We hebben iedere drie maanden een MRI-scan bij onze oudste zoon. Eén jaar geleden kreeg onze zoon veel last van hoofdpijn. Dit werd in korte tijd steeds erger en hij had, voor zijn diagnose, zes tot zeven keer per dag hoofdpijnaanvallen waarbij hij het uitgilde van de pijn en op de bank met een washandje op zijn hoofd wilde liggen. Hij wilde ook vaak naar bed toe, niet echt normaal voor een peuter van 2,5 jaar. In september 2018 heeft hij de diagnose hersentumor gekregen, onze wereld stond op zijn kop. We zijn toen direct in het ziekenhuis beland, hij is de volgende dag geopereerd en werd daarna 33 keer bestraald. De tumor is destijds helemaal verwijderd. Na deze behandelperiode kwamen we in het controletraject want de kans op terugkeer van deze tumor is aanwezig. Iedere drie maanden wordt er een MRI scan gemaakt, in ieder geval voor de komende 10 jaar. Maar de tumor is dus nu sinds september weg en sinds april 2019 zijn we ons leven weer aan het oppakken. Dat gaat langzaam, maar we kunnen nu wel zeggen dat het de goede kant op gaat. Onze zoon doet het fantastisch. Deze week hebben we weer een controle MRI. Een paar dagen voor de MRI krijg ik toch veel kriebels. Ik ben veel bezig met de herinneringen van afgelopen jaar en ook besef ik me dat de kans op herhaling echt wel aanwezig is. Hoe meer ik er over nadenk hoe meer het tot me doordringt dat we altijd verrast zullen worden indien de uitslag slecht zal zijn. De tumor die er destijds zat was 4,5 cm doorsnede en er zat nog ongeveer evenveel hersenvocht opgehoopt. Dit gaf natuurlijk een behoorlijke druk wat resulteerde in flinke hoofdpijnaanvallen. Maar als de tumor nu terugkeert zal er op de scan maar een klein plekje te zien zijn. Naar mijn idee zal dit nog geen klachten geven. Daarom vind ik die scans echt heel spannend…
De dag van de MRI
Het is een volle dag, want we zien ook diverse artsen en specialisten. Daarnaast is onze zoon nu 3,5 jaar en moet hij onder narcose voor de MRI dus dit kost ook veel tijd in verband met infuus prikken, onder narcose gaan en uitslapen. We rijden naar het Prinses Maxima Centrum en we hebben al de hele week de dag voorbereid met onze zoon. Ook in de auto er naar toe nemen we nog even door hoe de dag eruit gaat zien voor hem; even kletsen met de dokter, wegen en meten van de spierballen, prikje, slapen, foto maken en dan nog even kletsen met de dokter. Hij weet dit inmiddels goed maar in de auto merk ik ook bij hem lichte spanning. Eenmaal in het Prinses Maxima Centrum heb ik altijd een raar gevoel van thuiskomen… We zijn hier destijds zo goed en lief opgevangen en geholpen in de meest heftige tijd van ons leven, vreemd gevoel wat je daar aan over houdt. Maar zodra we binnen zijn rennen we zoals altijd langs een interactieve muur met beestjes, Loek vindt dat fantastisch. Na het eerste gesprek, melden we ons bij de balie en begint het lange wachten. Gelukkig kan Loek inmiddels erg geduldig wachten, ook dat hebben we wel geleerd. We spelen en knutselen wat en daarna worden we geroepen. Het gaat helaas niet helemaal volgens onze volgorde maar Loek doet het fantastisch. Hij kijkt rustig hoe het infuus wordt geprikt en geeft geen kik. Ik ga met hem naar binnen en til hem op het MRI-apparaat, de narcosevloeistof wordt aangesloten op zijn infuus en we pakken er ons vaste Brandweerman Sam boek bij. We lezen samen even in het boek, maar Loek let ook goed op de anesthesisten en dan zakt hij rustig in slaap. Ik heb een slap jochie in mijn handen, dit blijft een naar moment maar het ging voor hem goed. Ik geef hem een dikke kus, zeg welterusten en ga de ruimte uit. Zo’n klein mannetje op zo’n groot apparaat… Pff, ik kan er niet aan wennen en moet toch altijd weer even uitblazen. Na 30 minuten mogen we naar de uitslaapzaal, Loek slaapt nog lekker uit. Zodra hij wakker is rijden we hem langzaam met bed terug naar de dagbehandeling. Daar krijgt hij lekker te eten en kijkt nog even rustig een filmpje. Ondertussen spreken wij nog onze behandelend arts. En dan verrast ze ons met de uitslag! Voor het eerst vertelt ze ons direct dat de MRI goed was, wat ongelofelijk fijn! Normaal gesproken duurt dit vier dagen! Tjonge, ik kan het niet geloven.
Ik had toch stiekem veel spanning opgebouwd in mijn lijf. Dit merk ik vooral als we in de auto terug zitten. Onder mijn zonnebril komen toch een paar tranen. Maar wat ben ik toch enorm trots op ons mannetje! Hij doet het zo geweldig. We hebben allemaal een dikke ijsco verdiend. We maken er een feestmiddag van. Want goed nieuws moet je vieren. ‘s Avonds proosten we samen met champagne en staan we nog even stil bij de afgelopen periode. De dagen daarna merk ik dat de stress nog uit mijn lijf moet. Ik blijf het bijzonder vinden wat stress toch met je lijf doet. Niet gezond in ieder geval. Op naar de volgende scan in oktober. In ieder geval fijn dat we deze keer positief verrast zijn en dat alles goed is! Op naar de vakantie zonder zorgen. Yes!
DINEKE (klik hier voor haar Instagram)
