traject af.

Er volgden vele ziekenhuis- en verloskundige bezoeken om alles vast te stellen

Uiteindelijk liet het vruchtje na twee weken los. Twee weken voelde ik pijn en huilde ik dikke tranen. Ik was intens verdrietig, maar ik kon wèl zwanger worden! Vol moed gingen we door. Ik wachtte op mijn volgende menstruatie, zodat ik verder kon. Na 6 weken was er nog geen sprake van een menstruatie. Alhoewel ik altijd een onregelmatige cyclus had, vond ik dit best gek. Vanuit het ziekenhuis kwam er snel actie. Ik moest een zwangerschapstest doen, om een zwangerschap uit te sluiten. De test gaf een negatieve uitslag. Dit was het startschot om met Provera te starten. Dit zou mijn menstruatie opwekken, zodat ik weer hormonen kon spuiten. Maar ook dit verliep niet zoals het hoorde. Daar waar ik toen tijdens de 10 daagse kuur al ging vloeien, gebeurde er na de laatste pil nog steeds niets. “Hoe dan?”, dacht ik. Het ziekenhuis besloot om toch nog even te wachten, gezien de menstruatie volgens de boekjes nog kon komen. Maar deze kwam niet….

Bij de volgende echo werd het doodstil

Weer een echo, maar nu om te kijken wat er toch in hemelsnaam aan de hand was. Ineens werd het stil, doodstil. Ik zag iets wat ik al eerder gezien had, alleen nu groter. Ook de gynaecoloog zag dit. “Oké, dit verklaart het”, zei ze. Ik wilde het van haar horen. “Ik zie duidelijk een vrucht zakje. Er zit nu ook duidelijk wat in!”, legde ze uit. “Wat zeg je nou?!”, gilde ik. Ik huilde tranen met tuiten. Ik wist even niet meer wat ik hoorde. Ze zei: “Er lijkt ook wat te flikkeren, maar misschien moeten we even verder onderzoek doen”. “Ja, heel erg graag!”, dacht ik. Er werd bloed geprikt en ik zou aan het einde van de dag gebeld worden. Volgens de berekening was ik ruim 5 weken zwanger. Ik vroeg of dit nog een restant van december was. Ik kreeg hier geen antwoord op, omdat het allemaal zó onduidelijk was en ze niets wilde bevestigen. Ik vroeg ook nog of de kuur kwaad kon, maar dat kon het gelukkig niet.

Ik kreeg onmogelijk nieuws

Aan het einde van de dag werd ik gebeld door de fertiliteitsassistente. Ze vroeg mij grappend of ik zat. Hierna zei ze: “Nou, je bent hartstikke zwanger”. Mijn HCG zat ter hoogte van een zwangerschap tussen de 5-6 weken. “Hoe dan?!”, zei ik, “er heeft geen nieuwe IUI plaatsgevonden en er was geen menstruatie na de miskraam. Mijn eigen test was ook negatief”. Ze zei dat dit kon komen, omdat ik te vroeg had getest. Ook was het een test van de action, die raden ze in het ziekenhuis zeker niet aan.

De volgende afspraak

Wegens Corona mocht mijn vriend niet mee het ziekenhuis in. Juist deze momenten wilde ik samen delen, omdat ik niet wist wat de uitslag zou zijn. Ik beschermde mezelf door niet teveel te hopen. We besloten te videobellen. De gynaecoloog feliciteerde mij en mijn vriend die via de telefoon mee keek. Ik was 7.5 week zwanger! Er was een heerlijk kloppend hartje te zien. Op dat moment waren we intens gelukkig. We waren zwanger, op de natuurlijke manier. Toch durfde ik nog niet veel te hopen. Alhoewel de zwangerschapskwaaltjes steeds erger werden, stelde dit me niet gerust. Pas bij de volgende echo zou ik gerust zijn.

Een nieuwe echo

De tijd kroop weer voorbij. Ik denk dat dit de ergste wachtweken uit mijn leven waren. Eindelijk was dinsdag 16 maart. In het ziekenhuis wilden ze een buikecho proberen. Het duurde (voor mijn gevoel) eeuwen voordat ze wat zei. En toen zei ze iets verschrikkelijks: “Ik ben bang dat ik geen goed nieuws heb”. “Serieus, alweer?!”, dacht ik. We zagen hetzelfde beeld als bij de vorige echo, maar ditmaal niks flikkeren. Ze vroeg of ik ook een inwendige echo wilde, maar gaf ook aan dat dit de uitslag niet zou veranderen. Uiteraard wilde ik dat, alles voor de zekerheid. 

Geen hartactie meer

Ze ging nog een keer goed meten en kijken. Ik zat bijna op 9 weken zwangerschap. Er was geen hartactie meer. Ik wist even niet wat ik moest voelen. “Hoe dan? Alweer? Ik heb de zwangerschapskwalen nog! Er was twee keer hartactie gezien! Ik had geen buikpijn en geen bloedverlies! Wat nu?”, dacht ik wanhopig. Ik kon even niks zeggen, laat staan beslissen. Er stond een belafspraak voor vrijdag ingepland. In de tussenliggende dagen gebeurde er niets. Op de vrijdag spraken we af dat ik maandag weer gebeld zou worden. Als er dan nog niks was gebeurd, wilde ik een doorverwijzing naar het ziekenhuis. Helaas werd dit werkelijkheid… Het liefst wilde ik het vruchtje op een natuurlijke manier verliezen, maar wie weet hoe lang dat nog zou gaan duren. Ik kon toch niet zolang thuis zitten? Ook emotioneel gezien, zou ik dit niet trekken. 

