Het was niet de bedoeling dat ik met 27 weken een kindje op de wereld zou zetten. De avond voordat ik in het ziekenhuis aankwam heb ik twee uur lang regelmatige weeën gehad. Met 27 weken heb je echt niet direct door dat dat weeën zijn, waardoor ik ruim een uur lang de weeën gewoon heb afgedaan als harde buiken, ‘die er misschien ineens wel heel veel waren’. Even in bad gaan, gewoon om die harde buiken te laten stoppen. Vervolgens naar bed gegaan en tot de conclusie gekomen dat ze wel erg snel na elkaar kwamen. Op het moment dat ik het zelf niet meer vertrouwde en ineens een paniekaanval kreeg omdat de vorige twee bevallingen (met 40 weken en met 37+2) ook binnen een paar uur gepiept waren, wilde ik de verloskundige bellen. Op het moment dat ik dacht: ‘Ik ga bellen’, werd het weer rustiger en ben ik uiteindelijk gewoon in slaap gevallen.
Dagen erna ben ik wakker geworden met toch wel een erg onrustig gevoel in m’n buik. Die harde buiken, die geen pijn mogen doen, hooguit wat ongemakkelijk mogen aanvoelen, waren er nog steeds, soms met regelmaat, soms niet. Maar zeker elke 10 minuten was er wel eentje. Toch de verloskundige gebeld en gelukkig kon ik snel terecht. Daar leek alles rustig. Dus, toch naar huis en mocht het erger worden of juist niet minder, dan moest ik opnieuw bellen en zou ze me checken in het ziekenhuis. Die middag… Het werd niet minder. Het is een tijdje wat erger geworden, maar zeer zeker niet de hele tijd. De verloskundige kwam nog even luisteren naar het hartje en heeft me uiteindelijk toch naar het ziekenhuis gestuurd. Daar aangekomen, op die inmiddels welbekende afdeling, mocht ik plaats nemen in verloskamer 4. Zoals mijn man zei… ‘die kamer kennen we’. Dat is de kamer waar ruim 2,5 jaar geleden Lize ter wereld kwam. We liggen nog wat te grappen over 2 oktober 2016 en ik zeg hem nog dat in mijn gedachten de kamer toen veel groter was; hoe gedachten je voor de gek kunnen houden hè? Alles werd gecheckt, mijn baarmoedermond was, godsallemachtig, nog helemaal gesloten en het leek er niet op dat ik vroegtijdig zou bevallen. Maar, het was een momentopname, dus het was belangrijk dat ik een week later toch nog even terug zou komen voor een extra controle. Het zou immers kunnen zijn dat er toch op de achtergrond iets gaande is. De afspraak werd gemaakt, niet wetende dat ik op de dag van de afspraak sowieso al in het ziekenhuis opgenomen zou gaan worden.
De dag voor de afspraak ben ik súper moe. Mijn vader vraagt: ‘Hoe komt het dat je zo moe bent?’. Mijn moeder en ik schuiven dit nog af op een ‘drukke dag met de kindjes’. ’s Avonds nog lekker even relaxen in bad, dit is echt altijd even een me-time momentje. In bad voel ik me steeds slechter en besluit dat het misschien toch slimmer is om naar de wc te gaan. Nou ik zal je de details besparen, maar als ik je zeg dat ik in één nacht uitgedroogd ben en geen oog dicht heb gedaan, dan kan je je wel een beetje indenken wat er allemaal gebeurd is. Ik hield niet eens een slokje water binnen! De voor sommige zwangeren of mama’s welbekende Emasafene zetpil is er zelfs aan te pas gekomen. Ik had al mijn hoop gevestigd op deze zetpil. ’s Avonds om 1 uur heb ik hem gepakt (of hoe noem je dat? Ingebracht?). Nu gaat het vast snel beter! Helaas. De klok laat me inmiddels 5.00 uur zien als Lize me roept dat ze in bed geplast heeft. Ook dat nog. Bed verschoond. Om 5:20 uur, als ik net weer in bed lig krijst Job ineens het heel huis bij elkaar. Die slaapt altijd lekker door tot 7:30 uur, dus ik laat ‘m gewoon even liggen. Misschien is hij z’n knuffel kwijt. Om 5:25 uur bedenk ik me dat ik toch maar ga kijken. Z’n beentjes zijn wat koud, dus waarschijnlijk had hij het gewoon koud en is hij daarom wakker geworden. Nou hup, mee met mama naar bed dan maar. Nog even samen in bed geknuffeld en toen ik voor de zoveelste keer weer het toilet moest opzoeken heb