Jennifer Ewbank wilde graag haar prachtige bevallingsverhaal van Ben met ons delen. Erg speciaal! Onze vaste ‘Kids en Kurken fotograaf’ Marilyn Bartman kwam het prachtige gezinnetje met haar camera vastleggen.
Ongelofelijk hoe een zelfde lichaam een totaal andere zwangerschap en volledig andere bevalling kan dragen en doormaken. Hoewel ik bij zowel Emily (5 jr) als bij Ben (5 mnd) erg groot werd in omvang waren het twee totaal verschillende 9 maanden. Bij Emily kwam ik 26 kilo aan en bij Ben meer dan 30 kilo! Op een lengte van 1.65 en een normaal gewicht van 52 kilo voelt 30 kilo plus in zo’n korte tijd op zichzelf al bijna als een handicap. Laat staan met alle kwaaltjes erbij. Bij Emily was het vooral het einde wat zwaar, puur vanwege de omvang. Maar verder verliep de zwangerschap zonder echt kwaaltjes te ervaren. Bij Ben was dat even goed anders. Ik bleef kwaal na kwaal afvinken en het voelde op een gegeven moment als een “spaar ze allemaal” actie. Van de bekende misselijkheid tot bekkeninstabiliteit, bandenpijn en maagzuur. Van alles kwam langs. De meest vervelende kwaal vond ik de bandenpijn. Ik kon niet meer normaal slapen. Ik moest met kracht van twee handen m’n buik mee tillen om te kunnen draaien. Bij de kleinste beweging schoot een pijnscheut erin. Erg ontspannend. Maaaar, dat eerste gevoel van zwanger zijn, de spanning bij iedere echo, dagdromen over hoe hij zal zijn, hoe Emily het vindt, de eerste beweging vanuit je buik. en alles wat erbij hoort. Hoewel deze tweede zwangerschap een stuk zwaarder was heb ik het veel bewuster meegemaakt. Ook vanuit het gevoel “misschien wel de laatste keer”. Bij Emily overkwam alles me veel meer doordat we het natuurlijk voor het eerst meemaakten. Hoewel mijn lijf het er soms niet mee eens was; ik was toch ongelofelijk dankbaar. Het klinkt misschien cliché, maar het is oprecht het mooiste wat er is als je het mij vraagt.
Dan Oud en Nieuw! Ik was 17 januari uitgerekend. Echter, ik geloof in spiritualiteit. Nu ga ik echt niet ieder jaar naar een paragnost of zoiets maar toevallig ben ik twee keer tegen een paragnost aangelopen tijdens mijn zwangerschap (Nee niet letterlijk). Een keer op een verjaardag en een keer op de Pasar Malam. Beide gaven aan: het wordt een jongen en hij zal met Oud & Nieuw komen! Fijn dat de datum van mijn laatste optreden, op een huwelijk precies met Oud en Nieuw. Tja, je gaat ook zo’n bruidspaar niet zeggen: “Er is voorspelt dat ik ga bevallen dus ik kom voor de zekerheid niet”. En, niets is minder waar. Hij bleef nog drie weken chillen. De dagen was ik aan het aftellen en ik keek alleen maar uit naar de bevalling. “Kom maar door!” Toen werd het 21 januari. Om 4.30 ‘s ochtends (de dag dat ik eigenlijk ingeleid zou worden omdat ik al 2 centimeter ontsluiting had) braken m’n vliezen! Nog geen weeën, maar het vruchtwater was wel wat geel. Robin belt de verloskundige, ze kwam langs en zo’n 10 minuten later zaten we in de auto naar het ziekenhuis. Meneer vond het namelijk zo nodig om in zijn voormalig thuis een “grote boodschap” achter te laten. Hierdoor moest hij zo snel mogelijk geboren worden. De weeën begonnen bijna direct in het ziekenhuis en ze werden geleidelijk aan heftiger. Bij zowel Emily als Ben heb ik geen pijnbestrijding gehad. Wel heb ik de GeboorteTens stickers op m’n rug geplakt, een soort massage apparaat. De weeën waren ineens aan! Steeds korter op elkaar en pijnlijker. Het was 9.40 uur en we zaten op 5 centimeter ontsluiting. Het hartje daalde en ik moest daarom op m’n zij gaan liggen. Dat vond ik overigens niet fijn, al was dit maar van korte duur. Zodra ik op mijn zij lag, voelde ik twee vreselijk intense weeën, waarna ik ontzettende persdrang voelde. De verloskundige riep: “Je mag, je zit op 10!” Robin moest mijn bovenste been omhoog houden, wat hij heel prettig vond achteraf. Hij had daardoor dit keer het gevoel dat hij iets heeft bijgedragen zegt hij. En het was ook heel fijn. Drie keer persen en hij was er! Om 10.10 uur geboren, 3675 gram met lekkere harige spekarmpjes, een vol kapsel en alles erop en eraan. Ter observatie bleven we een nachtje in het geboortehotel. Robin en mijn moeder waren bij de geboorte. Mijn moeder heeft dit keer alles gefilmd waar ik achteraf toch wel erg blij mee ben. Bij Emily wilde ik dat absoluut niet, maar nu was ik beter voorbereid op wat ging komen. Op een of andere manier kun je het wel nog meer plaatsten bij het terug zien. Althans ik. Niet direct hoor, maar zo’n drie maanden later heb ik het bekeken. Bizar hoe je dan terug komt in het moment en het is me erg dierbaar.
Niet normaal, wat een ander soort bevalling dan de eerste keer. Gehalte intensiteit was een stuk hoger maar was daarin tegen ook veel sneller. Waar voor Emily de persweeën 4 uur geduurd hebben (doordat er te weinig tijd tussen de weeën zat, ze steeds terug zakte en ik steeds opnieuw moest beginnen) waren bij Ben de laatste 5 centimeter binnen 20 minuten geklaard en was hij er binnen 3 persweeën en in 10 minuten eruit. Samen hebben we keihard gewerkt en is Ben met alles erop en eraan bij ons gekomen. Mega dankbaar en trots. Trots op hem, en op mijzelf. Het blijft onbeschrijfelijk hoe de natuur hier bij de mens nog volledig puur is. Het is hoe het komt en zeker zonder filter of versierrandje. Als gezin van vier voelen wij ons completer dan ooit. Welkom, Ben Christopher Jack
JENNIFER EWBANK (klik hier voor haar Instagram en hier voor haar website)