Het opwekken van de miskraam

Mijn vriend zag dit allemaal echt niet aankomen. We hadden een afspraak in het ziekenhuis en hij mocht gelukkig mee. We besloten dat ik medicatie zou nemen om de miskraam op te wekken. Dit was niet schadelijk. Een curettage raadde de arts niet aan. Dit deden ze alleen als het niet anders kon. Ook gezien het fertiliteitstraject stond de arts er niet om te springen. Ik bedacht dat ik de medicatie zondag zou nemen, maar eenmaal thuis, kon ik niet langer wachten. Het liefst wilde ik direct beginnen. Ik besloot het te vervroegen naar zaterdagochtend. Enkele uren later, na het innemen, begon de pijn. Het bloedverlies kwam aan het einde van de dag pas. In de avond, toen ik naar de wc ging, net voor het naar bed gaan, verloor ik een prop. Dit voelde zo gek en alles in me zei dat dit “het’ was. ik probeerde ernaar te kijken, maar ik kon het niet. De dag erna verdween het bloedverlies en de buikpijn.

Ineens begon ik heftig te bloeden

Ruim 4 dagen na de medicijnen begon ik ineens weer wat bloed te verliezen en had ik een zeurderige buikpijn. “Niet zo gek na een miskraam. Dit hoort er vast bij”, dacht ik. Ik voelde me daarnaast zo down en moe. Ik kon niks opbrengen. Op zondag kreeg ik plotseling heftige buikpijn. Ik wist niet was er aan de hand was. Ik besloot om even te ontspannen onder de douche. Daar stond er letterlijk een tweede kraan open. Dit was niet goed! Ik besloot om het ziekenhuis te bellen. Ik wist dat ik de kraamafdeling moest bellen buiten kantoortijden en in het weekend, want dit was me verteld toen ik de medicijnen voorgeschreven kreeg. Ze vroeg me of ik langs kon komen voor een check. Hup, weer een inwendige echo. Tot onze grootste verbazing zat alles er nog! De prop die ik had verloren, was blijkbaar een stolsel. Ik had erg veel pijn en verloor zoveel bloed, dat ze besloot mij met spoed op te nemen. Ze gaf aan dat ze me nog een keer medicijnen wilde geven. Als het dan de volgende ochtend nog niet klaar was, kreeg ik alsnog een curettage. Het maakte me allemaal even niet meer uit. Ik dacht alleen: “Verlos me hiervan!”

En toen ging het nogmaals mis

Om 23:00 uur bracht ik de medicijnen in. Het was een vreselijke nacht. De volgende ochtend kreeg ik wéér een echo, en zoals ik al verwachtte, was er niks veranderd. Een curettage dus. Ik was totaal niet bang, ging zo relaxt de narcose in en kwam er ook zo uit. Het was echt fijn, even niets, rustig wakker worden en m’n lieve vriend naast me. Ze vertelde dat het goed was gegaan en alles is weggehaald. Ik bloedde hierna nog veel en had zo nu en dan pijn. “Logisch, ze hebben ook flink gewroet in mijn baarmoeder”, dacht ik. Totdat het misging op woensdag….

Weer een pijnscheut, weer krampen, weer naar het ziekenhuis en weer een echo

Op de echo was te zien dat er nog stééds bloed en stolsels in mijn baarmoeder zaten. “Bijverschijnselen van de operatie”, noemden ze het. Omdat ik zo’n pijn had, geen ibuprofen en diclofenac mocht in verband met mijn maagverkleining, tramadol in combinatie met paracetamol niet werkte, leek het serieus. Ik lag ter observatie en kreeg een morfinespuit. Na overleg gaf de arts aan dat ze me niet nogmaals de lijdensweg van de medicatie wilde aandoen, een curettage totaal niet wenselijk was en het geen kwaad kon om het zo te laten, mits ik natuurlijk niet teveel bloed verloor. Ik kreeg flinke pijnstilling mee naar huis en kwam de dagen goed door. Ik lag letterlijk plat, heerlijk was dat! 

De afsluiting van een nare tijd

Op maandag 12 april stond een nieuwe controle. Er was nog steeds een stolsel te zien, maar het was wel geslonken. In de avond van verloor ik weer een prop. Dit was het allerlaatste stolsel. Het boek was ein-de-lijk gesloten. Nu heb ik mentaal best een klap, maar een kindje is zo welkom. We gaan door door met onze strijd! Het is nu wachten op m’n menstruatie, zodat we kunnen starten. Als dit uitblijft, wil ik uiteraard eerst een echo voordat ik iets slik. Puur om ècht alles uit te sluiten.

Alles voor het wonder.

ESTHER