ik besloten dat ik toch iets moest gaan bedenken voor deze dag. Ik wilde zelf graag even laten checken of ik niet aan het uitdrogen was en of er misschien iets sterkers te krijgen was dan Emasafene. Na een hele zoektocht naar een oppas belde mijn man met de mededeling dat hij naar Amsterdam zou vliegen en dan naar huis zou komen. Yes! In plaats van morgenavond zou die dus over een paar uur thuis zijn. Verlossing! De kindjes konden even naar de gastouder en papa zou op tijd thuis zijn om ze op te halen. Ik kon in die tijd naar de huisarts en om de afspraak heen even lekker slapen. Slapen? Hahaha, niet dus. In bed liggen en weer snel de emmer pakken of naar de toilet rennen. Om een lang verhaal kort te maken. Bij de huisarts kreeg ik te horen dat de buikgriep heerst en dat mijn lichaam met een groeiend kind in de buik geen betere remedie had dan maar gewoon alles eruit te gooien. Tot slokjes water aan toe. We checken nog even de urine of ik niet met de reserves bezig bent. Helaas, mijn lichaam was de reserves aan het opmaken, dus na overleg met de gynaecoloog is besloten dat ik toch even naar het ziekenhuis moest. Ze zouden daar met mij overleggen wat het plan zou zijn en de gynaecoloog zou meteen langs komen om de afspraak uit te voeren die voor die middag gepland was. Daar lag ik weer… in verloskamer 3 deze keer. Eerst even de in- en uitwendige echo. De baarmoedermond was gelukkig nog steeds helemaal afgesloten dus de stress van vorige week konden we nu echt wel loslaten. Ze meette nog even het buikje en het hoofdje van het kindje op en verdween weer.
Mijn urine werd nogmaals gecontroleerd en weer werd geconstateerd dat ik echt te weinig vocht binnen had. ‘Wat wil je zelf?’ ‘Zo snel mogelijk beter worden!’, riep ik. ‘Weet je wat we doen.. het is nog vroeg. We leggen je nu aan het infuus en geven je drie à vier zakken vocht en Primperan (sterker dan Emasafene) en dan kijken we om 16.00 uur hoe je je voelt. Als je je goed voelt mag je gewoon naar huis.‘ Het infuus werd aangelegd, dat deed zo’n pijn. Er werd me uitgelegd dat dat kwam omdat ik uitgedroogd was en dus m’n huid ‘taai’ was en het daardoor extra pijn kon doen. Dat ze ook nog misgeprikt had wist ik toen nog niet. Ik ben nooit een echte held geweest op het gebied van prikken en ben vaak flauwgevallen, maar dat was eigenlijk verleden tijd, dacht ik. Ik vertelde de verpleegkundige dat ik me echt niet goed voelde. Ik geloof dat ze het aan me zag, ze pakte een nat washandje en zei dat ze me even met rust zou laten. Ik lag in bed en was op het randje van flauwvallen. Na een tijdje kwam de verpleegkundige terug en legde ze het infuus aan. Hij heeft werkelijk de godganse tijd geïrriteerd, maar hé, ik kreeg vocht en ik begon me steeds beter te voelen! Zodra de verpleegkundige weg ging, ben ik slaap gevallen. Ze kwam nog even terug om te vertellen dat we over twee weken een afspraak zouden hebben met de gynaecoloog voor een groei-echo. Job heeft gedurende de zwangerschap ongeveer een week achtergelopen op de groei, zonder echte aanwijsbare reden. Mijn man en ik zijn allebei geen reuzen, dus dat wij een kleintje zouden krijgen was geen verrassing. Toch is besloten dat we bij deze zwangerschap op voorhand extra controles zouden krijgen. Ook bij de echo’s tijdens deze zwangerschap bleek weer dat het kindje wederom een kleintje zou zijn. De groei-echo die gepland stond bij de verloskundige was al afgezegd en zou tot nader order niet opnieuw bij hen gepland worden. Als de controle over twee weken goed zou zijn dan zouden we teruggaan naar controles in de eerste lijn. Met mijn slaaphoofd heb ik op dat moment niet door gevraagd. Dom, dom. Achteraf weet ik dus niet waarom precies we niet de groei-echo bij onze eigen verloskundige hebben en waarom we een afspraak hebben bij de gynaecoloog over twee weken.
WORDT VERVOLGD…
ROMY (klik hier voor haar Instagram)
