Mijn eerste zwangerschap, een zwangerschap die prima verliep… Ik had een klein bescheiden buikje en op wat harde buiken na verliep alles eigenlijk goed. Ik kon nog gewoon 4 a 5 dagen werken en met 27 weken zijn wij zelfs nog op vakantie geweest naar Egypte. Begin augustus was ik aan het werk toen ik de hele ochtend al een raar gevoel had in mijn buik. Ik had voor de zekerheid mijn verloskundige gebeld en die vroeg mij om urine in te leveren bij de huisarts om te laten testen op een blaasontsteking. Ik wachtte even mijn pauze af en wilde eigenlijk na mijn werk pas naar de huisarts gaan maar de buikpijn werd steeds heftiger en na een uurtje liggen in mijn pauze was het niet minder geworden. Ik ging toch maar direct langs de huisarts. Geen blaasontsteking. Toch maar naar huis en even rusten op bed. Misschien had ik wel te veel gedaan die dag. Ik was inmiddels 32 weken zwanger en ik had best zwaar lichamelijk werk. Toen het na een paar uur niet over was en mijn vriend thuis kwam na zijn werk schrok hij hoe hij mij aantrof in bed. Hij maakte zich zorgen en belde meteen de verloskundige en die was ook snel bij ons thuis. Na inwendig onderzoek bleek mijn baarmoedermond al verweekt te zijn en met de bijkomende pijn die ik had werden we direct doorgestuurd naar het ziekenhuis. Aangekomen in het ziekenhuis en aangesloten aan de CTG-scan bleek dat ik al om de paar minuten weeën had. Die avond werden er allerlei onderzoeken gedaan en mijn baarmoedermond was verweekt, maar nog niet volledig verstreken. Ik kreeg weeënremmers en longrijping en moest die komende week in het ziekenhuis blijven. De weeën remmers werden na drie dagen stop gezet. Toch bleven de weeën ‘s avonds terug komen. Ik had volledige bedrust en mocht alleen uit bed om naar het toilet te gaan. Halverwege die week kregen wij een rondleiding op de afdeling neonatologie. Mocht de baby eerder geboren worden, dan zou hij hier moeten verblijven. Wat vonden we dat beide heftig om te zien en we hoopten natuurlijk dat onze kleine nog wat langer zou blijven zitten. We hadden wat groei-echo’s in die week en ons zoontje bleek te klein te zijn voor het termijn dat ik zwanger was. “Ook dat nog”, dacht ik. Dit zou betekenen dat mocht ik gaan bevallen er altijd een kinderarts bij zou moeten zijn. We hoopten natuurlijk dat hij de groei nog zou inhalen met een groeispurt. Ondertussen bleven de weeën komen en gaan. De ene dag ging het heel goed en was mijn buik rustig en de andere dag had ik wel 4 of 5 keer terugkomende weeën. Deze bleven dan een paar uur en kwamen wel om de 5 a 6 minuten. Net zoals bij een bevalling.
Na een week in het ziekenhuis had ik toch al 1,5 centimeter ontsluiting, maar mocht ik thuis verder rust houden. De weeën bleven komen alleen zetten ze niet door tot een bevalling. In de weken vanaf de eerste opname (32 weken zwanger) tot aan mijn bevalling (37+5 weken zwanger) ben ik nog vier maal opgenomen met hevige weeën. Na een nacht in het ziekenhuis namen de weeën vaak weer een beetje af en werd ik voor alsnog weer naar huis gestuurd. Elke keer weer zonder baby. Toen ik 36 weken zwanger was en ik op een zaterdagavond weer met hevige weeën op de verloskamers lag en ze na drie uurtjes toch weer afnamen was ik op. Ik had al die weken weeën, 3 centimeter ontsluiting en nog steeds geen baby. Ik sliep ‘s nachts slecht en had daar al medicatie voor gekregen. Ik wilde gewoon naar huis, met baby! De verpleegkundige zag onze grote teleurstelling. Ze maakte een afspraak voor ons die maandag bij mijn gynaecoloog. De gynaecoloog wilde de bevalling gaan inleiden, ons eindelijk die bevalling gunnen. Wel was ons kindje aan de kleine kant en mogelijk dysmatuur, maar na een groei echo en een schattig van 2700 gram kregen wij gelukkig groen licht voor een inleiding en er was meteen die vrijdag al een plekje. Na dit goede nieuws belde ik mijn man en vertelde hem dat vrijdag onze zoon geboren zou worden. We zouden eindelijk onze baby naar huis mogen nemen! We hadden besloten om dit nog even voor ons zelf te houden om zo toch iedereen te kunnen verrassen met de geboorte van onze zoon. Die week had ik nog tijd om ons huis netjes te maken en de laatste boodschappen in huis te halen. We waren zo blij dat wij eindelijk een datum hadden en we niet weer het ziekenhuis in zouden gaan en zouden moeten verlaten met een baby nog steeds in mijn buik.
Donderdagavond 7 september om 21:00 uur werden wij verwacht op de verloskamers. Ik kreeg een injectie om de nacht goed door te slapen en zo energie op te doen voor de volgende dag. We belden daarna onze ouders om te zeggen dat morgen toch echt eindelijk de grote dag zou zijn. Vrijdag 8 september om 8:00 uur werden mijn vliezen kunstmatig gebroken. Ik had inmiddels al 4 centimeter ontsluiting maar de weeën bleven uit. Om 9:00 uur kreeg ik kunstmatige weeën via het infuus en om 10:00 uur begonnen de hevige rugweeën en persweeën. Na een redelijk snelle bevalling werd om 13:46 uur onze zoon Tygo geboren. Hij was te klein voor zijn termijn, maar ik kon die hele dag zijn bloedsuikers en temperatuur goed houden en we mochten om 23:00 uur eindelijk naar huis, met onze baby! De kleine Tygo deed het allemaal prima en hoe gek het ook klinkt, die weken met weeën was ik eigenlijk snel vergeten. Hopelijk zou een toekomstige volgende zwangerschap toch minder rommelig eindigen.
SYLVANA
